برخلاف جام جهانی لاجوردی پوشان در اروپا مقتدر نشان نداده اند و تنها یک بار به مقام قهرمانی رسیده اند و 44 سال از قهرمانی آنها می گذرد. در پنج دوره ابتدایی جام ملت‌های اروپا، ایتالیایی‌ها تنها در یکی از آنها موفق بود. ایتالیایی‌ها در رقابت‌های سال 1968 توانستند به فینال برسند و با قهرمانی جام را به پایان برسانند.

البته میزبانی هم کمک زیادی به ایتالیا کرد. رقیب ایتالیا در فینال یوگسلاوی بود که با پیروزی مقابل انگلیس به فینال رسیده بود. در فینال هم لوئیجی ریوا و پیترو آناستاسی برای آتزوری گلزنی کردند و اولین قهرمانی ایتالیا را در این رقابت‌ها رقم زدند.

رکورد ایتالیا در رقابت‌های بعدی چندان خوب نبود البته آنها می‌توانستند در سال 2000 یک قهرمانی دیگر به نام خود ثبت کنند اما گل تساوی سیلوین ویلتورد در دقیقه 94 برای فرانسه، بازی را به تساوی کشاند و در نهایت دیوید ترزگه با زدن گل طلایی، قهرمانی یورو 2000 را به نام خروس‌ها ثبت کرد.

سابقه حضور در مسابقات یورو:

1960- حضور نداشتند
1964- یک شانزدهم نهایی
1968- قهرمان
1972- یک چهارم نهایی
1976- صعود نکرد
1980- مقام سوم
1984- صعود نکرد
1988- نیمه نهایی
1992- صعود نکرد
1996- مرحله گروهی
2000- نایب قهرمان
2004- مرحله گروهی
2008- یک چهارم نهایی

معرفی مربی و بازیکنان کلیدی

مربی: چزاره پراندلی

چزاره پراندلی بعد از اینکه در پایان جام جهانی 2010 جانشین مارچلو لیپی در تیم ملی ایتالیا شد، می‌دانست که کار بسیار دشواری در پیش دارد. ایتالیا که برای دفاع از عنوان قهرمانی به آفریقای جنوبی رفته بود، به شکل تحقیرآمیزی در همان مرحله گروهی حذف شد تا وداعی تلخ با این جام داشته باشد.

اگرچه پراندلی در اولین دیداری که روی نیمکت ایتالیا نشست، مقابل ساحل عاج شکست خورد اما خیلی زود دست به جوان گرایی در ترکیب تیمش زد و تعدادی بازیکن جوان که تیم ایتالیا نیاز زیادی به آنها داشت، به تیمش اضافه کرد و در عین حال در مقابل وسوسه استفاده از چندین ستاره جام جهانی 2006 که برای بازگشت به تیم اظهار تمایل کرده بودند، مقاومت کرد.

هرچند پراندلی گزینه‌های خاص خودش را به تیم دعوت کرد اما در عین حال به ستاره‌هایی که بار دیگر به روزهای خوب‌شان برگشته بودند نیز بی‌توجه نبود؛ از جمله آنتونیو کاسانو که با بازی‌های خوبش تاثیر زیادی در افزایش اعتماد به نفس تیمی و بازگشت اعتماد هواداران داشت.

کاپیتان: جان لوئیجی بوفون

جان لوئیجی بوفون همه ویژگی‌های یک کاپیتان را دارد؛ شجاع، قدرتمند، قابل اتکا و روحیه بخش. وقتی ایتالیا به او نیاز دارد، او با تمام وجود در اختیار تیمش است.

او در فینال جام جهانی 2006 و لحظاتی پیش از اخراج زیدان، ضربه سر ستاره تیم ملی فرانسه را با عکس العملی دیدنی مهار کرد و دو سال بعد در یورو 2008 نیز با گرفتن ضربه پنالتی موتو در دیدار مقابل رومانی، ایتالیا را به مرحله یک چهارم نهایی رساند.

 با سابقه درخشانی که بوفون در تیم ملی ایتالیا داشت، انتخاب او به عنوان کاپیتان تیم بعد از خداحاظی فابیو کاناوارو از تیم ملی بعد از جام جهانی 2010 کسی را متعجب نکرد.

مصدومیت او در رقابت‌های جام جهانی و ادامه آن در رقابت‌های فصل گذشته، این نگرانی را ایجاد کرد که او نتواند بار دیگر برای ایتالیا به میدان برود اما بازی‌های خوب او در این فصل این نگرانی‌ها را از بین برد.

بازیکن ستاره: آندره‌آ پیرلو

ماکسی آلگری از زمان حضورش در میلان اشتباهات کمی مرتکب شد اما جدایی آندره‌آ پیرلو از میلان در پایان فصل گذشته با انتقالی آزاد بی‌تردید یکی از بزرگترین اشتباهات تاریخ این باشگاه در بازار نقل و انتقالات بود.

پیرلو به یوونتوس پیوست و در تیمی که تحت هدایت کونته جان تازه‌ای گرفت، به یکی از ارکان اصلی تبدیل شد.

جایگاه پیرلو در ترکیب اصلی ایتالیا بعد از جام جهانی فاجعه باری که این تیم پشت سر گذاشت، اندکی به خطر افتاد اما با نزدیک شدن به یورو 2012 تردیدی نیست که این هافبک 34 ساله یکی از نفرات ثابت ایتالیا در این رقابت‌ها خواهد بود.

پراندلی به تازگی بار دیگر او را مورد ستایش قرار داده است.

پدیده جوان: ماریو بالوتلی

ماریو بالوتلی یکی از جنجالی‌ترین بازیکنان حال حاضر دنیاست، بازیکنی که می‌تواند در هر دیدار هم برای تیم خودی و هم برای تیم حریف مشکل ایجاد کند و به همین دلیل فراموش کردن استعداد فوق العاده‌اش کار آسانی نست. او بی‌تردید یکی از مهمترین بازیکنان ایتالیا در یورو 2012 خواهد بود.

قدرت بدنی فوق العاده به همراه تکنیک عالی، بالوتلی را به یکی از کابوس‌های مدافعان لیگ برتر تبدیل کرده است. به ویژه دو گلی که او در دیدار مقابل شیاطین سرخ در دربی شهر منچستر به ثمر رساند، نشان داد که در مقابل بهترین تیم‌ها هم می‌تواند مامورتش را به انجام برساند.

او در حال حاضر تنها 21 سال دارد و بسیاری او را یکی از بهترین بازیکنان چند سال آینده دنیا می‌دانند. بی‌تردید رقابت‌های یورو 2012 فرصت مناسبی است تا او نشان دهد که بقیه در موردش اشتباه نمی‌کنند.