به گزارش مشرق، بسیاری از رخدادهای مربوط به مسیر زندگی «امام موسی صدر» در ذهن نسل اول دانشجویان وی و کسانی که از او تأثیر پذیرفته اند نقش بسته است. «محمد نصر الله» رئیس هیئت اجرایی جنبش «امل» ملقب به «ابو جعفر» یکی از اعضای هیئت کادری است که امام موسی صدر بنا نهاد و مأموریتهایی را به وی محول کرد.

نصرالله به روزنامه «السفیر» گفت: زمانی که امام موسی صدر به لبنان آمد، تعجب کسانی را که با وی دیدار کردند برانگیخت. عبد الحسین شرف الدین از جمله این افراد بود که وصیت کرد بعد از وفاتش، امام موسی صدر جانشین او شود. او در سال 1957 جان به جان افرین تسلیم کرد و هیئتی از لبنان عازم نجف شد تا  پیکر وی را در این شهر مقدس به خاک بسپارند. در واقع این هیئت حامل پیامی از سوی متوفی بودند که امام موسی صدر از آن اطلاع داشت.

پس از اینکه امام موسی صدر این موضوع را بررسی کرد سال 1959 عازم لبنان شد تا در آنجا مستقر شود و تا سال 1967 به بسیج فرهنگی میپرداخت که متمرکز بر خطر رژیم صهیونیستی بود. پس از سال 67 امام موسی صدر اطمینان حاصل کرد که اسرائیل پس از اشغال سیناء، کرانه باختری و جولان این بار جنوب لبنان را اشغال خواهد کرد.

با وجود هشدارهای مکرر امام موسی صدر، حکومت لبنان در خواب عمیقی بود. به گفته ابوجعفر، «وی در سال 1970 سعی کرد که به حکومت اعمال فشار کند، ولی اعتصاب تاریخی رخ داد... حکومت سعی کرد با پرداخت رشوه ای به مبلغ 30 میلیون لیره به امام موسی خسارات مردم جنوب را به خاطر تجازوات اسرائیلی‌ها پرداخت کند. اما وی این پیشنهاد را نپذیرفت و خواستار ایجاد نهادی شد که این پول را مدیریت کند. لذا مجلس جنوب ایجاد شد».

در سال 1973 امام موسی صدر دید که سکوت فایده ای ندارد، تأکید کرد: «ما نمیخواهیم که اسرائیل اراضی ما را اشغال کند. لذا مقاومتی را برای اراضی اشغال شده ایجاد میکنیم. ما این مقاومت را تأسیس و مانع از اشغالگری خواهیم شد».

محمد نصرالله درباره همایش بعلبک در سال 1974 میگوید: «آن روز آغاز [فعالیت] جنبش امل بود بدون اینکه از آن به عنوان گروههای مقاومت یا یک قدرت نظامی یاد شود. در آن همایش که امام موسی آن را به یک کنگره مردمی بدل کرده بود، با مردم سوگند یاد کرد و مردم با وی توافق کردند که به خاطر دو چیز، به مسیر مقابله [با دشمن صهیونیستی] دامه دهند: نخست تصحیح واقعیت اجتماعی، دوم آمادگی برای مقابله با دشمن صهیونیستی... این مسئله در 5 می 1974 تکرار شد... قرار بود اعتصابی برگزار شود و تا زمان تحقق مطالبات یا انحلال دولت و تشکیل یک کابینه جدید که مطالبات محرومان را برآورده کند، ادامه یابد، ولی جنگ لبنان راه را بر این طرح بست...در نیمه دوم سال 74 آموزش مخفیانه نظامی با همکاری برادران سوریه و جنبش فتح آغاز شد و بنده نیز افتخار داشتم که نخستین دوره آموزش نظامی را در منطقه بئر العبد پشت سر گذارم».

پس از جنگ لبنان، آموزشهای نظامی علنی شد، ولی این بار به نام امل نبود تا اینکه در 5 جولای 1975  یک انفجار در یک گشتی نظامی در منطقه البقاع رخ داد و در پی آن 27 نفر کشته و 48 نفر از مجاهدان این جنبش زخمی شدند. «لذا امام صدر تصمیم گرفت که در روز بعد [این حادثه] ایجاد گروههای مقاومت لبنانی-امل را اعلام کند». نکته جالب توجه در آن نشست خبری، دعوت وی از همه جوانان لبنان و از همه اقشار و مذاهب برای پیوستن به این مقاومت بود؛ زیرا فعالیت امام موسی مطلقا سیاسی و ملی بود و خواستار عدم تمایز میان شهروندان شد.

در نیمه دوم سال 1974 برای تقویت ساختار سازمانی، صدر «هیئت کادرها» را برای نخستین بار تحت عنوان «جنبش محرومین» راه اندازی کرد. وی شخصا یک بار در هر هفته درس فرهنگی میداد. امام موسی همچنین در زمینه اهمیت سازمان تأکید داشت: همه این افراد، اگر به صورت سازمان نباشند، ارزشی نخواهد داشت. این سلاح نیازمند هدایت خوب است و هدایت خوب نیازمند سازماندهی کامل شروط فنی و اداری و سازمانی است.

به گفته ابوجعفر آنچه دل امام موسی صدر را شاد می‌کرد، این بود که با چشمان خود حاصل کشت و کار خود را در 30 مارس 1977 دید. در آن روز «دشمن اسرائیلی مرزهای بین المللی را درنوردید و به شهرک «الطیبه» رسید. امام دستور مقابله داد. در آن روز برخی از روحانیون و سیاستمداران در جنوب لبنان وی را متهم کردند که جوانان جنوب را به مهلکه میفرستد و [میگفتند که] اگر همه جهان عرب در برابر اسرائیل شکست خورده است پس موسی صدر با چند نیروی نیمه مسلح چه کاری میتواند انجام دهد؟». در آن روزها شماری از رزمندگان به فرماندهی شهید دکتر مصطفی چمران به الطیبه رفتند و با صهیونیستها درگیر شدند. این درگیری با نابودی و انهدام جنگ افزارهای اسرائیلی به پایان رسید و نیروهای اسرائیل مجبور شدند محل درگیری را ترک کرده و پا به فرار بگذارند.