***

ایران بدنبال چیست؟

به گزارش شورای ملی ایرانیان مقیم امریکا (National Iranian American Council)، در روز کریسمس رهبر ایران در سخنانی به انتقاد از امریکا پرداخت و اظهار داشتند که اگر حضرت مسیح (ص) امروز زنده بودند هرگز از ظالم و جاهل پشتیبانی نمی کردند. حال این سوال پیش می آید که در بحبوحه مذاکرات هسته ای ایران و گروه 5+1 و در زمانیکه تهران و واشنگتن همکاری نانوشته ای در مبارزه به گروه داعش در عراق دارند، ایران واقعاً بدنبال چیست؟

بسیاری از افراد در واشنگتن معتقدند که ایران به دشمنی با امریکا عادت کرده و مبارزه با امریکا یکی از ارکان انقلاب اسلامی است. همین افراد نسبت به همکاری دوجانبه و هرگونه توافق بین دو کشور ابراز تردید می کنند چراکه انعطافی بین مقامات ایران در بحثهای مرتبط با امریکا وجود ندارد.

به ادعای نویسنده این مقاله، مساله‌ای که فکر مقامات ایرانی را بخود مشغول کرده است این نیست که رابطه با امریکا را برقرار کنند یا نکنند، بلکه آنها نمی‌دانند چگونه می‌شود این ارتباط را برقرار کرد. با بروز تغییرات ژئوپولتیک جدید در منطقه خاورمیانه، ایرانی‌ها به این نتیجه رسیده‌اند برقراری ارتباط با امریکا نوعی ضرورت محسوب می‌شود. این مساله را می توان از صحبت‌های علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی برداشت کرد. وی گفت، حتی درصورت دست‌یابی به توافق هسته‌ای ، امریکا و ایران در منطقه با هم همکاری نمی‌کنند، اما می‌توانند به شیوه‌ای رفتار کنند که از قدرت خود علیه یکدیگر استفاده ننمایند. این صحبت‌ها یک نقطه عطف در روابط تهران - واشنگتن محسوب می‌شود که اگرچه به معنای همکاری نیست اما به آتش‌بس بین دو کشور اشاره می‌کند.

حال سوال این است که چرا ایران دشمنی با امریکا را فراموش نمی کند؟ این مقاله در جواب این سوال مدعی می شود که تهران همیشه دوست داشته است به قدرت اول منطقه مبدل شود. حال اینکه اگر با امریکا ائتلاف نماید به یک قدرت معمولی تبدیل شده و تاثیرگذاریش در سایه قدرت اقتصادی و نظامی واشنگتن قرار می گیرد. پس به اعتقاد مقامات ایرانی مخالفت با امریکا می تواند تاثیرگذاری آنها در منطقه را افزایش دهد. با این رفتار این کشور بجای اینکه خود را در سطح رژیم صهیونیستی، ترکیه و عربستان سعودی ببیند، خود را همتراز امریکا طبقه بندی می کند.

مزایای همکاری ایران - امریکا

به گزارش پایگاه آنتی وار (Antiwar)، امریکا نباید فرصت توافق با ایران را از دست دهد، فرصتی که می تواند برای هر دو ملت مزایای اقتصادی فراوانی در پی داشته باشد. چنین توافقی کاملاً در دسترس می باشد چراکه مهلت مذاکرات تمدید شده و ایران نیز کاملاً نسبت به تعهدات خود پایبند بوده است. مهمترین مزیت مذاکرات بین دو کشور تا کنون این بوده است که مانع از درگیری نظامی بین دو کشور شده است.

ایران با جمعیت بالای خود بازار خوبی برای محصولات امریکایی می باشد. از طرفی دیگر، ایران با فرهنگ غنی خود پیشرفته ترین کشور در خاورمیانه محسوب می شود. بنابراین، بزرگی، جمعیت، تاثیرگذاری منطقه ای و همچنین منافع مشترک ایران - امریکا باعث می شود که توافق بین دو کشور برای هر دو ملت مفید باشد.

ورود روسیه و ایران به سوریه در شرایط خلاء دیپلماتیک

به گزارش بنیاد کارنگی (Carnegie Endowment)، در ماههای اخیر تحولات بسیاری درباره بحران سوریه رخ داده است، اما برخلاف، سال‌های قبل، امریکا در صحنه غایب است. در عوض، روسیه و ایران بعنوان دوهم‌پیمان بشار اسد در تلاشند تا ابتکار عمل را بدست گرفته و مسیر را برای یک توافق سیاسی جدید هموار سازند. برخی این اقدام را حرکتی فرصت‌طلبانه تفسیر کرده و به این نکته اشاره می‌کنند که در شرایطی که این دو کشور تحت تحریم‌های اقتصادی هستند بدنبال بهره‌برداری از شرایط سیاسی بسرعت در حال تغییر منطقه می‌باشند.

در چند وقت اخیر مقامات روسیه و سوریه بازدیدهایی از کشورهای یکدیگر داشته‌اند و همچنین ملاقات‌هایی هم بین مقامات روسیه و رهبران گروه‌های مخالف سوری انجام شده است. این ابتکار جدید پیش از این وجود نداشت. این ابتکار که توسط روسیه آغاز شده است حل مشکل سوریه را فقط با تعامل طرفین درگیر در سوریه و بدون دخالت قدرتهای خارجی می داند.

روسیه تنها به این اقدام اکتفاء نکرده است. اخیراً، فرستاده سازمان ملل در سوریه پیشنهادی را مطرح کرده است که بسیار مورد علاقه مقامات کرملین است. این پیشنهاد از طرفین درگیر در سوریه می‌خواهد که آتش‌بس اعلام کنند. در این پیشنهاد هم‌چنین هیچ صحبتی از تغییر رژیم سیاسی سوریه به میان نیامده است. مطابق با این پیشنهاد، آتش بس ابتدا از دمشق شروع می‌شود و سپس به دیگر شهرها نیز تسری می‌یابد.

در عین حال، مسکو برای حل بحران سوریه همچنان تهران نیز مدنظر قرار می‌دهد چراکه حکومت سوریه بیشتر از مسکو چشم به تهران دارد. اگرچه روابط با مسکو برای دمشق حائز اهمیت است اما این روابط به اندازه رابطه و وابستگی به تهران عمیق نمی‌باشند.

تابه‌حال، واشنگتن در واکنش به تحولات فعلی سکوت دیپلماتیک اتخاذ کرده است، سکوتی که ممکن است بزودی شکسته شود. با این شرایط، تهران و مسکو کمک‌های مالی و سیاسی خود را به سوریه افزایش داده‌اند و بدنبال آتش‌بس در این کشور می‌باشند. از طرفی دیگر، روسیه در ابتکار خود تلاش می‌کند که واشنگتن را کنار زده و گفتگوهای صلح سوریه را به مساله‌ای ایرانی - روسی مبدل نماید.