نهایت دوری نگاه اعضای هیات انتخاب و به نوعی سیاستگذاران این جشن با انتخابی سینمایی هنگامی بود که محمدرضا گلزار صاحب جایزه ویژه هیات داوران هفدهمین جشن حافظ شد! جایزه ای که به دلیل استمرار در فعالیت های این سلبریتی در آثار تصویری به وی تعلق گرفته است! کدام استمرار و چه هنری در تفکر متولیان این جشن مدنظر بوده است که بازیگری تنها در فیلم های سینمایی حضور فیزیکی جهت جلب توجه تماشاگر داشته باشد و در بدترین فیلم های بازاری مانند «سلام بمبئی» و «خشکسالی و دروغ» و «عاشقانه» و... تنها چهره اش را به رخ بکشد و آن گاه جایزه ویژه خود را به پاس زحمات بی دریغ به وی اختصاص دهیم. آیا این جایزه ی ویژه معادل همان نگاه سلبریتی در این جشن نیست؟!

بنا به رسمی غیر معقولانه نمی توان هیچ گفته و انتقادی علیه افراد درگذشته داشت و باید از آن ها درگذشت! پس بنا به عادت همیشگی ایرانیان مبنی بر مرده پرستی، «جشن حافظ» را بدون اشاره به گشاینده اش مورد نقد قرار می دهیم و به همین جشن دیشبی می رسیم که هفدهمین دوره اش با حضور تعداد گسترده ای از اهالی تصویر در سالن وزارت کشور برگزار شد. جشنی که در سال های پیش همراه با حواشی بود و امسال در اولین سال فراغ علی معلم سعی شد به شکل محترمانه و بدون انتقاد از سوی رسانه های دلواپس به کار خود ادامه دهد. اما شکل انتخاب ها و جوایزی که به برندگان تعلق گرفت، مساله ای نیست که بتوان به راحتی گذشت و نیاز به چکش کاری دارد. به خصوص این که انواع رسانه های مختلف خبری و خبرگزاری ها و سایت ها و کانال های خبری در صفحات مجازی تنها به انتشار اخبار می پردازند و معمولا کمتر تحلیلی درباره اتفاقی فرهنگی، هنری را در آن ها می توان یافت.

هنگامی که به لیست برندگان این دوره از جایزه حافظ می رسیم، فارغ از سلیقه ای بودن انتخاب ها که همیشه سرآمد گفته ها و نظرات مختلف و به خصوص اعضای هیات داوران بوده است، موضوع مهم توجه این جشن به افراد سلبریتی و به تعبیر بهتر «افراد مشهور عرصه تصویر» است تا از این طریق هیاهوی بیشتری در سال های آتی برای این جشن برقرار باشد، چرا که همین الان اگر سری به صفحات مجازی بیندازیم با انواع شادباش ها و تبریکات و به اشتراک گذاشتن تدیس حافظ می رسیم که هنرمندان و دوستداران شان به اشکال مختلف اقدام به این کار می کنند. رویه ای که انگار در شب گذشته جایزه ای در حد اعتبار اسکار تقسیم گردید! البته جدا از میزان اعتبار و اهمیت این جشن و جشن ها و جشنواره های بسیاری که در کشورمان برگزار می شود و بعد از اندکی فراموش می شود، مساله مهم در نوع انتخاب ها است که دور از هرگونه سلیقه باید به دیده ای مورد نقد و نظر قرار بگیرد تا دریافته شود که چنین انتخاب های فاصله مندی با واقعیت یا به دور از هرگونه نگاه سینمایی و دانش بصری و فنی است و یا این که به شکلی تعمدی جهت رسیدن به یک نتیجه مشخص می باشد تا شاید اتفاقی عظیم تر از جشن امسال که بلیت هایی گرانقیمت برای حضور در این جشن تدارک دیده شد، در سال های بعد به ثمر بنشیند!

اگر تنها به چند نمونه از انتخاب ها توجه کنیم، ادعای این نوشته مبنی بر دور بودن داوری ها از هرگونه نگاه فنی و یا حتی سلیقه ای مشخص می شود. آخر تیم سینمایی و مدیریتی «دنیای تصویر» که ادعای هنری بودن دارند، چگونه عمده جوایز بخش تلویزیونی را تحت عناوین مختلف به سریال های کاملا شلخته و ضعیف و بی سر و ته «عاشقانه» و «لیسانسه ها» می دهند؟!

