به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «حاج محمود امینی» به سال 1335 شمسی در یکی از کوره دهات های اصفهان به نام «کمال آباد» متولد شد. «امام روح الله» که از تبعید برگشت، «محمود» انقلابی 22 ساله ای بود که جز فرمانِ «امام» هیچ باید و نبایدی برایش اعتبار نداشت. هنوز هم نفهمیده ام که چطور گذارِ این جوان خوش سیمای اصفهانی، به «مریوان» افتاد و در حلقه ی یاران «حاج احمد متوسلیان» گرفتار شد. از این به بعد، تقدیر «محمود امینی» با رزمنده‌گان تهرانی گره خورد و چند سال بعد که فرماندهی یگانی که خاص ترین بچه‌های جوانمردِ پایتخت در آن جولان می دادند، به مدتی طولانی، به او سپرده شد؛ «گردان حمزه سیدالشهدا».
برای شناخت هر چه بیشتر سوابق «حاج محمود امینی»، چاره ای نیست جز آن که سراغِ حضرتش برویم اما روحیات خاص آن عزیز، کار را بسیار سخت می کند. «حاج محمود» اهل هیچ نوع جلوه و بروز و ظهور عمومی نیست. البته در مواردی، تحت فشارِ رودربایسی، درخشش هایی داشته که مجبور شدیم سراغ همان ها برویم. ایشان سوابق فرماندهی خودش را مختصر و مفید، این گونه بیان می کند:

«بنده از برج 10 سال 61 تا ارديبهشت سال 62 فرمانده گردان خندق بودم. از خرداد 62 تا اسفند همين سال فرمانده گردان مسلم، از خرداد 63 تا اسفند 63 فرمانده گردان كميل و نهايتاً از خرداد 64 تا فروردين 67 فرماندهي گردان حمزه را برعهده داشتم كه به خاطر شرايط خاص اواخر جنگ، دوباره بحث تيپ‌هاي محوري به ميان آمد و در اين سال فرمانده تيپ محوري شدم و دو سه ماه آخر جنگ را در همين سمت انجام وظيفه مي‌كردم...از جهت مدت حضورم در گردان حمزه و اينكه حمزه آخرين گرداني بود كه سمت فرماندهي‌اش را داشتم، شايد بتوانم بگويم خودم را بيشتر يك گردان حمزه‌اي مي‌دانم.»

جالب این که سه جانشین «حاج محمود» در سه گردان مختلف، توفیق شهادت داشته اند. ایشان از سه جانشینش این گونه یاد می کند:

 «شهيد علي‌اكبر گل‌محمدي جانشينم در گردان خندق بود كه در فكه تير مستقيم دشمن به سرش خورد و به شهادت رسيد. معاون بعدي شهيد ميرحميد موسوي بچه مرند بود كه معاون بنده در گردان مسلم بودند و در عمليات والفجر4 شهید شد. نفر سوم هم شهيد فتح‌الله فراهاني جانشين بنده در گردان حمزه بود كه پس از مجروحيتم در عمليات بدر، در كنار دجله به شهادت رسيد. واقعاً رابطه قلبي و دوستانه محكمي با فراهاني داشتم و شهادتش از نظر روحي تأثير زيادي روي من گذاشت.»
 
«حاج محمود امینی» در دو عملیات «خیبر» و «بدر»، یعنی درست به فاصله ی یک سال، به شدت مجروح شده است و راستش من هنوز رویم نشده از حاجی بپرسم، آن زخم عمیق روی پیشانی اش که مثل جای مهر شده، یادگاری «بدر» است یا «خیبر».

این همه‌ی سوابق دنیایی «حاج محمود امینی» است، مردی که تمام هشت سال جنگ را، جز دو-سه ماهی که به دلیل جراحت های سنگین در بیمارستان بستری بود، در مناطق عملیاتی حاضر بود. بعد از پذیرش قطعنامه 598، او در سپاه ماند و تا زمان بازنشسته‌گی، بی سر و صدا، سپاه را به حضور خود مفتخر کرد و امروز هم در میانه‌ی مردم به حیات طیبه‌اش ادامه می دهد، مبرا از هرگونه شائبه‌ی دنیاطلبانه. شاید خرده گیرانی باشند که به  توصیفات این حقیر از آن عزیز خرده بگیرند(که در راس آنان خود حضرتشان قرار دارند که بی شک مکدر و حتی خشمگین خواهند شد) اما هرکس مدتی در سیره جهادی و فردی این عبدِ مخلصِ خدا تفحصی هرچند مختصر داشته باشد، به این باور خواهد رسید که «محمود حاج امینی» زیر سقف هر آسمانی نفس بکشد، مایه‌ی افتخار و مباهاتِ مجاورانش خواهد بود. مردی که بیش از هزار نفر تحت فرمانش بودند اما یک نفر به خاطر ندارد که او از کسی درخواستی شخصی کرده باشد. مردی که بسیجیانش در سال های نبرد، شیفته و سرمستِ خلقِ رحمانی و تواضع مثال زدنی او بودند و شجاعتش، هنوز هم  زبان زد هم رزمانش است. مضامینی نزدیک به این جمله‌ی تکان دهنده را بارها از نیروهای تحت امر «حاج امینی» شنیده ام: «زیر سخت ترین آتش دشمن، من ندیدم که حاجی یک بار خم شود چه برسد به این که بخوابد روی زمین. حتی آتش کربلای 5».

امروز، «حاج محمودامینی»، مردی از جنس آب و خاک و آتش، در خیابان های این شهر گام برمی دارد و در هوای دود زده‌ی همین شهر نفس می کشد. در ظاهر تنها مردی دیده می شود با موهایی سپید، که سر به زیری مداومش مانع دیده شدن زخم پیشانی و لب های دائم الذکرش است و هنوز اگر سینه اش را بشکافی خواهی دید که طپش های قلبش، نام «خمینی» را تداعی می کنند. بارها از خود پرسیده ام که این مرد چطور شهید نشده است؟ و راستش حالا منی که در حال و هوای او فضولی کرده ام معنقدم اتفاقا «حاج محمود» مانده است تا امثال من به باور درستی از این مسئله برسند که بر خلاف لاطائلات و رطب و یابس هایی که برخی مدعیان به هم می بافند، «شهدا» اگر مانده بودند، چه‌گونه در کنار ما به زندگی خود ادامه می دادند. این مردِ فی الواقع معنای تامِ «شهید زنده» است.

پایگاه خبری _ تحلیلی مشرق، این افتخار را دارد که برش هایی تصویری از حیات پربرکتِ سردار «حاج محمود امینی» منتشر نماید تا تذکری باشد برای همه ی آنانی که گاهی مغلوب دل شکستگی و ناامیدی می شوند. نه عزیزان! تا مردمانی مانند این مجاهد فی سبیل الله در این سرزمین شرف حضور دارند، می توان با قوت قلب به افق های بسیار دوردست چشم دوخت و زیر لب زمزمه کرد:«وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ».