گروه فرهنگ و هنر مشرق- یک چیزهایی سن و سال برمی‌دارد. یک چیزهایی نه. علاقه به بازی کوین اسپیسی از آن چیزهایی است که سن و سال برنمی‌دارد. فقط کیفیتش و چند و چونش در گذر زمان تغییر می‌کند. وقتی بیست و سه-چهار ساله هستی و برای اولین بار در سینما قدس میدان ولیعصر می‌بینی‌اش، به نام جان دو، وقتی بعدش نزدیک یک ساعت کنار جوب پهن بدون آب بولوار کشاورز سیخ می‌نشینی و سعی می‌کنی بفهمی چه بلایی سرت آمده هنوز به معنای درستش درگیر او نیستی. هنوز آن قدر جوانی که درگیر جملات و پیام‌هایی. درگیر این که گناه چندم چی بود و چرا «جان دو»؟ و جان دوهای دیگر تاریخ کی‌اند. هنوز درست نفهمیده‌ای با کی طرفی. بعد مظنونین همیشگی می‌آید و بعد محرمانه‌ی لس آنجلس و زیبایی آمریکایی.واقعاً این آدم دیگر کیست؟ با این قیافه‌ی از شکل افتاده که همه‌ی اجزایش کمی آویزان است. و شرارت آخرین مکانی است که برای صاحبش می‌توان تصور رکرد. آخرین امکان و بعیدترین استعداد.

به گزارش 24، در شوری معروف «اینساید اکتورز استودیو» اسپیسی با مهارت تمام و در لحظاتی البته با کمی خجالت، حرف زدن و اجرای تعداد زیادی از بازیگران معروف تاریخ سینما را بازی و تقلید می‌کند. از جک لمون، جیمز استوارت و جانی کارسون تا آل پاچینو. بعداً وقتی در مصاحبه‌ای از او پرسیدند آیا حرف زدن و بازی او را کسی تقلید کرده گفت کسانی این کار را کرده‌اند ولی به نظر خودش هیچ کدام درست از کار درنیامده و وقتی مصاحبه کننده دلیلش را پرسید، فکر می‌کنید اسپیسی چی جواب داد؟ گفت: دلیلش این است که من هیچ خصوصیت بارزی ندارم. هیچ ویژگی‌ای که بشود رویش انگشت گذاشت و گفت این کوین اسپیسی است. این جمله برایتان آشنا نیست؟ شما را یاد کسی نمی‌اندازد؟ من یه یاوری معمولی‌ام. یکی که هیچی برای از دست دادن نداره. شاید خیلی‌ها لستر زیبایی آمریکایی را با همین یک جمله به خاطر داشته باشند.

کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد می‌تواند ترسناک و هم‌زمان جذاب باشد. و می‌شود کارهایی از او سربزند که برای همیشه به یادمان بماند یا شاید به عبارت دقیق‌تر هرگز از یادمان نرود.




کوین اسپیسی از شروع کار بازیگری‌اش در سینما در سال 1986 تا به امروز تقریباً‌ هر سال در دو تا سه فیلم سینمایی بازی کرده اس. سال 86 در دل زدگی نقش کوتاه دزد مترو را داشت و هم‌بازی مریل استریپ و جک نیکلسون شد. اسپیسی قبل از آن در تئاتر، هم خوش درخشید و هم به آرزوی جوانی‌اش رسید و با جک لمون در ارواح ایبسن هم‌بازی شد. سال 95 برای اسپیسی از آن سال‌هایی است که هر بازیگری به آن نیاز دارد. بازی در دو فیلم مظنونین همیشگی و هفت در یک سال باعث شد او جایگاهش را در سینمای پر زرق و برق هالیوود تثبیت کند. فیلمنامه‌نویس مظنوین همیشگی نقش کایزر شوزه را به طور اخصاصی برای او نوشته بود. اسپیسی دو انگشت دست چپش را با چسب به هم چسباند تا معلول بودنش را طبیعی نشان دهد. او برای بازی در مظنونین همیشگی جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل و دوازده جایزه‌ی بازیگری دیگر را از آن خودش کرد.


هفت
مجرم خونسرد و قصه گو ویژگی مشترک هفت و مظنونین همیشگی است. ویژگی‌‌ای که هنوز هم می‌شود در نقش‌های منفی اسپیسی پیدا کرد. در واقع می‌شود او را خونسردترین جانی تاریخ سینما دانست که همیشه لبخندی که هیچ وقت نمی‌توانیم بفهمیم از سر تمسخر است یا کار بلدی، روی صورتش وجود دارد. شاید اگر دیوید فینچر هفت را با فاصله‌ی زمانی بیشتری از مظنونین همیشگی می‌ساخت، اسپیسی برای بازی در نقش قاتل زنجیره‌ای، جان دوو، هم به اندازه‌ی مجرم نابغه‌ی مظنونین همیشگی مورد ستایش قرار می‌گرفت. بعد از 23 سال اهالی سینما قدر قاتل زنجیره‌ای دیوید فینچر را بیشتر می‌دانند و هفت بیشتر از هر فیلم دیگری در فهرست فیلم‌های عمرشان قرار دارد.




محرمانه‌ لس آنجلس

رولو توماسی، شخصیتی که وجود خارجی نداشت، باعث قتل جک وینسنس(کوین اسپیسی) در محرمانه‌ی لس آنجلس شد. دو سال از شناخته شدن کوین اسپیسی در هالیوود می‌گذشت. بعد از بازی در دو فیلم بسیار تحسین شده‌ی هفت و مظنونین همیشگی، اسپیسی در جست و جوی ریچارد با آل پاچینو هم‌بازی شده بود. تا اینجای کار اسپیسی نشان داده بود بازیگر باهوشی است. برای همین هم وقتی کرتیس هنسن پیشنهاد بازی در نقش وینسنس را در کنار راسل کرو و گای پیرس به عنوان افسران پلیس لس آنجلس، به او داد، اسپیسی بدون چون و چرا آن نقش را قبول کرد.



