به گزارش مشرق، تاریخچه دوبله در ایران و دیگر کشورها به سال‌های دور برمی‌گردد. در آغاز، فیلم‌ها بی‌صدا تولید می‌شدند و دیالوگی از بازیگران شنیده نمی‌شد. کارگردانان آن زمان، بر این باور بودند که فیلم‌های صامت می‌توانند رسانه‌ای دراماتیک باشند. اما با پیشرفت تکنولوژی، تحولات چشمگیری در صنعت فیلم‌سازی و دوبلاژ رخ داد.

ایران یکی از کشورهای پیشرو در صنعت دوبله است و البته در این میان دوبلورهای ایرانی به دلیل هماهنگی دقیق با احساسات شخصیت‌ها و کیفیت بالای صداگذاری شناخته می‌شوند. در عین حال کشورهایی همانند ایتالیا و آلمان از شرایط بسیار قوی هم در حوزه هنرمندان و هم در بحث فنی در این رابطه برخوردارند.

در سال ۱۹۲۶، دستگاه دیسک ویتافون اختراع شد و این امکان را فراهم کرد که صدا به فیلم‌ها افزوده شود. این اختراع توسط برادران وارنر صورت گرفت و کمتر از یک دهه بعد، دوبله به شکل رسمی در فرانسه شکل گرفت و به تدریج در سرتاسر جهان گسترش یافت. این تحول زمینۀ جدیدی برای هنر دوبله فراهم کرد که در ایران نیز به سرعت شکل گرفت.

هنر دوبله در ایران

ایران، به عنوان کشوری با فرهنگی غنی و تاریخ دیرینه هنر و سینما، تجربیات متنوعی در دوبله به دست آورده است. قبل از انقلاب اسلامی، دوبله در ایران بیشتر به معرفی فیلم‌های خارجی از جمله آثار سینمای هالیوود و بالیوود اختصاص داشت. پس از انقلاب، صنعت دوبله با چالش‌های مختلفی مواجه شد، ولی همچنان قدرت خود را حفظ کرده است.

نقاط قوت و ضعف

صدابرداران و دوبلورها در ایران از مهارت و استعداد بالایی برخوردارند و صدای آن‌ها به طور خاص جذاب و احساسی است. همچنین، در سال‌های اخیر، دوره‌های آموزشی برای بهبود مهارت‌های دوبله در مراکز هنری و دانشگاه‌ها افزایش یافته است.

اما چالش‌هایی نیز در این مسیر وجود دارد. کمبود منابع مالی و فشار اقتصادی به پروژه‌های دوبله آسیب می‌زند و به همین دلیل بیشتر فیلم‌های دوبله شده در ایران به بازار داخلی محدود می‌شوند و از بازارهای جهانی کمتر بهره‌برداری می‌شود.

مقایسه با هالیوود و بالیوود

دوبله در هالیوود به عنوان یک صنعت حرفه‌ای و گسترده شناخته می‌شود. این صنعت به تیم‌هایی از صدابرداران، کارگردانان و مهندسان صدا نیاز دارد و با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته، کیفیت دوبله را به حداکثر می‌رساند.

در بالیوود، دوبله تحت تأثیر فرهنگ عامه‌پسند و موسیقی پاپ قرار دارد و ویژگی‌های خاصی را در بر می‌گیرد که باعث جذب مخاطبان بیشتری می‌شود. همچنین، تنوع فرهنگی و زبانی در بالیوود، به غنای نسبی دوبله‌های این هندوستان کمک می‌کند.

هنری قوی اما فاقد استاندارد

هنر دوبله در ایران، با وجود چالش‌ها و محدودیت‌ها، همچنان از لحاظ هنری و فرهنگی قوی است. اما برای همگام شدن با سینمای کشورهای پیشرفته‌تر مانند هالیوود و بالیوود، نیاز به سرمایه‌گذاری و توجه به تکنولوژی‌های نوین و همچنین تعیین استانداردی مشخص برای کارها، صداها و مسائل فنی دارد.

به راستی شما صدای کدام دوبلور ایرانی را بیشتر دوست دارید و کدام صدا بیشتر به دلتان می نشیند؟