به گزارش مشرق، آن طور که رسانه های هر دو کشور گزارش دادند، بیشتر این هزینه صرف مسیر اقتصادی چین و پاکستان خواهد شد. این مسیر در واقع مجموعه ای از راه های جاده ای، خطوط ریلی و خط لوله هایی است که زیرساخت های پکن در استان شرقی شین جیانگ را به بندر گوادر در بلوچستان پاکستان متصل می کند. این اقدام به قدری باعث مستحکم تر شدن روابط میان این دو کشور می شود که نواز شریف، نخست وزیر پاکستان آن را « شیرین تر از عسل» توصیف کرد. این طرح همچنین باعث می شود چین به طور مستقیم با بندرگاه در اقیانوس هند ارتباط داشته باشد؛ این بندرگاه در واقع مسیری است که 70 درصد از ترافیک نفتی جهان از آنجا می گذرد.
این طرح همچنین کشتی های چینی و بازرگانان این کشور را قادر می سازد دیگر از تنگه مالاکا (محلی برای دزدان دریایی و شبه نظامیان) عبور نکنند. مسیر اقتصادی چین و پاکستان به دولت چین و بانک های این کشور اجازه می دهد به شرکت های چینی فعال در پاکستان کمک مالی کرده تا آنها بتوانند روند ساخت و ساز در این مسیر را تسهیل کنند. برخی دیگر از اهداف این طرح، اصلاح زیرساخت های انرژی پاکستان است که وضع بسیار نامناسبی دارد.
بر این اساس 15.5 میلیارد دلار در بخش های زغال سنگ، انرژی خورشیدی و هیدرو الکتریک سرمایه گذاری می شود که این موارد قرار است بخشی از برنامه انرژی ملی پاکستان در سال 2017 باشد. یکی دیگر از بخش های این همکاری، ایجاد کابل فیبری با قیمتی حدود 44 میلیون دلار است که شین جیانگ در چین را به راولپندی در پاکستان متصل می کند.
گرچه پکن می ترسد نیروهای افراطی پاکستان باعث تحریک خشونت در استان سین کیانگ با جمعیت 10 میلیون مسلمان اویغور شود، اما انگیزه های زیادی برای انجام چنین سرمایه گذاری هایی وجود دارد. پکن پیش از این نیز طرح های گسترده ای را در منطقه آغاز کرده بود که ایجاد مسیر 1240 کیلومتری کراچی ـ لاهور از جمله آنها است؛ این مسیر یک جاده شش باندی است که انتظار می رود در پاییز 2017 تکمیل شود. این طرح باعث تسریع حمل و نقل شهری در شش شهر از جمله لاهور، کراچی و راولپندی می شود. اصلاح و مدرن سازی بزرگراه کاراکورام از دیگر برنامه های پکن در این کشور است. این بزرگراه 1300 کیلومتری از قلب جاده قدیمی ابریشم می گذرد و به پنجاب، بزرگ ترین استان پاکستان می رسد.
تمام این مسیرها به بندر گوادر ختم می شود، جایی که چین امیدوار است آن را به یک منطقه آزاد تجاری همچون سنگاپور و هنگ کنگ تبدیل کند. به عقیده تحلیلگران این موضوع نشان از تمرکز ویژه چینی ها به سرمایه گذاری در این منطقه است. این اقدامات اهمیت ژئوپلتیک نیز دارد. به این ترتیب کمک های چین به پاکستان بیشتر از کمک های واشنگتن به اسلام آباد خواهد بود که از سال 2002 تاکنون نزدیک به 31 میلیارد برآورد شده است. با گسترش اقدامات شبه نظامی در افغانستان و پاکستان، سرمایه گذاری آمریکا در این منطقه کمتر شد.
در کنار این طرح باید به برنامه های نظامی مدنظر چین در این سفر نیز توجه کرد. نهایی کردن قرار داد ارسال 8 زیردریایی چینی به پاکستان از دیگر جنبه های مهم این سفر بود. پکن و اسلام آباد همچنین قصد دارند در زمینه تحقیقاتی نیز با هم مشارکت داشته باشند: قرار است اتاق فکر «تحقیقات و توسعه بین المللی» به ریاست رهبران دو کشور چین و پاکستان در آینده نزدیک کار خود را آغاز کند. کمک به پاکستان در مبارزه علیه تروریسم و مشخص کردن نقش میانجی ها در روند مذاکرات با طالبان در افغانستان از جمله اهداف این اتاق فکر خواهد بود.