زیبای آمریکایی

اسپیسی چهل ساله بود که یکی از پرافتخارترین نقش‌ها و در عین حال یکی از درمانده‌ترین مردان تاریخ سینما را در زیبایی آمریکایی سام مندس بازی کرد؛ البته بعد از اتفاق‌های غیرمنتظره‌ی بسیار. ابتدا قرار بود اسپیلبرگ این فیلم را کارگردانی کند. اما مرگ استنلی کوبریک باعث شد اسپیلبرگ کارگردانی هوش مصنوعی را به عهده بگیرد. به همین دلیل کارگردانی زیبایی آمریکایی به مندس رسید. تیم تولید برای بازیگر نقش اول مرد تام هنکس را به او پیشنهاد دادند. اما مندس، کوین اسپیسی را در همان روزهایی که برای اولین بار فیلمنامه‌را خوانده بود، انتخاب کرده بود. اسپیسی برای بازی در نقش لستر برنهام دومین جایزه‌ی اسکارش و هجده جایزه‌ی بازیگری دیگر را از آن خود کرد.


زندگی دیوید گیل

دیوید گیل(کوین اسپیسی) رئیس بخش فلسفه‌ی دانشگاه و عضو گروه مدافعان سرسخت مجازات اعدام است. او همه‌ی تلاشش را می‌کند تا بدون هیچ چون و چرایی این مجازات برای محکومان به اعدام اجرا شود. تا این که خودش به اتهام قتل یکی از اعضای گروه محکوم به اعدام می‌شود. اما تحقیقات روزنامه‌نگاری به نام هاراوی (کیت وینسلت) افشا می‌کند که چند نفر از اعضای گروه برای گیل پاپوش درست کرده‌اند. آلن پارکر که در آن زمان حدود شصت سال سن داشت، چنان بازی‌ گیرا و تأثیر گذاری از اسپیسی و وینسلت گرفت که باعث شد بیشتر از موضوع جنجالی زندگی دیوید گیل، بازی این دو بازیگر دیده شود.


آن سوی دریا

یک سال بعد از بازی در فیلم زندگی دیوید گیل، اسپیسی برای بار دوم به عنوان کارگردان پشت دوربین ایستاد. او سال 1997 تسامح سفید را ساخته بود که چندان مورد توجه منتقدان قرار نگرفت. او در آن سوی دریا بازیگر و کارگردان بود. اسپیسی نقش بابی بارین، خواننده و موزیسین معروف آمریکایی در دهه‌ی 70 را بازی کرد. اسپیسی در این فیلم نشان داد که علاوه بر بازیگری، کارگردان و البته خواننده‌ی خوبی هم هست. خیلی از منتقدان برای این که اسپیسی از صدای خودش برای صحنه‌هایی که به عنوان بابی براین موسیقی اجرا می‌کند، استفاده کرده او را تحسین کردند. اسپیسی برای بازی در آن سوی دریا برای چهارمین بار بعد از مظنونین همیشگی، زیبایی آمریکایی و اخبار کشتی رانی نامزد جایزه‌ی گلدون گلوب شد.


رؤسای وحشتناک

بازی در نقش دیوهارکین در رؤسای وحشتناک جزو معدود نقش‌های کمدی است که کوین اسپیسی در کارنامه‌اش دارد. استقبال و فروش رؤسای وحشتناک در گیشه بیش از حد تصور تهیه‌کننده‌ها بود. شاید آنها سه نام اسپیسی،‌ جنیفر آنیستون و کالین فارل را برای کشاندن تماشاچی به سالن‌های سینما دست کم گرفته بودند. اسپیسی،‌ آنیستون و فارل سه رئیس شرکتی هستند که کارمندانشان هیچ دل خوشی از آنها ندارند. تا این که سه دوست تصمیم می‌گیرند این سه رئیس روانی، آدم‌‌خوار و سوءاستفاده‌گر را بکشند و شر آنها را از سر کارمندان شرکت کم کنند اما خب کشتن یک روانی، یک آدم‌خوار و یک سوءاستفاده‌گر به همین راحتی‌ها هم نیست.



بدون شک خانه‌ی پوشالی را می‌شود یکی از پربیننده‌ترین سریال‌های تلویزیونی سال‌های اخیر دانست. سریالی که قسمت اول و دوم‌فصل اولش را دیوید فینچر کارگردانی کرد و بعد از آن جوئل شوماخر، جودی فاستر و رابین رایت قسمت‌هایی از فصل‌های مختلف را کارگردانی کردند. اسپیسی در خانه‌ی پوشالی پشت پردهِ‌ی اتفاق‌های کاخ سفید و زدوبند‌های سیاست‌مدار‌های آمریکایی را رو می‌کند. یکی از ویژگی‌های این سریال بازی روبه دوربین اسپیسی است. او که حالا بعد از چهار فصل روی صندلی ریاست جمهوری آمریکا نشسته، همچنان رو به دوربین و در جایی که تماشاچی انتظارش را ندارد، دیالوگ‌های درخشانی می‌گوید. بازی اسپیسی و دیالوگ‌های او در این سکانس، آندروود را تبدیل به شخصیت تأثیرگذاری کرده است. آن قدر که باراک اوباما یکی از پیام‌های ویدئویی‌اش را با تقلید از لحن و حتی استفاده از نام آندروود، پخش کرد.

نام: کوین اسپیسی
تاریخ تولد: 26 جولای 1959
محل تولد: نیوجرسی/آمریکا