گروه بین‌الملل مشرق - بلافاصله وقتی آمریکا و کشورهای صنعتی به امضای توافق با ایران در زمینه برنامه هسته‌ای این کشور نزدیک شدند، اوج عصبانیت و خشم دو گروه را در دنیا به حد دیوانگی رساند، رژیم صهیونیستی و رژیم وهابی آل سعود. رژیم صهیونیستی از طریق بنیامین نتانیاهو نخست وزیر خود به دنبال مانع‌تراشی در این توافق و جلوگیری از دستیابی به آن بر آمد، نتانیاهو سعی کرد کنگره آمریکا را بر ضد باراک اوباما رئیس‌جمهور این کشور بسیج کند و آن را به اشاره تلویحی به جنگ بر ضد ایران بکشاند. عربستان سعودی نیز بلافاصله از اشتهای خود برای رسیدن به سلاح‌های اتمی خبر داد. مقصد عربستان در رابطه با خرید این سلاح‌ها اسلام‌آباد بود.

واقعیت این است که اشتهای عربستان برای در اختیار گرفتن سلاح اتمی در دوره اخیر پدید نیامده، ‌بلکه از سال‌ها پیش شکل گرفته است. در سال 2009 دستور پادشاهی عربستان سعودی خواستار توسعه انرژی هسته‌ای به عنوان امری اساسی برای پاسخ به مطالبات روزافزون عربستان برای رسیدن به انرژی لازم جهت تولید برق و تولید آب شیرین و کاهش تکیه بر مصرف مواد هیدروکربونی صادر بود. در سال 2011  از برنامه‌ریزی برای احداث 16 نیروگاه انرژی اتمی در طول 20 سال آینده با هزینه‌ای بالغ بر 80 میلیارد دلار خبر داده شد. این زیرساخت‌ها می‌تواند 20% از انرژی برق عربستان سعودی را تولید کند،‌ این در حالی است که قرار است چند تأسیسات کوچک‌تر نیز برای شیرین کردن آب احداث شود.

به این ترتیب برنامه‌های صلح‌آمیز هسته‌ای در عربستان سعودی نیز به صورت مشابه با چارچوب برنامه انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای ایران آغاز شد، هر دو این کشورها می‌توانند از ابعاد اقتصادی پروژه‌های اتمی خود دفاع کنند،‌ چرا که تولید انرژی برق از طریق نیروگاه اتمی به این کشورها اجازه صادرات بیشتر نفت و گاز طبیعی به خارج را می‌دهد و باعث افزایش درآمد و واردات دولتی می‌شود. اما عربستان سعودی بر خلاف ایران فاقد هر نوع زیرساخت برای انرژی هسته‌ای است.

تنها مؤسسه هسته‌ای این کشور "شهر انرژی اتمی و انرژی‌های تجدیدپذیر ملک عبدالله " است. دست کم از سال 2003 تاکنون عربستان سعودی همواره به دنبال در اختیار گرفتن استراتژی اتمی در ابعاد نظامی و البته مخفیانه بوده است. برخی از گزارش‌ها اشاره می‌کند که عربستان سعودی برای کسب عوامل بازدارنده ویژه، یکی از گزینه های دستیابی به سلاح اتمی یا تشکیل ائتلافی با یکی از قدرت‌های هسته‌ای کنونی برای حمایت از این کشور یا رسیدن به توافق منطقه‌ای برای عاری سازی خاورمیانه از سلاح‌های اتمی را در پیش رو قرار داده است. بررسی این گزینه‌ها در حالی ادامه پیدا می‌کند که نگرانی‌های ریاض از برنامه هسته‌ای ایران همچنان ادامه دارد. این برخلاف رویکرد اسرائیل است که گفته می‌شود از اواخر دهه 60 قرن گذشته میلادی به سلاح اتمی دست پیدا کرده است. 

بیبی اسکوبار در «Information Clearing House» می‌نویسد: امکان بالای امضای توافق هسته ‌ای بین ایران و شش کشور تا تاریخ 30 ژوئن مشخص می‌شود، بیایید حجم جنون خود برتر بینی در  قصر آل سعود  را بررسی کنیم: ‌آنها برای دستیابی به بمب اتمی در مقابل " بمب اتمی نداشته ایران" تلاش خواهند کرد. آن‌ها نفرت زیادی نسبت به ایران از خود نشان خواهند داد.

روزنامه البناء لبنان نوشت: سخنگوی رسمی پنتاگون به نقل از گزارشی از رابرت مرداک فاش می‌کند که عربستان سعودی آماده خرید بمب اتمی از پاکستان شده است، این گزارش تبلیغاتی تنها یک هدف مشخص دارد، چرا که ولید بن طلال یکی از بزرگ‌ترین سهامداران شرکت تبلیغاتی News Corporation است.
موضوع بمب اتمی ایران هرگز یک موضوع واقعی برای دولت‌های پی‌درپی آمریکا نبوده،‌ بلکه تنها یک بهانه یا اهرم فشار بوده که در زمان نیاز از آن برای افزایش فشار بر تهران و اعمال تحریم‌ها بر ضد جمهوری اسلامی استفاده می‌کنند، جمهوری که در زمان رژیم سابق شاه حکم ژاندارم منطقه و دولت‌های خلیج فارس را ایفا می‌کرد، ‌آمریکاییها خوب می‌داند که ایران در صورت اراده می‌تواند بمب اتمی را از بازار سیاه تأمین کند، در این صورت دیگر برای تهران تفاوتی نخواهد داشت که برنامه هسته‌ای خود را توسعه بدهد یا نه.

