به گزارش مشرق، زمانی منتقدان برای تاختن به محمد بنا، سرمربی سابق تیم ملی کشتی فرنگی، دست روی بی اعتنایی او به مسابقات انتخابی می‌گذاشتند و همین موضوع محلی برای مناقشه بین بنا و منتقدان و البته اعضای شورای فدراسیون کشتی شده بود.
هر چه که بود، بنا رفت و قرار شد فرایند انتخابی تیم ملی تکلیف ملی‌پوشان را در مسابقات مهم روشن کند. سال اول، دوم و سوم گذشت و هر بار به بهانه اینکه فرایند در حال جا افتادن است با بند و ماده و تبصره به نحوی از انحار نظر خود را اعمال کردند، اما هر چه جلو رفتیم این آش شورتر از قبل شد و امید برای اجرایی شدن کامل فرایند بدون ماده و تبصره بیش از پیش رنگ باخت.
بعد از نتایج فاجعه بار کشتی فرنگی در مسابقات قهرمانی آسیا و کسب عنوان نازل پنجمی که در هیاهوی استعفای رسول خادم گم شد و کسی از علی اشکانی و همکارانش بازخواست نکرد؛ به نظر می‌رسد چشم کادر فنی از عمل به انتخابی ترسیده و به دنبال راه فراری برای پیشگیری از ناکامی احتمالی در بازی‌های آسیایی با دور زدن قانون است.
به هر شکلی که بود، سرانجام شاهد برگزاری مرحله اول انتخابی تیم‌های ملی کشتی بودیم تا تکلیف ملی‌پوشان در بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی مشخص شود، اما اتفاق جالب تصمیمات عجیب شورای فنی بعد از این رقابت‌ها بود.
عصر روز گذشته اعضای شورای فنی تیم‌های ملی کشتی فرنگی دور هم جمع شدند تا درباره نفرات حاضر در مرحله نهایی تصمیمات لازم را اتخاذ کنند، اما خروجی جلسه حاوی تصمیمات عجیب و بهت آوری بود. تصمیماتی که نه تنها ماهیت رقابت‌های انتخابی را زیر سوال می‌برد بلکه باعث ایجاد یأس و ناامیدی در خانواده کشتی می‌شود؛ موضوعی که با شعارهای فدراسیون رسول خادم مبنی بر اجرای عدالت در تعارض است.
اگر کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی فکر می‌کند که باید تکلیف تیمش را خودش مشخص کند؛ درست مانند زمانی که «بنا» این کار را می‌کرد و پای نتایج آن می‌ایستاد؛ پس روی این موضوع تاکید کند، بایستد و پاسخ آن را هم خودش بدهد، اما اینکه به بهانه انتخابی هر روز شاهد باج دادن به این و آن باشیم، نه تنها هیچ فایده‌ای ندارد بلکه بنیان انتخابی را هم سُست می‌کند و آنرا به رقابتی بی ارزش تبدیل خواهد کرد تا فقط شاهد اجرای شوی دموکراسی و نمایش انتخابی باشیم.
همانطور که اشاره شد تصمیمات شورای فنی حاوی مسائل عجیبی که چند مورد را در زیر بررسی می‌کنیم؛ سوال این است که چطور برای کشتی‌گیری مانند یوسف قادریان که بعد از مدال برنز قهرمانی جهان در سال 2015 در هر میدانی که روی تشک رفت، ناکام مطلق بوده است و بدتر از همه با این کارنامه درخشان! خود را تافته جدا بافته می‌داند و از حضور در انتخابی تمکین نمی‌کند و با بی احترامی به قانون و دهن کجی به سایر مدعیان از حضور در فرایند سر باز می‌زند، باید دوباره امتیاز قائل شد؛ آنهم در حالی که بارها و بارها هم شورای فنی و هم کادر فنی نه تنها نسبت به عملکرد این کشتی‌گیر انتقاد داشته‌اند بلکه حتی تاکید داشتند که وی نیازمند به بازنگری درباره خودش دارد و باید تکلیفش را با خودش روشن کند.
قادریان در قهرمانی 2016 آسیا پنجم شد، در مسابقات قهرمانی 2016 جهان در همان دور اول باخت و حذف شد، در قهرمانی 2017 جهان باز هم در همان دور اول باخت و حذف شد و اخیرا در مسابقات قهرمانی 2018 آسیا به عنوانی بهتر از هشتمی نرسید. قادریان تنها در بازی‌های کشورهای اسلامی به مدال طلا رسید.
یا در 72 کیلوگرم چطور به فرشاد بلفکه که در انتخابی مرحله اول در 77 کیلو روی تشک رفت و در همان دور اول باخت و بعد از آنهم اعلام کرد بدلیل حق خوری از کشتی خداحافظی کرده است، فرصت دوباره‌ای آنهم در 72 کیلوگرم داده می‌شود. مگر نه این است که فدراسیون کشتی بارها در بیانیه‌های خود اعلام کرده که تمام نفرات تنها در وزنی که در مرحله اول انتخابی روی تشک می‌روند مجوز مرحله نهایی را دریافت خواهند کرد؛ همین موضوع باعث زیر سوال رفتن تمام تصمیمات و فرمالیته بودن آنها می‌شود و باعث می‌شود اعتبار این تصمیمات زیر سوال رفته و دیگر محلی از اعراب نداشته باشد.
مجید خلیلی یکی از شاهکارهای شورای فنی است، کشتی‌گیری که همه نسبت به اعزام او به مسابقات قهرمانی آسیا و نحوه انتخابش اعتراض داشتند گل سرسبد زحمات شورای فنی در جلسه روز گذشته بود؛ کشتی‌گیری که کم از کار نگذاشت و مانند عملکرد ضعیفش در مسابقات قهرمانی آسیا، در مرحله اول انتخابی آنقدر پرانتقاد ظاهر شد که حتی نتوانست در دور اول از پس کشتی‌گیر کم تجربه‌ای مانند اشکان سعادتی‌فر برآید. شاید بتوان برای نفراتی مانند قادریان و بلفکه به پشتوانه مدال‌های گذشته آنها امتیازی هر چند اندک قائل شد، اما خلیلی را کجای دلمان بگذاریم!؟
کشتی‌گیری که حتی نتوانسته یک پیروزی در انتخابی بدست آوررد چطور می‌تواند در مرحله نهایی مدعی باشد؟ آیا این تصمیم چیزی جز اجحاف در حق سایر مدعیان و بی‌اعتبار کردن فرایند انتخابی است؟
نکته جالب این است که علی اشکانی بعد از پایان مسابقات انتخابی تصریح کرد که به هیچ عنوان با غایبین انتخابی مماشات نخواهد کرد، اما ظاهرا ترس از شکست، از اجرای قانون ترسناک‌تر است؟
اصلا چرا برای یک انتخابی ساده باید شاهد این همه بند و تبصره باشیم تا بخواهیم به هر طریقی که شده به اهداف خود برسیم؟ وقتی از فرایند و اجرای قانون و عدالت دم می‌زنیم، باید پای آنهم بایستم نه آنجا که به نفع ما بود با قانون باشیم و هر جا نفعی نداشتیم، زیر پایمان بگذاریم و آنرا دور بزنیم. هر چند با تصمیمات اخیر شورای فنی نباید خیلی به آینده فرایند انتخابی خوشبین باشیم و بهتر است مانند گذشته اختیار انتخاب نفرات را به کادر فنی بدهیم تا آنها هم پای نتایج حاصله بایستند.
