به گزارش مشرق، روزگاری نه چندان دور، تلویزیون تنها دو شبکه داشت؛ برنامه‌های این دو شبکه از حدود ساعات ۴ و ۵ شروع می‌شد و حداکثر تا ۱۰ و ۱۱ شب ادامه داشت و بعد برفک بر صفحه نقش می‌بست. با توسعه همه‌جانبه همه موارد زندگی و تکنولوژی مسیرهای متفاوتی را تجربه کردیم، ویدیو، ماهواره، دستگاه‌های پخش لوح فشرده (سی‌دی و دی‌وی‌دی) و حالا درگیر سکوهای پخش نمایش خانگی هستیم.
حالا دیگر در هیچ شبکه تلویزیونی، برفک وجود ندارد و سکوهای پخش نمایش خانگی بر سر فروش اشتراک‌های ماهانه، سه‌ماهه و یک‌ساله با هم رقابت شدیدی دارند. الان تولید محتوا دیگر مثل سابق متمرکز نیست و در چند محور در حال انجام است. فیلم پشت فیلم و سریال پشت سریال، حالا دیگر قفسه لوح‌فشرده فیلم‌ها سال‌هاست مراجعه‌کننده‌ای ندارد و مشغول خاک خوردن است اما در شبکه نمایش خانگی، خانگی یعنی محل حضور و تجمع خانواده با تمام اعضای آن؛ دقیقا کجاییم؟
باورتان می‌شود شخصیت اول سریال که انسانی باهوش و کارآفرین است به‌خاطر زمان‌بندی نامناسب کسب‌وکارش ۱۵میلیارد بدهی بالا می‌آورد و سرمایه‌گذار تازه، شرطی برای ادامه همکاری می‌گذارد که او باید از همسرش جدا شود و درنهایت با دسیسه و زور و فشار این امر اتفاق می‌افتد و در همان شب اول جدایی، زن به خانه سرمایه‌گذار تازه منتقل می‌شود. همزمان وکیل شرکت سرمایه‌گذار که همسرش در خارج از کشور به سر می‌برد، خانه و زندگی‌اش و همچنین منشی شرکت را که با او حشر و نشر دارد در قمار می‌بازد و رییس شرکت که ظاهرا قمارباز قهاری است به کمک او شتافته و در قماری دیگر همه چیزهای ازدست‌رفته را برمی‌گرداند؟
در فضایی که خانواده نقش اصلی و مهم و راهبردی در مصون ماندن اعضایش در ناملایمات زندگی دارد وقتی این‌گونه تحت آماج حمله قرار می‌گیرد چه‌باقی می‌ماند؟
اصلا حواسمان به نقش خزنده محتواهای این سال‌های سینما و تلویزیون برای زیر سوال بردن نقش و مفهوم پدر در خانواده بوده است؟ پدری که در تمام دوران، ستون و محور خانواده بوده و حالا در محتوای تولیدی نقش آدمی زبون، بی‌مسئولیت و باعث و بانی تمام عقب‌افتادگی خانواده است.
در این کلام و مقال به‌دنبال یافتن مقصر و درصدبندی سهم هرکدام نیستم، فقط نیتم تلنگری به خود و دور و برمان است که در آن، چه می‌گذرد و هوش و حواسمان را ودیعه چه چیزهایی قرار دادیم و بچه‌هایمان که بی‌دفاع در فضای مجازی مورد حمله هستند و هر روز بیشتر از روز قبل آسیب می‌بینند. شاید تنها سلاح‌مان بالاتر بردن سطح سواد رسانه‌ای‌مان و محکم کردن بچه‌ها در این محیط باشد. آن‌قدر محکم که راسخ باشند و بتوانند «نه» بگویند در مقابل هر آسیب و خطری که خودخواسته و با ناآگاهی درگیر آن می‌شوند. مهارت «نه» گفتن مهارت خاصی است که بسیار باید در مورد آن صحبت کرد.
منبع : روزنامه آگاه
۰۰:۳۱ - ۱۴۰۳/۱۲/۲۰
