در 8 سال جنگ تحمیلی، ژ-3 در دست نیروهای ارتش به عنوان سلاح سازمانی قرار داشته و با قدرت تخریب و دقت مثال زدنی خود لحظات سختی را برای پیاده نظام ارتش بعثی رقم زد. با ورود به قرن بیست یکم و تغییر شرایط رزمی و تهدیدات بسیاری از کشورهای جهان به دنبال سلاح های جایگزین رفته و عمدتا به سمت کالیبرهای سبک تر حرکت کردند اما همچنان سلاح های کالیبر 7.62 به طور کامل از خدمت خارج نشده و نقشهای مهمی برای آن ها قابل تصور است.
یکی از سوالات مهمی که کاربران مشرق و افکار عمومی درباره تجهیزات سازمانی ارتش مطرح می کنند این است که آیا سلاح ژ-3 همچنان به درد این نیروها می خورد و نیازی به بازنشسته کردن آن نیست؟ امیر پوردستان فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران اخیرا و در جریان گفتگوی خود با ماهنامه صف ارتش در پاسخ به این سوال، با اشاره به اسلحه ژ-3 گفته است: «سلاح ژ-3 یک سلاح کارآمد و متناسب با نیاز ما است که کارایی خود را در جنگ نیز نشان داد و ما یک انبار بسیار عظیم از این سلاح و مهمات آن در اختیار داریم، لذا از دور خارج کردن این سرمایه عظیم، برای کشور معقول نیست.»
وی در عین حال افزوده است که «دوربین‌هایی پیش‌بینی کرده‌ایم که تا فاصله 500 تا هزار متر را در معرض دید و تیر قرار می‌دهند و کاربر می‌تواند از این سلاح به عنوان تک تیرانداز نیز استفاده کند.»
آنچه که فرمانده نزاجا به آن اشاره کرده است یکی از مفاهیم جالب و در عین حال موثر در نبرد پیاده نظام مدرن است که می توان با استفاده از سلاحی مثل ژ-3 به آن دست پیدا کرد. اما برای آشنایی برای این مفهوم باید سفری به درون تاریخ داشته و به اوایل جنگ سرد برویم.
ناتو با 3 اسلحه به جنگ کلاش های شوروی رفت
در اوایل دهه 1950 میلادی و با علنی شدن اختلافات و چالش ها بین بلوک شرق و غرب، پیمان آتلانتیک شمالی ناتو تشکیل شده و بحث استاندارد سازی نیروها و تجهیزات در آن نیز مطرح شد.
با فشار آمریکایی ها در این دوره فشنگ های کالیبر 51*7.62 میلی متری به عنوان کالیبر استاندارد برای سلاح پیاده نظام در ارتش های ناتو انتخاب شد. سه اسلحه M-14 از آمریکا، FN FAL از بلژیک و G-3 از آلمان غربی به عنوان سلاح های اصلی کشورهای غربی و متحدان آنها در دنیا وارد خدمت شدند.
از بالا به پایین: ام 14 ، FN FAL و ژ-3
این 3 اسلحه بر خلاف بسیاری دیگر از سلاح های انفرادی در دنیا که با عنوان Assault rifle یا سلاح هجومی شناخته می شوند به عنوان Battle rifle شناخته شده و به صورت تحت لفظی می توان عبارت سلاح یا تفنگ جنگی را برای آن استفاده کرد. این سه سلاح از قدرت کشندگی بسیار بالایی برخوردار بوده و عمدتا به راحتی می توانند تا مسافتهای حتی بیش از 500 متر را نیز پوشش دهند.
اما با ورود این سلاح ها به میدان نبرد، خصوصا در برابر رقیب قدری مثل AK-47 بخشی از مشکلات این سلاح ها نمایان شد. وزن زیاد سلاح و مهمات، عدم کنترل پذیری در زمان شلیک به صورت رگبار، لگد و آتش دهانه زیاد از جمله مشکلاتی بود که خصوصا در ویتنام گریبان آمریکایی ها را با ام 14 گرفت. اما در همان زمان مشخص شد که در حالت شلیک تک تیر و در حالتی که تیرانداز از تسلط کافی برخوردار باشد گلوله های این سه سلاح بسیار مرگبار بوده و در صورت برخورد، احتمال زنده ماندن هدف بسیار کم است.
