گروه جنگ نرم مشرق- به گزارش مجله نشنال اینترست (National interest)، برغم مشکلاتی که بر سر مذاکرات آتی هسته‌ای با ایران وجود دارد، شباهت‌های سیاسی و مفهومی بسیاری بین ایران و امریکا وجود دارد که آنها را پای میز مذاکرات کشانده است. نخست، سیاست‌گزاران هر دو کشور بوضوح بدنبال توافق هسته‌ای هستند. به ادعای این مجله، در ایران، نه تنها رئیس جمهور و وزیر امور خارجه که مستیماً درگیر پرونده هسته‌ای هستند، بلکه رهبر انقلاب نیز چنین خواسته‌ای دارد. اگر رهبر معظم انقلاب بدنبال چنین توافقی نبودند، هیچگاه به رئیس جمهور و تیم مذاکره کننده اجازه نمی‌دادند که مذاکرات تا این نقطه پیش برده و تیم مذاکره‌کننده توافق اولیه را با غرب امضاء کنند.

این گزارش می افزاید: از طرفی دیگر، رهبران سیاسی هر دو کشور با تاکتیکی مشابه بمنظور کاهش هزینه‌های سیاسی بعدی، بدبینی خود را درباره موفقیت آمیز بودن مذاکرات ابراز داشته‌اند. این مطالب ما را به سمت واضح‌ترین عوامل توازن بین دو طرف سوق می‌دهد. هر دو حکومت از جانب عوامل داخلی مخالف دستیابی به هرگونه توافقی تحت فشار زیادی هستند. تندرویان دو طرف به شیوه‌ای مشابه مخالفت خود را ابراز می‌کنند. هر دو کشور دیگری به داشتن مقاصد پلید و شیطانی متهم می‌کنند. تندرویان در هر دو کشور مخالفت خود را با مذاکرات اینگونه توجیه می‌کنند که بدنبال دست‌یابی به نتیجه بهتر هستند.

همانگونه که بارها در خبرها آمده است، کنگره جدید امریکا به رهبری تندروهای جمهوری‌خواه در نظر دارد تحریم‌های جدیدی را علیه ایران وضع نمایند. حال فرض کنیم، مجلس ایران چنین رویه ای را در پیش گرفته و در صورت اعمال تحریم‌های جدید و ناموفق بودن مذاکرات، از سر گیری تمامی فعالیت‌های هسته‌ای و لغو تمامی موافقت‌های تا کنون انجام شده را تصویب نماید. واکنش امریکا به این مصوبه مجلس ایران چه خواهد بود؟ آیا امریکا به منظور افزایش احتمال توافقات عقب‌نشینی خواهد کرد؟ البته خیر. امریکا این مقابله به مثل ایران را بمعنای عدم پایندی تهران به توافقات اعلام خواهد کرد و با همین حربه فشارها را علیه ایران افزایش خواهد داد. پس می‌توان نتیجه‌گیری کرد اقدام تندرویان در یک طرف، واکنش تندرویان در طرف مقابل را در پی خواهد داشت. در ضمن، این حرف که فشارها مثمرثمر خواهند بود بسیار مبتدیانه بنظر می رسد. این همان طرز تفکری است که مقامات امریکایی به آن اعتقاد راسخ دارند. آنها معتقدند که چانه‌زنی با یک کشور دیگر بصورت نامتوازن می‌تواند نتیجه بخش باشد. این یکی از عقاید اشتباه مقامات امریکایی است.