به گزارش مشرق، همه ساله فرارسیدن محرم و صفر، یادآور غم‌های بزرگی است که تاریخ جهان اسلام و تشییع با گذشت قرن‌ها هنوز داغ آنها را بر سینه امت خود می‌بیند و حمل می‌کند.
در برداشت اول باید ریشه این داغ‌ها را پیدا کرد که چه شد در جامعه‌ای که مسلمانان در همه حال پیامبر خود را ستایش کرده و همواره سخنان ارزشمند و راهنماکننده ایشان را نقل می‌کردند آنگاه بعد از رحلت جانسوز ایشان به یک باره اهل بیت(ع) و خاندان مطهر رسول خدا را از بدنه جامعه حذف کردند و مقاصد شوم خود را پیش بردند؟
تاریخ اسلام از ابتدا همواره درگیر بروز رخدادهای عظیم برای رسول‌الله (ص) بوده است، به طوری که وقتی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام حضرت محمد (ص) مردم را برای یگانه‌پرستی خداوند قادر و متعال دعوت می‌کردند، مانع‌هایی از سوی عده‌ای وجود داشت که تا به آن روز تنها به فکر زندگی دنیوی، تعظیم بر بت و سنگ‌های بی جان و ظلم کدخدایی در حق مظلومان و مستعضفان بودند.
لذا پیامبر در یک چنین جامعه‌ای قدم به وادی بشر نهادند و تمام تلاش خود را با رسالتی که از سوی خداوند به ایشان محول شده بود برای اصلاح دنیا انجام دادند اما بعد از رحلت جانسوز ایشان خاندان مطهر پیامبر یک به یک از سوی همان امتی که پیامبر خود را تحسین می‌کردند به شهادت رسیدند، به طوری که در واقعه عاشورا بعد از شهادت امام حسین(ع) از یک طرف پیکرهای پاک و مطهر شهدای کربلا را بر روی خاک رها کردند و هم در ماجرای شهادت امام حسن مجتبی (ع) تابوت ایشان را تیرباران کردند که نشان از عمق دشمنی ظالمان زمان با اهل بیت(ع) پیامبر(ص) است.
می‌توان به راحتی این را گفت که پیامبر و اهل‌بیت پاک ایشان تنها برای یک هدف رسالت خود را انجام دادند و آن جلوگیری از خطر انحراف جامعه‌ای بود که خالق خود را فراموش کرده بودند.
حتی بعد از خطبه غدیر و اعلام این جمله تاریخی از سوی پیامبر اکرم(ص) که هرکس من به او ولایت دارم و مولایش هستم این علی(ع) مولای اوست، اما با شنیدن این جمله باز هم در حق خاندان مطهر ایشان ظلم کردند و دست به جنایاتی زدند که تاریخ بشر چنین روزهایی را ندیده بود.
باید گفت امروز در جهان اسلام چهره رحمة‌للعالمین پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) ایشان به عنوان عنصری برخاسته از حق در مقابل شر مطرح است و چیزی جز صلاح آدمیان را این قوم برگزیده و بزرگوار نمی‌پسندند.
دهه پایانی صفر همیشه رنگ و بوی غریبانه‌ای به خود می‌گیرد؛ آن هم به طوری که در کنار رحلت پیامبر عظیم‌الشأن اسلام، شهادت امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع) حالتی مظلومانه دارد که غریبی را می‌توان در هر دو احساس کرد.
پیکر مطهر امام حسن(ع) بعد از شهادت در قبرستان بقیع دفن شد که امروز حکام سعودی پلید عربستان با کشیدن حصاری در اطراف این قبرستان مانع زیارت عاشقان حضرت شده‌اند و می‌توان اوج مظلومیت آن امام همام را درک نمود اما از سوی دیگر امام رضا (ع) که روزی در مدینه شهر رسول خدا زندگی می‌کردند با دعوت مامون به طوس، سفر کردند که امروز به دلیل شهادت مظلومانه ایشان در غربت به نام مشهدالرضا مزین شده است.
با این توصیف امروز در قطعه‌ای از بهشت، مشهدالرضا و حتی سراسر ایران اسلامی دوستداران و دلدادگان اهل بیت(ع) حضوری میلیونی دارند و همه ساله با فرارسیدن ایام عزاداری عرض ارادتی چشم‌گیر به ساحت آن عزیزان می‌کنند، مشهد مقدس نیز به عنوان میعادگاه عاشقان اهل بیت بعد از مراسم اربعین حسینی، حضور میلیون‌ها و هزاران نفر از ارادتمندان خاندان پاک مطهر رسول خدا را به چشم می‌بیند که راه ولایتمداری با گذشت قرن‌ها همچنان تا ظهور قائم آل‌محمد(عج) ادامه دارد.
