گروه جهاد و مقاومت مشرق - هروقت بین عملیات ها فرصتی بود فرماندهان کاروان زیارتی راه می انداختند و ما به پابوس آقا می رفتیم. زمستان سال 63 بود که امام هشتم بچه های گردان ما رو طلبید. در این ایام شدیدا ما نیاز به یک زیارت داشتیم. به خاطر وقفه در جنگ بعد از عملیات خیبر، نزدیک یک سال بود که عملیاتی نرفته بودیم و حسابی درجه شهادتمون پایین اومده بود. با قطار راهی شدیم.

به مشهد که رسیدیم هوا به شدت سرد بود. توی کوچه عیدگاه حسینیه ای رو برای اسکان هماهنگ کرده بودند. اون موقع نفت کوپنی بود و امکان استفاده از بخاری نبود و ما هم به اندازه کافی پتو نبرده بودیم. شب اول موقع خوابیدن برای اینکه یک مقدار گرم بشیم قرار شد دو نفری زیر یک پتو بریم و با دوتا پتو گرم بشیم. همه موافق بودند الا شهید پیام پور رازقی.

اون مدام می گفت برادرها ما اومدیم یک مستحب انجام بدیم. دونفری زیر یک پتو رفتن کراهت شدید داره. هرچی براش استدلال می کردند اون ول کن نبود. از شانس بد، باید من و پیام پتوهامون رو یکی می کردیم و می خوابیدیم. من با زور پتوی پیام رو گرفتم و با پتوی خودم شد دوتا و پتو  رو روم انداختم. اون هم با مهربانی خندید و گفت راحت باش.

معمول بچه های گردان بود که قبل از خواب وضو می گرفتند. شهید نباتی رفت بیرون برای وضو و چند لحظه بعد برگشت و با خنده گفت: برادرها ریش های من از شدت سرما قندیل بسته و چند نفر دورش رو گرفتند تا با گرمای نفسشون یخ ریش نباتی رو آب کنند. البته اون شب تا ما اومدیم زیر پتو گرم بشیم شب از نیمه گذشت و خوابمون برد و برای نماز صبح که بیدار شدیم شهید پیام و شهید مصطفی مبینی مشغول نماز شب بودند و اون شب مرتکب مکروه نشدند. فردا شهید سیدمحمد زینال حسینی بچه ها رو فرستاد و نفت تهیه کردند و مشکل سرما حل شد.

در این سفر زیارتی بود که امام رئوف اجازه داد ما کنار ضریحش دعای توسل بخونیم. درست مقابل صورت امام رضا علیه السلام. اون شب خیلی از بچه ها التماس شهادت داشتند. و بعد از اون زیارت قرعه به نام شهید مصطفی مبینی افتاد که اولین شهید این کاروان زیارتی باشه. مصطفی در عملیات بدر حاجتش برآورده شد و خلعت شهادت به تن کرد.




راوی:جعفرطهماسبی