گروه جهاد و مقاومت مشرق - کتاب «تیکه های آینه» داستانی است به قلم نصرت الله محمودزاده که انتشارات جنات فکه آن را منتشر کرده است. بخش هایی از این داستان را با هم مرور می کنیم.

پله‌ها را دو تا يكی بالا می‌روم. به يكی تنه مي‌زنم. چپكی نگاهم مي‌كند. می‌گذرم. انگار تو قيافه هر كس يك دنيا حرف نوشتن. اين بار شاخ به شاخ می‌شوم. «مگه كوری؟ كجايی؟» راست می‌گويد. حواسم به ناصری بود، با اين‌كه اصلاً نمی‌شناسمش. يك طبقه‌ی ديگر كه می‌روم، می‌پيچم تو راهرو. می‌رسم. نفس تازه می‌كنم و رودرروي تخت می‌ايستم. خودش است. آن ناصري كه به من گفته بودند، همين است؟ در اين حالت كه حرفی برای زدن ندارد. مات نگاهش می‌كنم.

الان بايد چهل سالش باشد. حواسم كجاست، درسته ديگه. اگر سال 65 هيجده ساله بوده، الان بايد چهل ساله باشد. همه بچه‌های گردان فجر تو همين سن و سال بودند. سراغ هر كدامشان را كه می‌گيرم، همين حال و روز را دارند. تو چهره‌اش مي‌توانم حدس‌هايی بزنم. انگار رنج اين بيست و دو سال، آن حادثه تلخ را از يادش برده است. بيمارستان چه جای دل‌گيری است. كاش نمی‌آمدم.

چه‌طور متوجه نشده بودم؟! من آن روز صبح به فاصله‌ی يك كيلومتر در همان جاده بودم. انگار همه‌ی ماجرا در آتش كربلای 5 ذوب شده بود. چه‌طور می‌توانستم تو درياي كربلاي5 اين قطره را پيدا كنم. حالا بعد اين همه سال، خودشان به تنهايی يك دريا هستند. تو نگاه ناصري هم، اين دريا را می‌بينم.
از شلوغي بيمارستان بدم مي‌آيد. كسي به فكر كسي نيست. عنايت‌الله ناصري را تنها تصور مي‌كنم. از دور مي‌بوسمش. اگر در انتظار مرگ باشد، چه؟ چرا پرت و پلا می‌گويم. خودش بيست و دو سال با مرگ جنگيده، حالا من آيه يأس مي‌خوانم. نكند نگاه همه ما به شيميايی‌ها همين طوره؟ چقدر ما بديم.