همون وخت که شما بی سواتا تو صیاصت وارت شدیت

به نظر من شرایط آن زمان و الان قابل مقایسه نیست. به هز حال تحریم موجب عقب ماندگی کشور می شود و هزینه های زیادی به کشور وارد می کنه. در آن زمان انگلیس نفت ایران رو چپاول می کرد که قابل مقایسه با قضیه هسته ای الان نیست. کشور ما با کاهش شتاب فعالیت های هسته ای خودش هم می تونست مانع اعمال تحریم ها بشه. فراموش نشه که یکی از اهداف آمریکا کند کردن سرعت پیشرفت ایران از طریق افزایش هزینه و اعمال تحریم بود و متاسفانه ایران بهانه دست آمریکا داد. به نظر من بهتر بود ایران چند سال دیگه قضیه هسته ایش رو جلو می برد وقتی که از نظر اقتصادی و سیاسی به ثبات بیشتری می رسید و قدرتمند تر از الان بود. ممنون میشم به اشتراک بگذارید تا نظر خوانندگان محترمتون رو راجع به نظر خودم بدونم.

آفرین. این استفاده صحیح و بهینه از مصدق است.

اولا پیشرفت یعنی چه؟ آیا اینکه مثلا به قیمت بهبود وضعیت اقتصادی کشور، به آمریکا بگوییم کدخدا و اسقلالمان را تقدیمش کنیم اسمش پیشرفت است؟ ثانیا: اگر واقعا « کشور ما با کاهش شتاب فعالیت های هسته ای خودش هم می تونست مانع اعمال تحریم ها بشه» پس چرا در سالهای 84 تا 88 هیچ یک از تحریمهای اصلی و اقتصادی بر ایران اعمال نشد؟ چرا درست بعد از 88 است که کنگره آمریکا اولین تحریمهای اقتصادی جدی را اعمال می کند؟ چرا عراق با آنهمه نوکری و کوتاه آمدن در مقابل آمریکا تحریم بود؟ چون دشمن را نمی شناسید. دشمن عهر وقت ببیند ما ضعیف شده ایم فشار می آورد. همینکه دید در کشور ما شکاف وجود دارد و می شود طبقات مرفه و شکم سیر را علیه انقلاب اسلامی به خیابانها آورد حتما اینکار را انجام می دهد. آمریکا مگر کی بهانه نداشته؟ مگر تحریمهای تسلیحاتی که اعمال کرد ایران اصلا غنی سازی داشت؟ مگر در زمان تحریمهای نفتی داماتو اصلا چیزی به نام موضوع هسته ای مطرح بود؟ مگر همین الان مرتب بر تحریمها اضافه نمی کند و می گویند ربطی به هسته ای ندارد و به خاطر مسائل حقوق بشر و دفاع از تروریسم داریم تحریمتان می کنیم؟ دشمن مانند سگ است. اگر از او بگریزی سر عقبت می گذارد و حمله می کند. بی سوادهای دهاتی این را می دانند اما ظاهرا باسوادهای کراواتی این چیزها حالیشان نمی شود. دشمن با استقلال ما مشکل دارد. می گوید با نوکر و عبد و عبید من باشید. حالا فرقی ندارد مصدق دهم از استقلال بزند یا موگابه یا آینده یا چاوز یا احمدی نژاد. استقلال چیزی است که البته برای شما ارزشی ندارد. حکایت شما حکایت همان پرنده بدبختی است که حتی وقتی هم که او را از قفس آزاد می کنند باز به هوای آب و دانه خودش به قفس باز می گردد.