تندیس حافظ بهترین کارگردان تلویزیون به منوچهر هادی برای «عاشقانه»، جایزه بهترین بازیگر مرد درام تلویزیونی به هومن سیدی برای سریال «عاشقانه»، جایزه بهترین بازیگر زن درام تلویزیونی هفدهمین جشن حافظ به ساره بیات برای «عاشقانه» و جایزه بهترین فیلمنامه تلویزیونی به سروش صحت و ایمان صفایی برای سریال «لیسانسه ‌ها» و جایزه بهترین بازیگر مرد کمدی تلویزیونی به هوتن شکیبا برای «لیسانسه ها»... به دور از هرگونه نگاه مفهومی به این آثار، جوایز اعطا شده بر اساس چه مختصات هنری و چه ویژگی هایی به آن ها تعلق گرفت؟ چرا در فیلم «ماجرای نیمروز» که امتیاز بازی ها در آن به شکلی دسته جمعی میان چند بازیگر تقسیم شده و به نوعی بازیگر اصلی ندارد، باید تنها جوا عزتی جایزه را دریافت کند؟ چون او مشهورتر و محبوب تر از دیگر بازیگران این فیلم در نگاه مردم است؟ یکی از جوایز بهترین بازیگر زن در حالی به فاطمه معتمدآریا برای فیلم «آباجان» تعلق گرفت که این بازیگر توانای سینمای کشورمان یکی از بدترین بازی های خود را سال گذشته در این فیلم صورت داد!

تعلق جایزه بهترین فیلمنامه هفدهمین جشن حافظ به رضا عطاران برای فیلم اسفناک «دراکولا»، اوج نگاه هنری داوران و اعضای انتخاب این جشن پُرطمطراق سالانه است. عطاران تنها به دلیل چهره بودن صاحب جایزه ای شد که رقیبانش در این بخش، فیلم نامه نویسان فیلم های «فروشنده»، «ماجرای نیمروز»، «نفس»، «وارونگی» و «خوب، بد، جلف» بودند و مشخص است که اختصاص جایزه به رضا عطاران بسیار بیش از دیگران می تواند موجب دیده شدن این جشن خصوصی شود! به همین دلیل الناز شاکردوست برگزیده جایزه بهترین بازیگر زن درام سینما برای فیلم «مبارک» می شود؛ یعنی از نگاه داوران بازی اش بیش از حضور ماندگار لیلا حاتمی در فیلم «رگ خواب» ارزش هنری داشته است! جشنی که در ظاهر نگاهی دورهمی است اما می تواند سلیقه هنرمند و مخاطب را برای تولیدات آتی مورد نظر قرار دهد، به خصوص این که جوایز این جشن به دلیل هیاهوی رسانه ای نسبت به جوایز جشنواره های بی شمار دیگر از اهمیت و جایگاه بیشتری در نگاه مخاطبان و هنرمندان برخوردار است. به خصوص که پس از چندی امتیاز عرضه این جشن در شبکه نمایش خانگی صادر شده و در دسترس مردم قرار می گیرد.

نهایت دوری نگاه اعضای هیات انتخاب و به نوعی سیاستگذاران این جشن با انتخابی سینمایی هنگامی بود که محمدرضا گلزار صاحب جایزه ویژه هیات داوران هفدهمین جشن حافظ شد! جایزه ای که به دلیل استمرار در فعالیت های این سلبریتی در آثار تصویری به وی تعلق گرفته است! کدام استمرار و چه هنری در تفکر متولیان این جشن مدنظر بوده است که بازیگری تنها در فیلم های سینمایی حضور فیزیکی جهت جلب توجه تماشاگر داشته باشد و در بدترین فیلم های بازاری مانند «سلام بمبئی» و «خشکسالی و دروغ» و «عاشقانه» و... تنها چهره اش را به رخ بکشد و آن گاه جایزه ویژه خود را به پاس زحمات بی دریغ به وی اختصاص دهیم. آیا این جایزه ی ویژه معادل همان نگاه سلبریتی در این جشن نیست؟!

اگر جوایز جشنواره فجر رابه دلیل نگاه دولتی و فرآیند تحمیلی به داوران مورد نقد قرار می دهیم، حداقل از جشن های مستقل و خصوصی انتظاری بیش از این می رود و امید بر این است در جشن های دیگری که برگزار می شود و به خصوص جشن های خانه سینما و جشن منتقدان سینمایی شاهد انتخاب هایی معقولانه ای براساس نگاه سینمایی باشیم تا زحمات هنرمندانی که چهره نیستند اما تلاشی بیش از ستاره ها در صحنه هنر انجام می دهند، مورد غفلت قرار نگیرد.

منبع: آینه نیوز