به گزارش مشرق، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت:

کرونا با همه مصائب و گرفتاری هایش، یک دستاورد بزرگ داشت و آن این که در هفتمین سال ریاست، درس واقع بینی و اعتماد به نفس در برابر آمریکا را به آقای روحانی داد.

رئیس جمهور امروز گفت "آمریکایی‌ها با همه سروصداها که خودشان را ابرقدرت می‌دانند، چیزی نیستند. آنها امروز گرفتارترین حکومت و در بدترین شرایط هستند. آمریکا به یکی از کشورها با چه ادبیاتی گفته بود ما ۱۰۰ تا ونتیلاتور به شما می‌دهیم! این ۱۰۰ ونتیلاتور، تولید یکی از شرکت‌های دانش بنیان ما فقط در ۳ روز است".

این اعتماد به نفس دیرهنگام را مقایسه کنید با سخنان شش هفت سال پیش روحانی که می گفت "آمریکا کدخداست و بستن با راحت تر است"، "باید همراه شویم و نمی‌توانیم در برابر قدرت‌های بزرگ، با شعارهایی که گاهی توخالی است، بایستیم".

حالا چند وقتی است ادبیات آقای روحانی تغییر کرده و می گوید "مذاکره مجدد با آمریکا دیوانگی است"، "تا زمانی که جلوی اَبَرقدرت‌ها خودمان را ببازیم، پُررو می‌شوند" و "رسیدیم به نقطه‌ای که می‌بینیم در گرفتاری‌ها، نه شرق به داد ما رسید و نه غرب. می‌بینیم که اقتصاد مقاومتی به دردمان خورد".

عمق این تغییر در شخصیت آقای روحانی را نمی دانیم. چرا که او پس از کلاهبرداری غرب در توافقات 1382 تا 1384 هم منتقد غرب شده بود. اما یک واقعیت روشن وجود دارد. دولت در مواجهه با کرونا، خباثت تمام عیار آمریکا و اروپا در تداوم تحریم ها را دید.

خطر جدی بود. وزارت بهداشت گارد غالبا بسته برخی مدیران دولتی در قبال ظرفیت های فنی و پزشکی و اجتماعی و جهادی در داخل کشور را گشود. بنابراین پویش ملی تولید ونتیلاتور، دستگاه سی تی اس کن، مواد ضد عفونی کننده، ماسک، دستکش و گان به راه افتاد؛ محصولاتی که در دنیا بر سر تامین آنها اسلحه کشی و راهزنی -حتی دولتی- رخ داده بود.

ما با این نهضت ملی، در کمتر از سه ماه، از نیازمندی اورژانسی به خودکفایی و حتی صادرات محصولات به آلمان و ترکیه و... رسیدیم. اما مهم تر از این تولید، روحیه جهادی و خط شکن است که با منطق "ما می توانیم"، بر چالشی بزرگ غلبه کرد. و همچنین پویش همدلی مومنانه ای که موج خدمت و دستگیری از نیازمندان را به راه انداخت.

آیا همان هفت سال قبل نمی شد به جای تعلیق و تعلل اقتصادی و انتظار نرم شدن دل دولت های خبیث غربی، به ظرفیت های بزرگ انسانی، فنی و اقتصادی کشور مجال هنر نمایی داد و بی منت، بر سر سفره گشایش و رونق اقتصادی درون زا نشست؟! کدام محافل و با چه انگیزه ای، کشور را دست کم برای هفت سال عقب انداختند؟