وقتي وارد اردوگاه بصره شديم تحمل شرايط اسارت برايمان بسيار دشوار بود چرا كه علاوه بر دوري از خانواده و وطن، بايد شكنجههاي وحشيانه افسران عراقي را هم تحمل ميكرديم. وضعيت نامناسب آب و غذاي اردوگاه و محل خواب كوچكي كه در اختيارمان بود نيز بر مشكلاتمان اضافه ميكرد ولي تنها مسالهاي كه تسكينمان ميداد اميد به آزادي و ديدار مجدد حضرت امام(ره) بود.
بعثيها حتي دعا و نماز را هم ممنوع كرده بودند چه رسد به برگزاري مراسم عزاداري. به عنوان مثال وقتي خبر ارتحال امام (ره) از تلويزيون اردوگاه پخش شد و بچهها ناراحت و بيتاب شدند حتي اجازه گريه كردن هم به ما ندادند و بچهها پنهاني گريه و عزاداري مي كردند.
اين آزاده دفاع مقدس در مرداد ماه سال 1369 به آغوش ميهن اسلامي بازگشت.
