اینکه این فرد آمده و به عنوان یک فرد حزبی، این حرف را زده یک طرف قضیه است، اما اگر همین فرد بیاید و در مقام اجرایی خود، بخواهد با نگاه به انتخابات حرکت کند، به مردم، قوه مجریه و انتخابات ظلم کرده است.

من این اظهار نظر را اینگونه تصحیح می‌کنم که اگر مجلس آینده اصلاح‌طلب باشد برای دولت بهتر است. 

طبیعتا باعث می‌شود که دولت بهتر بتواند به برنامه‌های خود عمل کند. ولی اگر ترکیب مجلس کنونی بار دیگر تکرار شود، برای دولت خوب نیست که من بعید می‌دانم ترکیب کنونی مجلس تکرار شود.

به نظرم 70 درصد ترکیب مجلس آینده تغییر خواهد کرد. قطعا مجلس آینده به دست اکثریت اصلاح‌طلبان می‌افتد.

نوع نگاه اصلاح‌طلبان اینگونه نیست که بخواهند وکالت دولت را به عهده بگیرند؛ در جایی که دولت به وظایف خود در قبال ملت عمل نکند، از دولت حمایت نخواهیم کرد و دولت نیز نباید چنین انتظاری داشته باشد.

قطعا تأثیرگذار است.

اگر دولت بتواند موفق باشد، اصلاح‌طلبان برای جامعه و کشور، ریسک دولت جدید را نخواهند کرد. هیچ دلیلی برای هیچ جریان عاقلی وجود ندارد که بخواهد فضای جدید را تجربه کند. نه نظام سیاسی به این موضوع علاقه دارد و نه جریانات سیاسی. دولت در دو سال اول توانست موضوع هسته‌ای را به نتیجه برساند. این وقت‌گذاشتن کلیدی و راهبردی بود. با وجود اینکه دولت توانست مسئله هسته‌ای را از یک بن‌بست بیرون بیاورد، اما در زمینه‌های دیگر فرصت نداشت که کاری کند یا اینکه دستش بسته بود. 

بعد از اینکه دولت‌مردان وقت زیادی را برای سیاست خارجی صرف کردند، امروز فرصت مناسبی فراهم شده تا بخشی از آن وقت اشغال‌شده آزاد شود. من با بی‌توجهی دولت نسبت به سیاست داخلی موافق نبودم. دولت می‌توانست با اولویت‌قراردادن بحث هسته‌ای، به مسائل داخلی هم بپردازد.

دولت می‌توانست در حوزه‌های اقتصاد، فرهنگ و سیاست داخلی بهتر عمل کند. معلوم بود که بی‌توجهی به این حوزه‌ها، جواب نخواهد داد. همچنین دولت در انتخاب همکاران خود می‌توانست از چهره‌های مناسب‌تری بهره ببرد. برخی چهره‌ها مثلا در حوزه استان‌داری‌ها، از میان نیروهای تاپ انتخاب نشدند. 

مدل دولت دکتر روحانی، به نوعی شبیه مدل دولت اول آیت‌الله هاشمی است. باتوجه به نزدیکی دکتر روحانی به آیت‌الله هاشمی و همچنین قرابت وی با حاکمیت و تجاربی که در مجلس شورای اسلامی و شورای عالی امنیت ملی به دست آورده بود، باعث شد که به تغییرات گسترده دست نزند. در این میان سن دکتر روحانی و تجربه 34 سال سیاست‌ورزی وی، در این مسئله دخیل بوده است. شما اگر به دولت‌های قبلی مثلا دولت دوران جنگ و یا دولت آیت‌الله هاشمی و دولت اصلاحات و همچنین تغییراتی که در دولت احمدی‌نژاد به وقوع پیوست نگاه بیاندازید، خواهید دید که اعضای کابینه دولت دکتر روحانی، مجموعه‌ای از تجارب نیروهایی است که در طول دوران انقلاب، به دست آمده؛ به همین خاطر می‌بینیم که میانگین سنی دولت فعلی از همه دولت‌های قبل بالاتر است و ما شاهد یک احتیاط نزدیک به محافظه‌کاری در دولت هستیم. این احتیاط هم بازتاب وضعیت شکننده‌ای بود که دکتر روحانی از کشور تحویل گرفته بود و به نوعی وی تمایلی به ریسک‌کردن نداشت؛ بنابراین دکتر روحانی سعی کرد که از افراد باتجربه در دولت خود استفاده کند.

نمی‌خواهم از لفظ دلخوری استفاده کنم؛ بدنه اصلاح‌طلبان باتوجه به حضور پر رنگشان در صحنه انتخابات 92، حد انتظارشان از دولت برآورده نشد. اصلاح‌طلبان سعی می‌کردند که دکتر روحانی را درک کنند. به هر حال دکتر روحانی با مجلسی رو‌به‌رو بود که به راحتی اجازه ورود نیروهای اصلاح‌طلب به دولت را نمی‌داد. برای مثال اگر "محمدعلی نجفی" وارد وزارت آموزش و پرورش می‌شد، قطعا از وزیر فعلی پرتوان‌تر ظاهر می‌شد.

رحمانی فضلی امروز با رحمانی فضلی دو سال قبل تفاوت کرده است، قبل از توافق هسته‌ای، وزیر کشور در مقابل انتخاب یک فرماندار، خیلی راحت کوتاه می‌آمد اما در مورد استانداری فارس، وی با وجود استعفای نمایندگان شیراز، روی گزینه خود ایستاد. به نظرم این اقدام رحمانی‌فضلی تأثیر پارادایم مذاکرات بود. 

همیشه در جاهایی که دولت خوب عمل کرده، اصلاح‌طلبان به عنوان حامی حضور داشته‌اند. ببینید؛ وزیر کشور باید روی گزینه خود برای استانداری یا هر جای دیگری بایستد، حالا آن گزینه هر کسی که می‌خواهد باشد.