گروه فرهنگی مشرق- معاویه به یزید چنین وصیت کرد و مرد:
من بر تو در كار خلافت از چهار كس مى‌ترسم...
از پسر ابى‌بكر: عبدالرحمن
... از پسر عمر: عبدالله
از پسر زبير: عبدالله
و از پسر على: حسين
اما پسر ابی‌بكر؛ مردى است كه در ياران و دوستداران خويش مى‌نگرد؛ هرچيز كه آنان كنند، آن کند. دست از او بدار و هرچه كند او را بدان مگير.
و اما پسر عمر؛ مردى سخت نيك است و ترك دنيا گفته. هرگاه او را بينى سلام من بدو رسان و او را عطاياى وافر فرست.
و اما پسر زبير؛ بر تو بسيار مى‌ترسم از او که مردى سخت مكار است. گاه همچنان شیر گرسنه در تو جهد و گاه چونان روباه حیله‌گری کند. با او چنان زندگانى كن كه او با تو كند. وگر با تو بيعت كند، او را برقرار دار.
و اما حسين...
آه اى يزيد، چه گويم در حق او. گه‌گاهش تهديدى كن، اما زنهار که بر او شمشير نكشى. چندان‌كه توانى حرمتش دار که اينان جز در حرمت و منزلت رفيع زندگانى نتوانند كرد. پس اى پسر، چنان مباش كه در گذری و خون حسين در گردن داشته باشى كه هلاكت درآيد...
* به انتخاب امید مهدی نژاد
و اما پسر عمر؛ مردى سخت نيك است و ترك دنيا گفته. هرگاه او را بينى سلام من بدو رسان و او را عطاياى وافر فرست.
