گروه جهاد و مقاومت مشرق - «زنداني سياسي بدون شكنجه اصلا معنا و مفهوم ندارد. شكنجه بايد باشد.» اين جمله‌اي است كه حسين خانعلي كه پنج سال از عمرش را در زندان‌هاي رژيم شاهنشاهي گذرانده است، مي‌گويد. موقع حرف زدن با او انگار به عمق تاريخ پر فراز و نشيب ابتداي انقلاب پر می‌کشید. از خاطراتي مي‌گويد كه شايد كمتر كسي آن‌ها را داشته باشد. پاي صحبت‌هاي او مي‌نشينيم تا بيشتر از آن روزها برايمان بگويد.

-    به عنوان سؤال اول وضعيت زندان‌ها پيش از انقلاب چطور بود و شما به عنوان يك زنداني چطور روز را شب مي‌كرديد؟
-    آزار و اذيت‌ها چگونه بود؟ چه شكنجه‌هايي مرسوم بود در آن دوران؟
-     اين شكنجه‌ها انقلابي‌ها را نمي‌ترساند؟ باعث نمي‌شد تا از كار دست بكشيد؟
-    شده بود كه براي فرار هم نقشه بكشيد؟ يا مثلا شورش كنيد...
-    خاطره‌اي داريد از آن دوران كه برايتان خيلي پررنگ باشد؟
خاطره‌اي كوتاه دارم از دوران زندان. مرا دستگير كرده بودند و در سلول انفرادي زنداني بودم. وضعيت بدي هم داشتم در آن‌جا. خيلي وقت بود حمام نرفته بودم و با لباس‌هاي خونين و كثيف كه وضعيت خيلي بدي را براي من به وجود آورده بود، دست و پنجه نرم مي‌كردم. به همين خاطر درخواست حمام دادم اما با آن مخالفت شد. بعد از گذشت چند وقت يك روز آمدند به من گفتند فرمانده دستور داده تا به حمام بروي. من هم با خيال راحت و در فكر نظافت به حمام رفتم. فكر كردم كه الان با آرامش تمام حمام مي‌كنم و لباس‌ها را مي‌شويم و از آن وضعيت خارج مي‌شوم. روزي كه به حمام رفتم جلوي در حمام نگهبان به من گفت بشمار سه بايد بيايي بيرون. ما لباس‌ها را درآورديم گفت يك، آب را تنظيم كرديم گفت دو، آب را كه روي زخم‌ها ريختيم و خون‌ها تازه شل شد، گفت سه. وضعيتم از ابتدا خيلي بدتر شد و اين‌گونه بود كه زخم‌ها بيشتر درد گرفت. آب روي زخم‌ها ريخته شد و شروع كردند به سوختن. خيلي شرايط بدي بود. دعا مي‌كردم كاش حمام نمي‌كردم.
* همشهری پایداری - شماره 169