گروه فرهنگي مشرق- هفته گذشته خبري منتشر شد که بر اساس آن، پروژه جديد مجيد مجيدي که قرار است در آن کودکي رسول اکرم(ص) به نمايش در بيايد، به زودي آغاز خواهد شد. اگر چه اين خبر به سرعت رد شد اما اين گزارش يکي از معدود اخباري بود که در  باره اين پروژه منتشر شد. معلوم نيست به چه دليل مجيدي، نسبت به هر گونه انتشار خبر در باره اين فيلم حساسيت دارد و تا کنون اطلاعات دقيقي از سرمايه گذاران اين پروژه که به نظر مي آيد يکي از بزرگ ترين پروژه هاي سينمايي ايران نيز هست به رسانه ها داده نشده است.
ويتوريو استورارو؛ فيلم بردار مشهور ايتاليايي، يکي از معدود کساني است که پس از مجيدي از ميان عوامل فيلم معرفي شده اند. استورارو چند ماه پيش و در ميان تبليغات وسيع مطبوعات و شخصيت هاي مرتبط با سينماي ايران به تهران آمد تا در کنار مجيدي مقدمات براي توليد فيلم سينمايي او را آغاز کند. اما استورارو همان کسي است که مي تواند پروژه مجيدي را خبرساز کند. استورارو که جوايز فراواني را در کارنامه فيلم برداري خود دارد بواسطه همين جوايز بود که مورد توجه رسانه هاي ايران قرار گرفت به صورتي که حتي تلويزيون ايران و برنامه سينمايي "هفت" در آستانه آمدن او به ايران به صورت ويژه به اين خبر پرداخت و بررسي مفصلي را به او و سابقه سينمايي اش اختصاص داد. با اين همه کارنامه حرفه اي استورارو زواياي ديگري نيز دارد که کمتر به آن پرداخته شده است.

مجيدي و همکاري با فيلمبردار فيلمساز مشهور به صحنه هاي جنسي
"رويکرد برتولوچي به سکس و نمايش بي‌پرواي آن در سينما، تنها با رويکرد پازوليني در اين زمينه قابل قياس است." برناردو برتولوچي، جمله داخل گيومه يک جمله از گزارشي است که بخش فارسي شبکه بي بي سي چند رو ز پيش در باره اين کارگردان ايتاليايي منتشر کرد. برتولوچي البته چندي پيش باز هم مورد توجه رسانه هاي فارسي زبان خصوصا خارجي قرار گرفته بود و آن زماني بود که در حمايت از جعفر پناهي دستبند سبز به دست بسته و عکس گرفته بود؛ که البته حمايت او با سابقه اين چنيني از جعفر پناهي آن هم با جرمي که او به خاطرش محکوم شد معنا دار و جالب است.

اما برناردو برتولوچي ، کارگرداني است چپ گرا و معتقد به مارکسيسم که منتقدين سينمايي رگه هاي مارکسيسم را در تحليل روايات موجود در سينمايش پر رنگ تر از آن مي دانند که بشود ناديده شان گرفت و در حقيقت تحليل هاي مارکسيستي را يکي از پايه هاي روايي داستان هاي او به شمار مي آورند به طوريکه حتي بر اساس آن برخي داستان هاي اقتباسي را تغيير داده و داستان جديدي بوجود مي آورد. اما پايه ي ديگر روايت در فيلم هاي برتولوچي تحليل هاي فرويدي است و از همين جاست که صحنه هاي جنسي به فيلم هاي او راه پيدا مي کند. بي بي سي در بخش ديگري از گزارش خود مي آورد:" آخرين تانگو در پاريس، شايد راديکال‌ترين (و جنجالي ترين) فيلم برتولوچي درباره روابط جنسي آزاد در دنياي مدرن امروز باشد. فيلمي که سال‌ها در ايتاليا و کشورهاي ديگر اجازه نمايش نداشت. دولت ايتاليا دستور داد تمام نسخه‌هاي فيلم را نابود کنند و دادگاه عالي ايتاليا حتي براي برتولوچي ? ماه حکم زندان تعليقي صادر کرد. فيلمي که مدل جواني به نام ماريا اشنايدر را با بازي در نقشي غيرمتعارف و تروماتيک در برابر مارلون براندو، به شهرت رساند و در عين حال باعث افسردگي و بيزاري او از سينما شد.ماريا اشنايدر، برتولوچي را "گانگستر" خواند و براندو را متهم کرد که به او تجاوز کرده است. او گفت که آخرين تانگو در پاريس درس بزرگي به او داد و آن اين بود که: "هرگز لباست را براي يک مرد ميانسال به بهانه اينکه کار هنري است، درنيار".

