قساوت و خونریزی تکفیری ها عامل دیگری برای رعب و وحشت شده بود زیرا داعشی ها کشتارهای جمعی به راه می انداختند و به سوی هر هدفی تیراندازی می کردند. آنها بغداد را نشانه گرفته بودند اما تدبیری حکیمانه سبب شد که داعش متوقف شود.
آیت الله سیستانی مرجعیت عراق فتوای جهاد صادر کرد تا سیل ویرانگر داعش مهار شود. پیرو این فتوا شمار زیادی روانه مراکز نظامی شدند تا پس از دیدن آموزش های لازم به خطوط مقدم جنگ با داعش بروند.
این در حالی بود که از دهم ژوئن سال ۲۰۱۴ تا ماه سپتامبر همان سال آمریکا و متحدانش تنها تماشاگر اوضاع بودند و پس از آن نیز ائتلاف نمادین جنگ ضد داعش را به وجود آوردند که به گفته منابع عراقی نه تنها کمکی به جنگ با داعش نکرد بلکه بسیار کم فروغ ظاهر شد.
به عبارت دیگر آمریکا به دنبال مهار داعش بود نه نابودی آن. اما در این میان این نیروهای مردمی بودند که با نام حشد الشعبی در عرصه ظاهر شدند و توانستند در مناطق مختلف ضربات مهلکی به داعش وارد کنند. از دیالی تا جرف الصخر و البلد و تکریت و بیجی و النعیمیه و صقلاویه می توان حضور درخشان این نیروها را مشاهده کرد.
اما این به مذاق برخی دشمنان نیروهای مردمی خوش نمی آمد و هجمه های بسیاری علیه نیروهای مردمی صورت گرفت. در جریان نبرد تکریت بوق های رسانه های شیخ نشین ها و همپیمانان آنها در داخل عراق هر اتهام ناروایی را به نیروهای مردمی نسبت دادند در حالی که حقایق به گونه ای دیگر بود.
نبرد فلوجه در ۲۳ ماه مه گذشته شروع شد و این در شرایطی بود که آتش اختلافات سیاسی زبانه می کشید و انفجارهای متعددی در بغداد رخ می داد چرا که داعش مترصد چنین فرصتی بود و با استفاده از شرایط ادوات مرگ خود یعنی عوامل انتحاری و خودروهای بمبگذاری شده را روانه بازارهای شلوغ و مناطق پرجمعیت کرد.
باید چاره ای اندیشیده می شد. از آنجا که اکثر این حملات از فلوجه که به بغداد نزدیک بود صورت می گرفت باید لانه فتنه هدف قرار می گرفت.
همگان بر ضرورت آزادسازی فلوجه تاکید کردند به گونه ای که می توان گفت از سال ۲۰۰۳ تاکنون چنین توافق و اتحادی صورت نگرفته بود. خون هایی که در الصقلاویه در شمال و کوی الشهداء در جنوب فلوجه به زمین ریخته شد در واقع تقویت کننده اتحاد عراقی ها بود.
اما با شروع این عملیات و گذشت بیش از ۱۰ روز از آن گرایش بین المللی و منطقه ای و بعضا داخلی در راستای منحرف کردن جنگ از اهداف خود در مبارزه با داعش و آزادسازی سرزمین عراق از لوث تروریسم بود.
این تلاش های مخرب در دو بُعد صورت می گرفت؛
نخست، بُعد رسانه ای؛ در این زمینه تلاش شد که حقایق جنگ خدشه دار شود و وقایع به گونه ای دیگر جلوه داده شود. همه تلاش و تحرک در راستای ایجاد تفرقه بود و بوق های رسانه های وابسته به قدرت های منطقه ضد ملت عراق به شدت فعال شدند.
دوم، بُعد موضوعات انسان دوستانه؛ برخی سازمان های غیر رسمی گزارش هایی که بر پایه مستندات استوار نبود منتشر می کردند. این گزارش ها واقعی نبود و همه تلاش آن این بود که از رنج غیرنظامیان بهره برداری شود و این بُعد پر رنگ شود و موضوع آزادسازی مناطق و پیروزی های متوالی نیروهای عراقی و مردمی تحت الشعاع قرار گیرد.
اما سئوال اینجاست که در موضوع مهمی مانند آزادسازی فلوجه باید وحدت ملت عراق نشانه گرفته می شد؟ چرا تلاش می شود که وحدت صفوف از بین برود مگر نه آن است که همه علیه تروریسم هستند؟ و سئوال بزرگتر اینکه چرا نیروهای مردمی هدف قرار می گیرند نه نیروهای مسلح و عشایری با اینکه همه در یک جبهه واحد قرار دارند؟! دلیل این همه توجه افراطی به موضوع غیرنظامیان در فلوجه چیست؟ آیا واقعا موضوع انسانی برای این طرفها اینقدر اهمیت دارد یا اهداف دیگری را دنبال می کنند؟!