در برداشت اول باید ریشه این داغ‌ها را پیدا کرد که چه شد در جامعه‌ای که مسلمانان در همه حال پیامبر خود را ستایش کرده و همواره سخنان ارزشمند و راهنماکننده ایشان را نقل می‌کردند آنگاه بعد از رحلت جانسوز ایشان به یک باره اهل بیت(ع) و خاندان مطهر رسول خدا را از بدنه جامعه حذف کردند و مقاصد شوم خود را پیش بردند؟
تاریخ اسلام از ابتدا همواره درگیر بروز رخدادهای عظیم برای رسول‌الله (ص) بوده است، به طوری که وقتی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام حضرت محمد (ص) مردم را برای یگانه‌پرستی خداوند قادر و متعال دعوت می‌کردند، مانع‌هایی از سوی عده‌ای وجود داشت که تا به آن روز تنها به فکر زندگی دنیوی، تعظیم بر بت و سنگ‌های بی جان و ظلم کدخدایی در حق مظلومان و مستعضفان بودند.
لذا پیامبر در یک چنین جامعه‌ای قدم به وادی بشر نهادند و تمام تلاش خود را با رسالتی که از سوی خداوند به ایشان محول شده بود برای اصلاح دنیا انجام دادند اما بعد از رحلت جانسوز ایشان خاندان مطهر پیامبر یک به یک از سوی همان امتی که پیامبر خود را تحسین می‌کردند به شهادت رسیدند، به طوری که در واقعه عاشورا بعد از شهادت امام حسین(ع) از یک طرف پیکرهای پاک و مطهر شهدای کربلا را بر روی خاک رها کردند و هم در ماجرای شهادت امام حسن مجتبی (ع) تابوت ایشان را تیرباران کردند که نشان از عمق دشمنی ظالمان زمان با اهل بیت(ع) پیامبر(ص) است.
می‌توان به راحتی این را گفت که پیامبر و اهل‌بیت پاک ایشان تنها برای یک هدف رسالت خود را انجام دادند و آن جلوگیری از خطر انحراف جامعه‌ای بود که خالق خود را فراموش کرده بودند.
حتی بعد از خطبه غدیر و اعلام این جمله تاریخی از سوی پیامبر اکرم(ص) که هرکس من به او ولایت دارم و مولایش هستم این علی(ع) مولای اوست، اما با شنیدن این جمله باز هم در حق خاندان مطهر ایشان ظلم کردند و دست به جنایاتی زدند که تاریخ بشر چنین روزهایی را ندیده بود.
باید گفت امروز در جهان اسلام چهره رحمة‌للعالمین پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) ایشان به عنوان عنصری برخاسته از حق در مقابل شر مطرح است و چیزی جز صلاح آدمیان را این قوم برگزیده و بزرگوار نمی‌پسندند.
دهه پایانی صفر همیشه رنگ و بوی غریبانه‌ای به خود می‌گیرد؛ آن هم به طوری که در کنار رحلت پیامبر عظیم‌الشأن اسلام، شهادت امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع) حالتی مظلومانه دارد که غریبی را می‌توان در هر دو احساس کرد.
پیکر مطهر امام حسن(ع) بعد از شهادت در قبرستان بقیع دفن شد که امروز حکام سعودی پلید عربستان با کشیدن حصاری در اطراف این قبرستان مانع زیارت عاشقان حضرت شده‌اند و می‌توان اوج مظلومیت آن امام همام را درک نمود اما از سوی دیگر امام رضا (ع) که روزی در مدینه شهر رسول خدا زندگی می‌کردند با دعوت مامون به طوس، سفر کردند که امروز به دلیل شهادت مظلومانه ایشان در غربت به نام مشهدالرضا مزین شده است.
با این توصیف امروز در قطعه‌ای از بهشت، مشهدالرضا و حتی سراسر ایران اسلامی دوستداران و دلدادگان اهل بیت(ع) حضوری میلیونی دارند و همه ساله با فرارسیدن ایام عزاداری عرض ارادتی چشم‌گیر به ساحت آن عزیزان می‌کنند، مشهد مقدس نیز به عنوان میعادگاه عاشقان اهل بیت بعد از مراسم اربعین حسینی، حضور میلیون‌ها و هزاران نفر از ارادتمندان خاندان پاک مطهر رسول خدا را به چشم می‌بیند که راه ولایتمداری با گذشت قرن‌ها همچنان تا ظهور قائم آل‌محمد(عج) ادامه دارد.
