به گزراش مشرق در دعاي روز هجدهم ماه رمضان مي‌گوييم: «اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَکاتِ أسْحارِهِ ونوّرْ فيهِ قلبي بِضِياءِ أنْوارِهِ وخُذْ بِکُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ بِنورِکَ يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين»
«خدايا آگاهم نما در آن براي برکات سحرهايش وروشن کن در آن دلم را به پرتو انوارش وبکار به همه اعضايم به پيروي آثارش به نور خودت اي روشني بخش دلهاي حق شناسان.»

* شرح فرازهاي دعا
آيت‌الله مجتهدي تهراني در شرح فراز «اللّهمّ نَبّهْني فيهِ لِبَرَکاتِ أسْحارِهِ» مي‌گويد: خدايا متوجه کن من را تا از برکات سحر ماه رمضان استفاده کنم. مردم از برکات سحر غالباً استفاده نمي‌کنند. در طول سال از سحر بايد استفاده کرد به خصوص در ايام ماه رمضان. حافظ مي‌گويد «‌آن گنج خداداد که خدا داد به حافظ / از ورد شب و روز و دعاي سحري بود».
وي با بيان اينکه من مريد حافظ نيستم و برخي اين شاعر را رد مي‌کنند و برخي ديگر او را تأييد، اظهار مي‌کند: در موارد مشکوک نظريه ندهيد. من طرفدار و مريد حافظ نيستم؛ ولي اشعار او را مي‌خوانم و گاهي تفأل هم مي‌زنم. اگر هم حافظ، رد شود به اين معني نيست که کتاب او را نخوانيم.
اين استاد اخلاق ادامه مي‌دهد: در شب اول قبر ملائکه نمي‌پرسند «من حافظ»؟ اگر هم پرسيدند؛ مي‌گويم نمي‌دانم. ولي ملائکه مي‌پرسند که «من ربّک»، رب تو کيست؟ که در پاسخ بايد گفت: «الله جل جلاله ربّي» اگر پرسيدند «من نبيّک» مي‌گويم: «محمدٌ نبيي». نکير و منکر اين سؤال‌ها را مي‌پرسند. سؤال ديگر «من امامک» است که در پاسخ بايد گفت: «عليٌ امامي».
وي ادامه داد: وقتي که اميرالمؤمنين حضرت زهرا (س) را دفن کرد، بالاي قبر ايستاده بود. نکير و منکر اين سؤالات را از حضرت زهرا (س) سؤال کردند و حضرت زهرا (س) خدا و پيامبر (ص) را معرفي کرد. گفتند؛ «من امامک» که در جواب گفت: «هذا فتي، هذا امامي» اين جواني که بالاي سر من ايستاده امام من است.
وي تأکيد کرد: خدا کند که خوب بتوانيم جواب بدهيم و اگر موفق نشويم به خوبي جواب دهيم چه کار بايد کرد؟ يکي از دعاهايمان اين باشد که خدايا هنگام مردن لال نميريم، شهادتين را به زبان بياوريم و دعاي عديله بخوانيم.
آيت‌الله مجتهد تهراني ادامه مي‌دهد: از برکات سحر استفاده کنيد و حتي آنها که به دلايل شرعي روزه نمي‌گيرند نيز هنگام سحر بيدار شوند و دعا کنند و از برکات سحر بهره ببرند.
اين استاد بزرگ اخلاق در ادامه سخنان خود فراز «ونوّرْ فيهِ قلبي بِضِياءِ أنْوارِهِ» را مي‌خواند و مي گويد: خدايا قلبم را به ضياء سحر نوراني کن. سحر يک نور و روشنايي دارد و خدايا به آن روشنايي سحر قلبم را روشن کن. قلب‌هاي ما زنگ زده و چشم و گوش ما آلوده شده است؛ ديگر مانند گذشته با شور عبادت نمي‌کنيم. در ماه رمضان از خدا بخواهيم تا قلبمان را نوراني کند.
آيت‌الله مجتهدي تهراني در توضيح «وخُذْ بِکُلّ أعْضائي الي اتّباعِ آثارِهِ» مي‌گويد: خدايا کاري کن تا تمام اعضاي من از آثار تو پيروي کند. در دعا هر دو دستتان را بلند کنيد و هرچه مي توانيد دستان خود را بلند کنيد. در اين حالت خدا زودتر حاجت مي‌دهد.
وي در پايان سخنان خود مي‌گويد: در آخر دعا مي‌خوانيم «بِنورِکَ» يعني به نور خودت اين دعاي من را مستجاب کن. حال مگر خدا نور دارد؟ بله «الله نور سماوات والارض». در آخر هم مي‌گوييم؛ «يا مُنَوّرَ قُلوبِ العارفين» اي خدايي که قلب عارفين را نوراني کردي. اينها که عارف حقيقي هستند نه عارف زباني. برخي ريش خود را مي‌تراشند و سبيل مي‌‌گذرانند و مي‌گويند که من عارف هستم. از دل و عرفان و عشق دم مي‌زنند. اينها بچه‌بازي است. عرفاني که توسط شخص تاريک چهره بيان مي‌شود، چه عرفاني است؟ يک وقت امام (ره) از عرفان صحبت مي‌کند و يک وقت آدمي که محاسن ندارد از عرفان صحبت مي‌کند. اينها با هم متفاوت است. به هر حال، اي خدايي که قلب عارفين را نوراني کردي، اين دعاها را درباره من مستجاب کن.