به گزارش مشرق، از همان روز که کارلوس کی روش برای همیشه نیمکت تیم ملی ایران را ترک کرد، مشخص بود که فوتبال ایران وارد مرحله بسیار حساسی شده است. مرحله‌ای برای انتخاب جانشین برای مربی کاریزماتیکی که ۸ سال روی نیمکت تیم ملی نشسته بود و تیمی را باب میل خود ساخته بود.
فدراسیون فوتبال هم در نهایت پس از ماه‌ها تلاش برای یافتن جانشینی مطلوب و در اشل کی روش و پس از بازی با نام‌های بزرگی همچون زین الدین زیدان، خوزه مورینیو و یورگن کلینزمن، در نهایت مارک ویلموتس را به عنوان سرمربی جدید تیم ملی معرفی کرد. معرفی ای که چندان آشکار و علنی هم نبود و فقط چند ساعت پیش از ورود رسمی ویلموتس به تهران به طور رسمی از سوی فدراسیون فوتبال اعلام شد.
از همان زمان که نام ویلموتس به عنوان یکی از گزینه‌های جدی جانشینی کی روش مطرح شد تا الان که با اعلام رسمی فدراسیون او سرمربی تیم ملی است، گمانه زنی‌ها و تحلیل‌های بسیاری در مورد او مطرح شد.عده‌ای او را مربی بی کارنامه و ضعیفی دانستند که در ایران هم راه به جایی نخواهد برد و عده‌ای دیگر هم او را مربی پر انرژی و با انگیزه‌ای دانستند که می‌تواند تیم ملی را در راه جام جهانی ۲۰۲۲ به موفقیت برساند.
چهره واقعی ویلموتس اما کدام است؟ مربی ای که هیچوقت نتوانسته نتایج خوبی بگیرد یا مربی ای که می‌تواند در ایران بجنگد و ناکامی‌های گذشته اش را جبران کند؟ پاسخ این است که هر دو.
بیشتر بخوانید:
ویلموتس چقدر ارزان‌تر از کی روش است؟
ویلموتس کارنامه درخشانی به عنوان سرمربی ندارد. او که از تجربه خوبی در تیم ملی بلژیک برخوردار بود، پس از سال‌ها بازی در تیم ملی کشورش و تجربه دستیاری جرج لیکنز، هدایت این تیم را در راه جام جهانی ۲۰۱۴ برعهده گرفت و با نسلی جوان از ستاره‌های آینده دار بلژیکی در یک چهارم نهایی این جام مغلوب آرژانتین شد. در ادامه هم او در یورو ۲۰۱۶ باز در یک چهارم به همراه بلژیک مغلوب ولز شد و در نهایت از جام کنار رفت و ویلموتس هم اخراج شد. نسل طلایی فوتبال بلژیک که زیر نظر ویلموتس شکل گرفته بود و ستاره‌هایی نظیر کورتوا، کمپانی، ادن هازارد، کوین دی بروینه، مروان فلینی و روملو لوکاکو در آن حضور داشتند، در جام جهانی ۲۰۱۸ به اوج پختگی رسید و توانست به عنوان سومی جام جهانی دست یابد.
این سرمربی بلژیکی پس از تیم ملی کشورش در ساحل عاج هم نتایج خوبی نگرفت و نتوانست به همراه این تیم به جام جهانی ۲۰۱۸ برسد. این عملکرد ضعیف باعث شد تا او حدوداً یک سال بدون تیم باقی بماند و در نهایت فدراسیون فوتبال ایران به سراغ او رفت و هدایت تیم ملی را به او سپرد.
مروری بر عملکرد این مربی نشان می‌دهد که او طی سالیان اخیر نتوانسته کارنامه قابل دفاعی از خود به جای بگذارد و شاید علت بیش از یک سال بیکاری او نیز همین بوده است. اما چیزی که انتخاب او را به عنوان سرمربی تیم ملی توجیه می‌کند، چند عامل است که شاید یکی از اصلی ترین آن‌ها، مشکل بزرگ فدراسیون در راه هزینه کردن برای انتخاب سرمربی جدید تیم ملی است. در حال حاضر ویلموتس به ازای هر یک سال قرار است چیزی حدود ۱.۲ میلیون دلار حقوق بگیرد. رقمی که از نظر ما البته زیاد است اما با این پول نمی‌شد مربی ای بزرگ‌تر و بهتر از ویلموتس را به ایران آورد. در شرایطی که کشور با بحران‌های اقتصادی مواجه است و بیش از هر زمان دیگری به ارز احتیاج دارد، قطعاً سیاست‌های حاکم اجازه نمی‌دهد که بیش از این رقم در ورزش هزینه شود. با ارزیابی این شرایط می‌بینیم که انتخاب فردی مثل مارک ویلموتس چندان هم انتخاب بی حکمتی نبوده است.
ویلموتس مربی ای است که با وجود اینکه رزومه پرباری ندارد اما نسبتاً جوان است و قطعاً انگیزه فراوانی برای اثبات توانایی‌های خود در تیم ملی ایران دارد و می‌خواهد یک بار دیگر حضور در جام جهانی را تجربه کند. او همچنین سال هاست که فضای فوتبال ملی را می‌شناسد و تجربه‌های خوبی را در جام‌های جهانی مختلف و جام ملت‌های اروپا از سر گذرانده است و حالا می‌تواند با بهره گیری از آن تجربیات و ترکیب آن‌ها با نیروی جوانی و برنامه‌های دقیقی که به کمک دستیارانش تدوین می‌کند، تیم ملی ایران را سه سال دیگر به قطر ببرد و پس از آن هم به فکر قهرمانی در جام ملت‌های آسیا باشد.
ویلموتس اما یک نکته را نباید فراموش کند و آن هم این است که برای کار کردن در ایران باید چکمه‌های آهنین به پا کند. او در ابتدا باید خیلی واقع گرایانه تفاوت‌های حاکم بر فضای فوتبال ایران با بلژیک را درک کند و بداند که اینجا خبری از اردوهای تمرینی منظم، بازی‌های دوستانه درجه یک، لباس‌های با کیفیت با برندهای جهانی و حتی زمین تمرین استاندارد نیست و برای به دست آوردن هرکدام از آن‌ها باید تا سر حد جان جنگید. کاری که کارلوس کی روش به خوبی آن را انجام داد و شاید رمز بقای هشت ساله او روی نیمکت تیم ملی هم همین جنگ و تلاش بی وقفه او بود. آپشنی که اگر ویلموتس آن را چاشنی کارش نکند، قطعاً خیلی زود خسته و دل زده خواهد شد و ایران را ترک خواهد کرد.