Marksman، نیروی بین سرباز و تک تیرانداز
در عین حال و بعد از جنگ جهانی دوم به این سو، در هر جنگی نقش تک تیراندازها و افرادی که قابلیت شلیک دقیق را داشتند بیش از پیش نمایان می شد. در سالهای اخیر بحث جدیدی در بین نیروهای پیاده نظام در جهان ایجاد شده و آن هم مسئله نیروهای Marksman است. ترجمه فارسی برای این عبارت را می توان "تیرانداز نخبه" دانست.
این شخص در واقع حد فاصل بین یک تک تیرانداز و یک سرباز عادی است. نیازی نیست که آموزش های کامل یک تک تیرانداز به او داده شود، بلکه وی با مسلح شدن با یک سلاح معمولی مجهز به دوربین، وظیفه درگیری با اهدافی در حدود 500 الی 1000 متر - بسته به نوع هدف، سلاح و مهمات و شرایط محیطی- را دارد.
سرباز آلمانی مجهز به ژ-3 دوربین دار
در حقیقت این شخص دست بلند یگان پیاده در نبرد با نیروهای پیاده دشمن است که با یک سلاح به نسبت ساده تر از یک تک تیرانداز مجهز شده و با دشمن درگیر می شود. در این نقش است که سلاح هایی مثل ژ-3 به عنوان انتخاب هایی مناسب وارد میدان می شوند.
نظامی آمریکایی مجهز به ام 14 دوربین دار
کاری که امروزه در بسیاری از کشورهای جهان انجام شده است، استفاده از سلاح هایی مثل ژ-3 در نقش اسلحه مورد استفاده برای تیرانداز نخبه در گروه مورد نظر است که با اضافه کردن یک دوربین و معمولا یک دو پایه که می توان با اهداف در فاصله بالاتر درگیر شد، این وظیفه قابل تحقق خواهد بود.
یک تروریست سوری مجهز به FN FAL دوربین دار
کالیبر 51*7.62 میلی متری این سلاح می تواند به راحتی در زمانی که از یک سیستم هدف گیری مناسب در آن استفاده شود مسافت های بیش از 500 متر را نیز پوشش داده و در آن مسافت ها نیز مرگبار باشد. نگاهی به تهدیدات امنیتی امروز نشان می دهد که در بسیاری از موارد درگیریها به فاصله های کوتاه کشیده شده و طرفین در شرایط جنگ شهری با هم به مقابله می پردازند.
کدام دوربین های ایرانی را می توان روی ژ-3 نصب کرد؟
اگرچه طی سالهای اخیر نسل های متعدد و پیشرفته ای از دوربین ها توسط صنایع دفاعی کشورمان ساخته شده و روی اسلحه های مختلف همچون دراگانوف نیز نصب شده اما به دلایلی چون عدم انتشار تصاویر و اطلاعات مشخص از دوربین های قابل نصب روی سلاح سازمانی نزاجا، تنها می توان یکی از موارد ساخته شده را معرفی کرد.
این دوربین در سالهای اخیر و با توجه به درک نیاز برای شلیک دقیق در فواصل دور برای یگان های عملیات ویژه ارتش و یگان نیروی مخصوص ناجا، ساخته شده و با نام دوربین های سری "هدف 3 " توسط صنایع دفاعی ایران معرفی شده است.
این دوربین با توان بزرگ نمایی 4 برابر به کاربر سلاح ژ-3 این امکان را می دهد که با اهدافی در فواصل بیش از 400 متر و تا حدود 600 الی 800 متر نیز درگیر شود. ذکر این نکته در این جا مهم است که کالیبر 51*7.62 از نیروی بالایی برخوردار بوده و می تواند تا مسافتهای کمتر از 1 کیلومتر را به راحتی پوشش دهد. با ترکیب این سلاح با این دوربین ایرانی و بدون هزینه کردن برای ساخت سلاحی تک تیرانداز جدید می توان یک سلاح مناسب و امتحان پس داده را با دقتی بالا و توانایی درگیری با اهدافی تا فاصله نزدیک به 800 متر را در اختیار داشت.
ژ - 3 مجهز به دوربین ایرانی هدف 3
البته دوربین هدف 3 به را می توان به عنوان یک دوربین چندکاره نام برد زیرا می توان از آن بر روی سلاح های سبک دیگر در کشور مثل سری AK47 و حتی سیمینوف نیز بهره برد.
با نصب دوربین هایی چون هدف 3، رزمندگان ارتش با در اختیار داشتن یک سلاح قدرتمند که در عین حال در دسترس و ارزان قیمت نیز محسوب می شود، می توانند در حال نیمه اتوماتیک با نواخت تیر بالا به شلیک بپردازند و این افزایش توان دفاعی را در راستای حفاظت از مرزهای کشورمان به بکاربگیرند.
