اما از همان برنامه نخست دیشب مشخص است که دوره جدید هفت به مثابه یک عروسی بصری می‌ماند از کارگردان عروس. عروسی سینمایی سینما که لحن و ریتم دارد و پر واضح است از دیکتاتوری مجری‌محور خبری نیست. دموکراسی افخمی حاکم می شود و از زهر کشنده بی ریتم یکنواخت گویی، همچون زهر شوکران خبری نخواهد بود. افخمی حتی این پرهیز از دیکتاتوری را در کنداکتور برنامه هم لحاظ کرده‌است و از سایرین می‌خواهد آنچه به ذهنشان می‌رسد برای تصویری‌تر شدن هفت و کمکش به سینما بگویند.

 گفتگوهای افخمی شجاعانه است، این گزینه دارایی او خواهد بود نه اینکه خط و خطوط مدیر پیشینش مشی و روش اداره برنامه باشد. شجاعت مصداق این است که افخمی در برنامه اش هم به سینما انتقاد می کند و هم به سیما، هم به ایوبی و هم خانه سینما...نقدش هم دلسوزانه است و نه از سر دشمنی.


 حتی به میرکریمی هم اجازه نمی دهد جواب گنگ و مبهمی به او بدهد و سعی در گرفتن جواب قطعی دارد. صادقانه و با اصرار می پرسد "برادر! پروانه نمایش خوب است یا پیله محافظه کاری" مشی و روش گذشته منسوخ شده و دیگر خبری از اجرا کننده ای نیست که یکی به نعل برنامه زند و در نهایت میخ را در اعصاب مخاطب فرو کند. در گفتگو آنقدر صمیمی است که افخمی حین غذاخوردن با معاونت جسور سیما گفتگو می‌کند. اصلا پور محمدی در آن میزانسن و در مقابل دن کیشوت سینما جذاب تر به نظر می رسید و افخمی خودش را پنهان نکرد که گاهی بهمن فسقلی دود می‌کند. در دوره جدید هفت اسامی پشت تیغ سانسور پنهان نمی‌شوند. جیرانی روزنامه سینما را اداره می کند و افخمی از طرح آن در برنامه هفت هیچ ابایی ندارد. دلمان خنک می شود که ممیزی و سانسور  واپسگرای گذشته دیگر در هفت نمود نخواهد داشت . حالا هفت هم بعد از خندوانه و جیوگی نوید یک اثر درخشان دیگر در کارنامه سرافراز را می‌دهد.


هنوز از پخش برنامه نخست 24 ساعت نگذشته است که دن کیشوت با خِرق عادت در ساخت یک برنامه تلویزیونی هزاران دشمن پاپاراتزی در مقابلش قد علم کرده‌اند. همان پاپاراتزی های کوچک و صاحبان رادیو محلی جاهلانه بتمن زده که در مقابل قلم ایرانی افخمی دیگر نمی‌توانند قد راست کنند. حالا عده ای دیگری که از مشاوران مجری قبلی بودند در مقابل افخمی ایستاده اند و از باب بد بودن هفت قلمفرسایی می کنند، اما نگارنده ایمان دارد که دن کیشوت سینما از پس همه آنان بر خواهد آمد. بهروز افخمی را طی این مدتی که من شناخته‌ام دیگر فیلمساز تنبل گذشته نیست. خیلی سرحال و شنگول شده و بازیگوشی های خاص خودش را دارد. بهروز غیر از نگاه متفکر همیشگی، دیدگاه های ژورنالیستی به‌روزی هم دارد.

کروکودیل های عصر کرتاسه سینما همچنان تصور می کنند که باید به‌سان گذشته هفت، دور یک میز نقلی بنشینند و به زمین و زمان، ناسزا بگویند.  در بخش نخست هفت آنچه در گفتگو با اصغر پورمحمدی مطرح شد در واقع مانیفست رسمی رسانه ملی را در بر می‌گرفت اما اگر دیدگاه های جیرانی را بررسی کنیم در خواهیم یافت دن کیشوت هفت با لباس شوالیه ها قرار است رنسانی تازه را در روند سینمای ایران با اتکا به یک برنامه قدرتمند پدید آورد.



نکته مهم در مورد فراستی این است که کمتر سینماگری است که در مقابل بنشیند با او مباحثه و جدل کند و پیروز برنامه هفت شود. خداراشکر در دوران تازه  هفت، خبری از پاپاراتزی های دوران ماقبل گذشته نیست  که برای مردم نسخه بپیچد و جای عموم تصمیم بگیرد و حکم صادر کند. حالا امید پاپاراتزی‌های منتقد نما به ناامیدی بدل شده است. آنها امیدی ندارند که در عصر افخمی به جهل سرخوشانه شهرت  طلبانه خویش ادامه دهند. 


اما حضور حمید گودرزی در برنامه شب گذشته هفت نشان می دهد که بخشی از برنامه هفت اتکایش بر مبنای سلبریتی سینمایی عامه پسندانه است که گودرزی چراغ آن‌را روشن خواهد کرد. حُسن گودرزی در این است که خودش از بازیگران مردمی و دوست داشتنی است که بواسطه قشری نگری و دسته بندی های سینمایی از جریان اصلی سینما کنار گذاشته است، خسران عظیمی وی با تمرکز بر جریان سلبریتی عامه پسندانه ترمیم خواهد شد.آقای دن کیشوت امیدواری ما بیشتر شد.