سرویس جهان مشرق - دانیل اورتگا خود را برای سومین دوره متوالی ریاست جمهوری در نیکاراگوئه آماده می کند.
انتظار می رود که این رهبر سابق چریک های چپ گرای «ساندنیست» و رییس جمهور دو دوره ای کنونی این کشور، برندهِ بدون مشکل انتخابات ریاست جمهوری در روز یکشنبه باشد. رشد اقتصادی معقول در این کشور فقیر آمریکای لاتین از عوامل اصلی محبوبیت این سیاستمدار کهنه کار است.
اورتگا و شریک انتخاباتی او، «روزاریو موریلو»، که همسر و شریک زندگی او هم هست، طبق آخرین نظرسنجی‌ها از 70 درصد محبوبیت مردمی برخوردار هستند. اورتگا از زمانی که در 2007 برای اولین بار به ریاست جمهوری نیکاراگوئه رسید، توانست شاخص‌های فقر را نزولی کند.
او رهبر جنبش «ساندنیست» بود که موفق شد دیکتاتور نیکاراگوئه، «آناستازیو سوموزا» را در 1979 سرنگون کند. او بعد از پیروزی انقلاب، تا 1985 «هماهنگ‌کننده خونتای بازسازی ملی نیکاراگوئه» بود که هدایت این کشور انقلابی را به عهده داشت. اورتگا در 1985 رییس جمهور این کشور شد. دوران ریاست جمهوری او به واسطه اجرای برنامه‌های انقلابی چون تقسیم اراضی و همچنین تلاش های دولت رونالد ریگن، که دولت چپ گرای اورتگا را تهدیدی برای منافع خود در امریکای لاتین می دید، دوران پرتنش و دشواری بود. سیا مستقیما از ضدانقلابیون راستگرای این کشور برای سرنگونی دولت ساندنیست‌ها حمایت می کرد.
اورتگا در انتخابات 1990، 1996 و 2001 شکست خورد. اما در 2006 با ایجاد ائتلافی از نیروهای سیاسی چپ گرا توانست به ریاست جمهوری برسد که این پیروزی در سال 2011 هم تکرار شد. او وقتی در انتخابات 2006 به پیروزی رسید، در سخنرانی جشن پیروزی خود از عیسی مسیح(ع) صحبت کرد که نشان از تغییرات عقیدتی در این چریک مارکسیست سابق داشت.
البته در حال حاضر مخالفان اورتگا او را به تلاش برای ایجاد یک «دیکتاتوری خانوادگی» متهم می کنند، چرا که او شماری از بستگان نزدیک خود را در مشاغل کلیدی قرار داده است. همچنین نمایندگان طرفدار دولت او موفق شدند مانع قانونی را بر سر انتخاب او برای سومین دوره متوالی را از طریق پارلمان رفع کنند.
«ماکسیمینو رودریگز»، رهبر حزب راست میانه طرفداران لیبرال قانون اساسی(PLC) در سخنرانی انتخاباتی اورتگا را چنین متهم کرد:
" اورتگا راه خود را پیدا کرده است و اهمیتی به نقض حقوق دیگران نمی دهد. شاید او علیه دیکتاتوری سوموزا جنگیده باشد، ولی خود ساندنیست‌ها اورتگا را بدتر از سوموزا می دانند."
این در حالی است که رودریگز تنها از 8 درصد پشتیبانی مردمی برخوردار است. در حال حاضر هیچ رقیب جدی در برابر اورتگا وجود ندارد. حزب اصلی مخالف دولت، حزب لیبرال مستقل(PLI)، از زمانی که بر سر رهبری آن میان «پدرو رِییس» و «ادواردو مونته آلگره» درگیری رخ داد، دچار آشفتگی است.
آن دسته از نمایندگان PLI در کنگره که حاضر نشدند حکم دادگاه عالی را به نفع رِیِس برای رهبری بر حزب بپذیرند و او را عروسک دست نشانده اورتگا خواندند، از حزب اخراج شدند.
«هرمان سِلوا»، دانشجوی 22 ساله مهندسی و از طرفداران اورتگا در گفتگو با خبرنگار روزنامه گاردین، اظهارات رودریگز، رهبر PLC را " دست و پازدن یک غریق" می داند، که از شکست محتوم خود باخبر است. سلوا یاداور می شود که رودریگز، عضو شبه نظامیان راست گرای موسوم به «کنترا» بود که با حمایت آمریکا قصد سرنگونی دولت اورتگا را در دهه 1980 داشتند.
آمریکا که طبیعتا از وجود یک دولت چپ گرا در حیاط خلوت خود، آمریکای لاتین، اصلا راضی نیست، درباره برکناری مونته آلگره از حزب اصلی اپوزیسیون و عدم پذیرش ناظران آمریکایی برای انتخابات ریاست جمهوری این کشور از سوی اورتگا، ابراز نگرانی کرده است. با این حال، بانک جهانی تایید کرد که آمار فقر در این کشور، تحت حکومت اورتگا دست کم 13 درصد کاهش داشته است.
اورتگا که کارزار انتخاباتی نسبتا ساده و نه چندان گسترده ای را برگزار کرده است، قول داده که در صورت پیروزی برای سومین دوره، از دستاوردهای اجتماعی و اقتصادی خود دفاع کند.
او توانست بخشی از برنامه‌های گسترده خود را برای خدمات اجتماعی، کمک به کسب و کار خصوصی و تثبیت قیمت انرژی با کمک های مالی دولت ونزوئلا در دوره اوگو چاوز فقید اجرایی کند.
اورتگا همچنین با تشکیل ائتلافی از کارآفرینان توانست نرخ رشد اقتصادی 5 درصدی را ظرف 5 سال گذشته محقق کند. قیمت بالای گوشت، قهوه و طلای صادراتی نیکارگوئه، جذب کمک های مالی کشورهای دوست و سرمایه گذاری خارجی از عوامل مهم این رشد اقتصادی بوده است.
کنگره آمریکا لایحه ای موسوم به «NICA act» را در دست بررسی دارد که طبق آن دولت آمریکا موظف می شود که جلوی هرگونه کمک موسسات مالی بین المللی به دولت نیکاراگوئه را بگیرد، مگر این که دولت این کشور اصلاحات مورد نظر واشینگتن را در زمینه برگزاری انتخابات در نیکاراگوئه اعمال نماید. دانیل اورتگا این لایحه، و قوانین مشابه را مصداق بارز «مداخله» آمریکا در امور داخلی کشور خود می داند و یکی از دلایل عدم پذیرش ناظران آمریکایی برای انتخابات ریاست جمهوری همین مساله بوده است.
