این بازیگر که اخیرا داوری جشنواره تئاتر دانشگاهی باران را برعهده داشت‌ بیان کرد: ورود یکسری جوان باانگیزه به تئاتر اتفاق مبارکی است، مخصوصا با توجه به اینکه شرایط برای ما به گونه‌ای شده که تئاتر برایمان به شغل تبدیل شده است، اما در این جشنواره بچه‌های جوانی را دیدم که پر از انگیزه، ایده و خلاقیت هستند و کارهایشان مرا شگفت‌زده کرد.

اسکندری با بیان اینکه مفهومی‌ که این جوانان در تئاتر دنبال می‌کنند را دوست دارد و نیز با ابراز امیدواری از اینکه نگاه اقتصادی تئاتر بر آن‌ها تاثیر نگذارد،‌ اظهار کرد: من به شدت به تئاتر خصوصی با تعریف درست خود معتقدم و منظورم از آنچه درباره اقتصاد تئاتر می‌گویم شبیه چیزی است که در سینما رخ داد چرا که وقتی روح اقتصاد بر سینما حاکم شد‌، این هنر به سمت دیگری رفت و ارزش گذاری‌ها و تربیت ذائقه مردم هم سمت و سوی دیگری پیدا کرد.

بازیگر نمایش «هم‌هوایی» با اشاره به سابقه 20 ساله‌ فعالیت خود در این عرصه و ارزیابی کارشناسانه‌ای که می‌تواند از شرایط داشته باشد، افزود: یکی از مشکلات تئاتر ما کمبود سالن است که بحثی ازلی و ابدی بوده و همیشه در تئاتر وجود داشته است. با این حال تئاتر ما نه آنقدر کامل به بخش خصوصی واگذار شده که سرمایه‌گذار از بیرون بیاید و در تئاتر فعالیت کند و نه مرکز هنرهای نمایشی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی توان این را داشته‌اند که بتوانند در این‌باره کاری انجام دهند. نتیجه هم این اوضاع این شده است که می‌بینیم جوان‌هایی که وارد تئاتر می‌شوند برای اجرای نمایش خود به حضور در سالن یا پلاتو‌هایی غیراستاندارد تن می‌دهند.

وی یادآور شد: این در حالی است که می‌بینیم برگزاری یک جشنواره دانشگاهی در تماشاخانه باران انجام می‌شود آن هم در حالی که این وظیفه تالار مولوی است. البته به جز این هم سالن‌های مهجور جدا افتاده‌ دیگری هم داریم که اگر مدیریت خوبی بر سر آن‌ها باشد وضعیت اجرا و میزان استقبال مخاطبان از نمایش‌های آن‌ها متفاوت خواهد بود.

ستاره اسکندری با بیان اینکه سه دانشگاه معتبر در تهران که دانشجوی تئاتر آموزش می‌دهند، سالی 120 فارغ‌التحصیل دارند که جایی برای کار آن‌ها وجود ندارد، اضافه کرد: به این تعداد باید آموزشگاه‌های بازیگری که مثل قارچ رشد کرده‌اند را هم اضافه کرد؛‌کلاس‌هایی که از اساس زیر سوال هستند.

او در این‌باره ادامه داد: یکی از نکاتی که در برخورد با جوانتر ها متوجه شده‌ام این است که دوست دارند بدون سختی به نتیجه برسند. آن‌ها بیشتر به دنبال دیده شدن و مطرح شدن هستند در حالی که برای ماندگار شدن این مسیر درستی نیست،‌ البته این اتفاق هم بیشتر ناشی از شرایطی است که در جامعه ما وجود دارد‌، اما باید به یاد داشته باشیم که تئاتر اصولا هنر سختی است و جوانانی که وارد این عرصه می‌شوند باید بدانند در چه راهی گام گذاشته‌اند. انگیزه بسیاری از آن‌ها این است که بسیار سریع مطرح شوند، کار کند و بعد جذب سینما و تلویزیون شوند تا بتوانند پول و شهرت به دست بیاورند.

اسکندری در پایان درباره اهمیت و جایگاه تئاتر دانشجویی نیز گفت: جوانان دانشجویی تئاتری باید جنگنده باشند چرا که اگر تئاتر دانشجویی نباشد، تئاتر حرفه‌ای از مفهوم تهی می‌شود. ریشه تئاتر ، تئاتر دانشجویی است و این نوع تئاتر است که بدنه این عرصه هنری را محکم نگه می‌دارد.