به گزارش مشرق به نقل از تسنیم، بارسلونا با انتخاب خراردو مارتینو، مربی را روی کار آورده که شعارش همه چیز را درباره او و طرز تفکری که نسبت به کارش دارد، می‌گوید: «هیچ چیز در دنیا مانند فوتبالیست بودن نیست اما فوتبال بازی کردن و تاثیرگذاشتن در آن هیچ شباهتی به مربی بودن ندارد».

این مربی آرژانتینی که سال 1962 در شهر روساریو که محل تولد لیونل مسی نیز هست به دنیا آمد، در دوران بازیگری خود در نقش یک هافبک برای تیم نیوولز اولدبویز، به سمبل و نمادی از افتخار برای همشهریانش تبدیل شد. او در نیوولز 16 سال متوالی بازی کرد و با این تیم 4 بار قهرمان لیگ آرژانتین شد که یکی از آنها تحت هدایت مارچلو بیلسا، یکی دیگر ازنمادهای باشگاه نیوولز اولدبویز و یکی از گزینه‌هایی که نامش به عنوان سرمربی جدید بارسلونا مطرح شد، به ثبت رسید.

ورود مارتینو به دنیای مربیگری همانطور که انتظار می‌رفت در پایان دوران بازیگری او رخ داد، دورانی که با بازی در نیوولز اولدبویز در سال 1980 شروع شد و با بازی در تیم‌هایی مانند تنه‌ریف (1991)، مجدداً نیوولز (1991 تا 1994)، لانوس آرژانتین (95-1994)، نیوولز اولدبویز (1995) و بارسلونا (1996) ادامه پیدا کرد و در نهایت در تیم او هیگینس شیلی پایان یافت. مارتینو عاشق فوتبال بود، برای آن زندگی می‌کرد و سال 1996 زمانی که کفش‌هایش را آویزان کرد، ترجیح داد که در دنیای فوتبال بماند.

در سال 1998، او حرفه مربیگری را با تیم‌های دسته دومی آرژانتین آغاز کرد، تیم‌هایی مانند براون ده آریسفس (1998)، پلاتنسه (1999)، اینستیتوتو (2000) و پس از‌ آن وارد لیگ دسته اول فوتبال پاراگوئه شد جایی که کارش را با لیبرتاد (03-2002)آغاز کرد و آن را با هدایت تیم‌های سرو پورتینیو (04-2003) ادامه داد. مارتینو یک سال بعد به آرژانتین برگشت تا مربی کولون (2005) شود اما تنها یک سال در این تیم دوام آورد و در پایان فصل دوباره به لیبرتاد برگشت تا یک فصل مربی این تیم باشد. بزرگ‌ترین افتخارات دوران مربیگری تاتا مارتینو در پاراگوئه به ثبت رسید جایی که به همراه تیم‌های لیبرتاد و سرو پورتنیو 7 بار لیگ را فتح کرد.


عملکرد خوب مارتینو در لیگ پاراگوئه توجه سران فدراسیون فوتبال این کشور را جلب کرد و در سال 2006 سکان هدایت تیم ملی این کشور به او سپرده شد. مارتینو، تیم ملی پاراگوئه را متحول کرد و به لطف تغییراتی که در آن به وجود آورد، این تیم را به مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی رساند، جایی که با حداقل اختلاف به اسپانیا، قهرمان رقابت‌ها باخت. مارتینو به خاطر عملکرد تحسین برانگیزش در فوتبال پاراگوئه، مدال میراث ورزشی این کشور را از آن خود کرد.

یک سال بعد تاتا، تیم ملی پاراگوئه را به فینال کوپا آمه‌ریکا (جام ملت‌‌های آمریکای جنوبی) رساند و با این کار ارزش و اعتبار خود را به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش داد. مارتینو فصل گذشته هدایت نیوولز اولدبویز را برعهده گرفت و این تیم را نه تنها از سقوط نجات داد بلکه در عرض یک سال به مدعی برای فتح جام لیبرتادوس، مهم‌ترین تورنمنت باشگاهی آمریکای لاتین تبدیل کرد. تیم او بدشانس بود که در ضربات پنالتی مرحله نیمه نهایی لیبرتادورس به یاران رونالدینیو در اتلتیکو مینیرو باخت و به فینال نرسید. به دنبال این موفقیت‌ها بود که  2 تیم‌ اسپانیایی، مالاگا و رئال سوسیه‌داد برای استخدام او دست به کار شدند.

مارتینو مکتب فوتبال روان و مبتنی بر پاسکاری را زیر نظر کسی مانند بیلسا که تاثیر بسزایی در پیشرفت او داشت، به خوبی آموخت. به قول او، بیلسا، میراثی که منوتی (دومین سرمربی آرژانتینی تاریخ بارسلونا) و بیلاردو (سرمربی پیشین تیم ملی آرژانتین داشت) را به بهترین شکل با یکدیگر ترکیب کرد. او هم مانند بیلسا معتقد است در تیم، نقشی که بازیکن ایفا می‌کند بسیار مهم‌تر از نقشی است که مربی‌اش دارد. برای او رسیدن به موفقیت، در داشتن بازیکن با استعداد و شخصیت کافی برای مواجه شدن با چالش‌های بزرگ کافی است.