اگر این همه اهتمام به موضوع غیرنظامیان وجود دارد پس چرا به کشته شدن ملت عراق که همه روزه به دست تروریست ها صورت می گیرد توجهی نمی شود به ویژه که عملیات های نظامی نیروهای مردمی برای رها کردن ملت از شر تروریسم است.
اما موضوعی که در نبرد فلوجه قابل تامل است اهمیت زیادی است که فرماندهان نظامی به ویژه فرماندهان نیروهای مردمی به غیرنظامیان می دهند. همه به خوبی می دانند که در هر جنگی غیر نظامیان قربانی می شوند به ویژه که تکفیری ها از غیرنظامیان به عنوان سپر انسانی استفاده می کنند.
آنها صدها غیرنظامی را به گروگان گرفته اند و مانع از خروج آنها از شهر می شوند. اما این نیروهای امنیتی و مردمی عراق هستند که با وجود اهمیت بسزایی که آزاد سازی مناطق دارد اما جان غیر نظامیان را ارجح می دانند و گذرگاه های امنی برای خروج آنها در مدت عملیات آزادسازی فلوجه گشوده اند و از هیچ تلاشی برای امداد رسانی به آنها دریغ نمی کنند. هر آنچه بر خلاف آن شایع می شود با واقعیت در تضاد است.
اما جدای از این موضوع سئوال اساسی این است که چرا تا این اندازه علیه مشارکت نیروهای مردمی تبلیغ می شود و به آنها اتهامات بی اساس زده می شود. هجمه ای که از سوی سازمان های بین المللی و رسانه های داخلی و منطقه ای معلوم الحال به صورت برنامه ریزی می شود چه قبل از عملیات و چه حین عملیات؟
مگر نه این است که نیروهای مردمی یا همان حشد الشعبی بخشی از نهادهای امنیتی هستند. آیا همین نیروها نبودند که دیالی را آزاد کردند و در نبرد آزادسازی صلاح الدین مشارکت کردند. مگر این نیروهای مردمی از سیاره دیگری آمده اند.
نیروهای مردمی اهتمام ویژه ای به غیرنظامیان دارند و ما چیزی جز فداکاری و ایثار برای غلبه بر تروریسم در کل عراق در ظرف این مدت نشنیده ایم پس دلیل این همه هجمه چیست؟
- واقعیت این است که نیروهای مردمی همانند ارتش و پلیس و بقیه یگانهای نظامی دیگر هستند و هدف از این تبلیغات تفرقه افکنانه و هجمه ها توقف عملیات فلوجه و ممانعت از تحقق اهداف استراتژیک آن است. بسیاری از طرفهای منطقه ای به ویژه سعودی چشم دیدن موفقیت ملت عراق را ندارند و به بهانه های گوناگون سعی می کنند که این پیروزی را تحت الشعاع قرار دهند و اجازه ندهند که فلوجه به آغوش عراق بازگردد. سعودی ها بیشتر نگران صدها زن سعودی هستند که نمی دانیم برای چه به فلوجه رفته اند.
- هدف دوم ممانعت از مشارکت نیروهای مردمی در نبرد آتی موصل است. در روزهای گذشته عمده تبلیغات معاندان نیروهای مردمی این بوده است که چون آنها در فلوجه مرتکب اقداماتی شده اند(اقداماتی که به دروغ این طرفها سعی دارند به نیروهای مردمی نسبت دهند) پس نباید در عملیات موصل مشارکت کنند.
- هدف سوم از این اقدامات و تحرکات تجزیه عراق است تا اقلیم های متعددی شکل گیرد که همه با یکدیگر در ستیز باشند. در این طرح تلاش می شود که زمینه های اختلاف ایجاد شود تا از طریق دامن زدن به آن همه زمینه های اتحاد از بین برود و مردمان مناطق مختلف نوعی اختلافات کاذب با یکدیگر داشته باشند و در واقع به این گرایش برسند که همزیستی محال است.
- هدف چهارم این است که پیروزی هایی که به دست عراقی ها در فلوجه در حال حاضر محقق شده است و پیروزی که در موصل محقق خواهد شد ربوده شود. بحث هایی که از حضور آمریکایی ها می شود و اینکه برخی از عواملی که نقش اساسی در واگذاری موصل به داعش را داشته اند بر ضرورت عدم مشارکت نیروهای مردمی تاکید دارند همگی در این راستاست.
