اما شب پنجم محرم، شب عبدالله بن الحسن علیه السلام است، نوجوانان نابالغی که در صحرای کربلا برای اولین بار این افسانه را به واقعیت مبدل کرد و شاید هر سال هزاران نوجوان در این شب ویژه خود را در جایگاه نوجوان حماسه ساز صحرای کربلا می بینند که آیا در نوجوانی آنقدر بزرگ شده اند که حامل پیام عاشورایی سید الشهداء باشند!؟
هیات میثاق با شهداء دانشگاه امام صادق علیه السلام در برنامه شب پنجم خود دست به ابتکاری زد تا به نوجوانان حاضر در مجلس خود برای همزاد پنداری با نوجوان کربلا کمک کرده باشد.
در ابتدای مراسم سینه زنی، حاج میثم مطیعی مداح مجلس از نوجوانان حاضر در این جلسه خواست تا خود را به کنار منبر برسانند و اجرا کنندگان اصلی نوحه شب پنجم نوجوانان مجلس باشند.
پس از لحظاتی صدها نوجوان از گوشه و کنار مجلس خود را به کنار منبر رسانده بودند تا خالق لحظاتی زیبا و تاثر برانگیز باشند، نوجوانانی بین ۷ تا ۱۴ سال که با پیراهن عزای سید الشهدا آماده اجرای نوحه ای بودند که بصورت ویژه برای آنها تدارک دیده شده بود.
ما همه «فهمیده ایم» نام نوحه ای بود با شعری از محمدمهدی سیّار ویژه نوجوانان مجلس؛
«کمی هلهله کم کنید ای قوم
عمو بشنود گفت و گویم را
که من بشنوم این دم آخر
تپشهای قلب عمویم را
فقط با این دلخوشم، که زنده ای تو هنوز
که دنیا ندارد بجز غم پس از تو
دویدم تا قتلگاه، از این میترسیدم آه
که حتی دمی زنده باشم پس از تو
روی قلبت / جان میدهم عموجان
روحم، قلبم/ جانم، فدای جانان
در آغوشت / عمرم رسد به پایان»
حاج میثم از مستمعین مجلس می خواهد تا سکوت کنند و این نوجوانان باشند که گوشواره بند اول نوحه را زمزمه کنند و چه زیبا و با چه شور و حرارتی نوجوانان مجلس زمزمه می کنند که (جسمم، جانم فدای تو حسین جان)
وقتی صدای نازک نوجوانان در مجلس می پیچد، حال مستمعین هم متحول می شود و اشک‌هاست که جاری می شود.
همچنان که میثم مطیعی مشغول خواندن بندهای
نوحه است، حال و هوای خاص این نوجوانان و اشک های روان آنها دلهای همه را
صیقل می دهد و متاثر می کند و هر بیننده ای را به این فکر وا می دارد، که
نوجوان و حماسه سازی با شور و شعور افسانه نیست.
این را در بند بعدی نوحه نوجوانان هم باتمام وجود فریاد می زنند:
«اگه سن و سالم کمه، باشه
اگه نوجوونم ولی مَردم
بیاین تا ببینین شجاعت رو
محاله بترسم یا برگردم
بیاین ببینین همه، اگه که سنم کمه
چه شوری به پا میکنم توی میدون
که هر جوری هس میام، برا دفاع از امام
سپر میشم و میگذرم از سر و جون"
و زمانی که به بند پایانی و تکرار گوشواره اصلی نوحه می رسند با تمام وجود وصدای نوجوانانه خود فریاد می زنند که:
"مرد رزمم / اگرچه نوجوونم
تا معرکه / خودم رو میرسونم
پای آقا / تا آخرش میمونم»
(یا ثارالله حسین حسین حسین جان)
اما بند آخر این نوحه یادی بود از عبدالله بن الحسن های عصر ما و زمانی که مداح این بند را می خواند، چهره های مصمم و جدی این نوجوانان هر کسی که این صحنه ها را از نزدیک می دید به خود مطمئن می کرد که در دوره کنوانسیون حقوق کودکان، هنوز دوره شیهد فهمیده ها تمام نشده ونه تنها تمام نشده که صدها وهزاران بار تکثیر شده است.
«یه روز نوجوونای با غیرت
برای جهاد لحظه میشمردن
واسه این که تا جبهه راهی شن
قلم تو شناسنامه میبردن
بگو دشمن بشنوه، که ما هم "فهمیده" ایم
که ایران هنوزم پر از بچه شیره
فدایی‌های امام، شعارمون یک کلام:
امیری حسینٌ و نِعم الامیره»
و شاید بلندترین فریادهای خودرا برای همخوانی این بند خرج کردند که:
«ما مردای / فردای این کشوریم
تا به آخر / بسیجی رهبریم
تا به آخر / بسیجی رهبریم»
(یا ثارالله حسین حسین حسین جان)
شاید خیلی از نوجوانان مجلس شب پنجم هیات میثاق با شهداء این را به زبان نیاورده باشند ولی قطعا در این شب صدها عهدو پیمان در دلها بسته شد و خوب می دانیم که عهد و پیمان دوران شباب و نوجوانی یعنی چه ....
شاید تولید کارهایی اینچنین موثرترین اتفاقاتی باشد که در یک هیات عزاداری برای تربیت نسل های جوان تر می تواند اتفاق بیافتد، کارهایی برای نوجوانان، جوانان و دختران که می تواند زمینه ای را برای حس همزاد پنداری آنها فراهم کند تا بتوانند خودرا در زمین کربلا و کربلای امروزشان پیدا کنند.