سفر رئیس جمهور چین به پاکستان در واقع سرآغاز برنامه گسترده پکن برای زیرساخت های پاکستان است. این برنامه ها تاثیر بسزایی بر نقش اسلام آباد در آینده منطقه و بخصوص در منطقه اقیانوس هند خواهد گذاشت.
این طرح همچنین کشتی های چینی و بازرگانان این کشور را قادر می سازد دیگر از تنگه مالاکا (محلی برای دزدان دریایی و شبه نظامیان) عبور نکنند. مسیر اقتصادی چین و پاکستان به دولت چین و بانک های این کشور اجازه می دهد به شرکت های چینی فعال در پاکستان کمک مالی کرده تا آنها بتوانند روند ساخت و ساز در این مسیر را تسهیل کنند. برخی دیگر از اهداف این طرح، اصلاح زیرساخت های انرژی پاکستان است که وضع بسیار نامناسبی دارد.
بر این اساس 15.5 میلیارد دلار در بخش های زغال سنگ، انرژی خورشیدی و هیدرو الکتریک سرمایه گذاری می شود که این موارد قرار است بخشی از برنامه انرژی ملی پاکستان در سال 2017 باشد. یکی دیگر از بخش های این همکاری، ایجاد کابل فیبری با قیمتی حدود 44 میلیون دلار است که شین جیانگ در چین را به راولپندی در پاکستان متصل می کند.
گرچه پکن می ترسد نیروهای افراطی پاکستان باعث تحریک خشونت در استان سین کیانگ با جمعیت 10 میلیون مسلمان اویغور شود، اما انگیزه های زیادی برای انجام چنین سرمایه گذاری هایی وجود دارد. پکن پیش از این نیز طرح های گسترده ای را در منطقه آغاز کرده بود که ایجاد مسیر 1240 کیلومتری کراچی ـ لاهور از جمله آنها است؛ این مسیر یک جاده شش باندی است که انتظار می رود در پاییز 2017 تکمیل شود. این طرح باعث تسریع حمل و نقل شهری در شش شهر از جمله لاهور، کراچی و راولپندی می شود. اصلاح و مدرن سازی بزرگراه کاراکورام از دیگر برنامه های پکن در این کشور است. این بزرگراه 1300 کیلومتری از قلب جاده قدیمی ابریشم می گذرد و به پنجاب، بزرگ ترین استان پاکستان می رسد.
تمام این مسیرها به بندر گوادر ختم می شود، جایی که چین امیدوار است آن را به یک منطقه آزاد تجاری همچون سنگاپور و هنگ کنگ تبدیل کند. به عقیده تحلیلگران این موضوع نشان از تمرکز ویژه چینی ها به سرمایه گذاری در این منطقه است. این اقدامات اهمیت ژئوپلتیک نیز دارد. به این ترتیب کمک های چین به پاکستان بیشتر از کمک های واشنگتن به اسلام آباد خواهد بود که از سال 2002 تاکنون نزدیک به 31 میلیارد برآورد شده است. با گسترش اقدامات شبه نظامی در افغانستان و پاکستان، سرمایه گذاری آمریکا در این منطقه کمتر شد.
در کنار این طرح باید به برنامه های نظامی مدنظر چین در این سفر نیز توجه کرد. نهایی کردن قرار داد ارسال 8 زیردریایی چینی به پاکستان از دیگر جنبه های مهم این سفر بود. پکن و اسلام آباد همچنین قصد دارند در زمینه تحقیقاتی نیز با هم مشارکت داشته باشند: قرار است اتاق فکر «تحقیقات و توسعه بین المللی» به ریاست رهبران دو کشور چین و پاکستان در آینده نزدیک کار خود را آغاز کند. کمک به پاکستان در مبارزه علیه تروریسم و مشخص کردن نقش میانجی ها در روند مذاکرات با طالبان در افغانستان از جمله اهداف این اتاق فکر خواهد بود.
سفر رئیس جمهور چین به پاکستان در واقع سرآغاز برنامه گسترده پکن برای زیرساخت های پاکستان است. این برنامه ها تاثیر بسزایی بر نقش اسلام آباد در آینده منطقه و بخصوص در منطقه اقیانوس هند خواهد گذاشت.