ریاض شاید از مدت‌ها پیش به بمب اتمی دست پیدا کرده باشد،‌شاید همین کشور اسلام‌آباد را تشویق کرده تا فناوری اتمی خود را توسعه دهد، البته هیچ دلیل قاطعی در این زمینه موجود نیست. چیزی که مشخص است این است که "بمب اتمی ایران" که آل سعود و برخی دولت‌های عضو شورای همکاری خلیج فارس و کابینه افراط‌گرای بنیامین نتانیاهو آن را تهدیدی موجودیتی برای ادامه حیات خود می‌دانند، ‌وجود خارجی ندارد.

مشکل در این است که ما نمی‌توانیم موج شور و اشتیاق در رابطه با این پرونده که تنها بر اساس حالت‌هایی سورئالیستی و ژئو پلتیک به ‌وجودآمده را نادیده بگیریم، البته افسانه مشابه و مشهوری نیز وجود دارد که معتقد است ریاض تسهیلات زیادی برای اسلام‌آباد مهیا کرده و میلیاردها دلار در دهه 70 قرن گذشته میلادی برای توسعه برنامه اتمی پاکستان هزینه کرده تا سیلی محکمی در برابر برنامه اتمی هند در آن زمان باشد.

حاکمیت آل سعود در دسامبر سال 2011 اعلام کرد که ریاض به دنبال توسعه برنامه هسته‌ای خود است، اما با پیشروی در مذاکرات در زمینه برنامه هسته‌ای ایران، عربستان سعودی تلاش برای تحریک آمریکا جهت کنترل سیاست خارجی این کشور را افزایش داد.اسرائیل از سال 2013 وارد این بازی شده است.

شبکه خبری بی‌بی‌سی در این رابطه از توافق اتمی بین ریاض و اسلام‌آباد خبر داد. بر اساس این خبر عاموس یادلین رئیس شرکت اینتل وابسته به ارتش رژیم اسرائیل گفت اگر ایران به بمب اتمی دست پیدا کند، سعودی ها بیش از یک ماه منتظر نخواهند ماند و هزینه این بمب را تأمین می‌کنند و به پاکستان می‌روند تا آن را خریداری نمایند.

در این راستا ترکی فیصل رئیس سابق سرویس اطلاعات عربستان سعودی که از نزدیکان اسامه‌بن‌لادن به شمار می‌رفت،‌ از مدت‌ها پیش امکان دستیابی عربستان به بمب اتم را مورد اشاره قرار داده است. تلاش‌های اخیر وی در اکتبر گذشته در کره جنوبی بود که تأکید کرد: هر چیزی که ایرانی‌ها به آن دست پیدا کنند،‌ ما نیز در اختیار خواهیم گرفت.

ملک سلمان پادشاه عربستان به خوبی می‌داند که در صورت تغییر نظام سوریه از سوی داعش ، عربستان سعودی در اولویت بعدی خواهد بود. این موضوع راز اصلی منتشر نشدن 28 صفحه از گزارش کنگره آمریکا در مورد حوادث 11 سپتامبر در طول سال‌های گذشته بوده است. بنابراین دستیابی به بمب اتمی می‌تواند تا حدی به ضمانت امنیت این کشور در تعامل با واشنگتن تبدیل شود.

واقعیت این است که عربستان سعودی به بسیاری از شخصیت‌های مهم در دنیا در زمینه مسائل مختلف از جمله جنگ عربستان در زمینه قیمت نفت رشوه های زیادی پرداخت کرده است،‌ اما با این وجود به نظر می‌رسد آل سعود بدون چراغ سبز آمریکا اجازه دسترسی به سلاح اتمی را نداشته باشد.

علاوه بر اینها دیدگاه‌های پاکستانی است در حل این معما کمک خواهد کرد، عبدالقدیرخان صاحب اصلی پروژه اتمی پاکستان با حمایت اسلام آباد موفق به فروش تکنولوژی سلاح اتمی به کره شمالی و لیبی شده است، با این وجود هزینه برنامه اتمی پاکستان بیش از 450 میلیون دلار نیست، این کمترین هزینه در دنیا به شمار می‌رود، چرا که اسلام آباد کمک‌هایی در این زمینه از چین دریافت کرده است.

ایران و عربستان تأمین‌ کننده اصلی انرژی چین هستند، علاوه بر اینکه ایران و پاکستان سنگ بنای پروژه چینی در حال تأسیس راه ‌ابریشم هستند. به این ترتیب اسلام‌آباد با دادن سلاح اتمی به عربستان که می‌تواند همسایه غیراتمی این کشور یعنی ایران را تهدید کند، ریسک نمی کند و ادامه روابط خود با چین را ترجیح می دهد. این در حالی است که موقعیت ایران تنها در ائتلاف استراتژیک با چین نیست، بلکه ایران نقش اساسی در حل مشکلات انرژی در پاکستان از طریق خط لوله خود به این کشور دارد.