"آخرين تانگو در پاريس"محصول سال1972 که برتولوچي آن را در دهه هفتاد به سينماي جهان عرضه کرد آنقدر حاشيه هاي افتضاح به بار آورد که برخي از آنها را حتي نمي توان در اين گزارش به ميان آورد تنها همين بس که تمام اين فيلم و داستان آن بر پايه ي روابط جنسي يک زن جوان و مردي ميان سال بنا شده است و البته مدير فيلمبرداري اين فيلم کسي نيست جز آقاي "ويتوريو استورارو".
ويتوريو استورارو که برخي فيلمبردار مورد علاقه برتولوچي مي خوانندش از سال 1970 و با فيلم " استراتژي" عنکبوت،همکاري اش را با برتولوچي آغاز کرد و تا امروز دست کم در هشت پروژه سينمايي وي را همراهي کرده است.

استورارو از چه صحنه هايي فيلم گرفته است؟
ويتوريو استورارو آنچنان که آمد در هشت پروژه سينمايي با برتولوچي فيلم سازي که يکي از ويژگي هاي فيلم هايش و البته ويژگي بسيار مشهورش بي پروايي در نمايش صحنه ها و روابط جنسي است با او همراهي کرده است. البته برتولوچي تنها در نشان دادن روابط جنسي بي پروا نيست بلکه در شکستن هر گونه هنجار نيز در اين مورد کوتاهي نکرده است. درست است که تنها در " آخرين تانگو در پاريس" آن هم به واسطه زياده روي کارگردان ايتاليايي و شکايت بازيگر زن فيلم به دليل "تجاوز" در سر صحنه فيلمبرداري ماجرا رسانه اي شد و به يک افتضاح تبديل شد اما فيلم "فيلم آسمان سرپناه"يا "The Sheltering Sky" که در سال1990 توليد شد در خط داستاني خود دست کمي از قبلي نداشت به طوري که باز هم گزارشگر بي بي سي آن را "فيلمي اروتيک و پر هيجان" مي خواند. اما باز هم کار به اينجا ختم نمي شود؛ فيلم "ماه"،يا "la luna" که در سال 1979 ساخته شده بود پا را از يک داستان اروتيک فراتر گذاشته بود و صحنه هاي همخوابگي يک مادر و فرزندش را به نمايش گذاشته بود که اين پس از آخرين تانگو در پاريس اوج ساختار شکني برتولوچي در اخلاق اجتماعي در فضاي سينما بود و البته فيلمبردار هر دو اين فيلم ها باز هم "ويتوريو استورارو" است.

چند کلمه با مجيد مجيدي و ايضا رسانه ها و سينماگران خاموش
مجيدي فيلمساز سر شناسي است؛ آن هم نه از آن جهت که تنها فيلم ساز است بلکه او خالق صحنه هايي انساني و معنوي در سينماست که نه در سينماي ايران که در سينماي جهان کم نظير است. بي شک فيلمي چون "بچه هاي آسمان" در کارنامه مجيدي يک از پاک ترين و انساني ترين فيلم هايي است که پرده نقره در سينماي جهان تا به حال به خود ديده است. مجيدي آن قدر نسبت به سينماي خود حساس است که حتي لنزها را بر مبناي حياء شان تقسيم بندي و بکارگيري مي کند.

از ديگر سو زندگاني پيامبر اکرم(ص)، موضوعي است که مجيدي براي فيلم جيديش انتخاب کرده،اين يک زندگي نامه معمولي نيست، حضرت مصطفي(ص) بهانه خلقت و دارنده مقام بي بديل "کقاب قوسين او هو ادني"است که هيچ بني بشري نه به اين مقام رسيده و نه خواهد رسيد و نه تاب رسيدن به آن مقام را دارد. عجيب نيست که لمس نام مبارک حضرت ختم رسل(ص) بدون طهارت ظاهر – و اگر درست بينديشيم و باطن- ممکن نيست و البته نگارنده معتقد است که مجيدي نيز هيچ بخشي از اين پروژه را بدون وضو آغاز نکرده و نمي کند، با اين همه آيا چشمان ناپاکي که سال ها هنرش را در نشان دادن صحنه هاي اروتيک و جنسي به کار گرفته بايد اجازه پيدا کند تا پشت دوربين چنين پروژه اي برود؟
نگارنده اين سطور مدت هاست که جانب سکوت و احتياط را رعايت کرده و از باب اينکه شايد عزيزي چون مجيدي که در شعور، درک و غيرت ديني او ذره اي ترديد نيست نسبت به اين انتخاب اندکي ترديد کرده و در صورتي که اطلاعات دقيق در اختيار او نيست اين آگاهي اتفاق بيفتد که با تاسف چنين رخدادي به وقوع نپيوست.
اما در طرف ديگر ماجرا کساني قرار دارند که بعيد به نظر مي آيد که سوابق و کارنامه شخصيتي مانند استورارو را ندانند. اما آنچه مي توان در مطبوعات فرهنگي،هنري و سينمايي ايران درباره وي و سفر او پيدا کرد محدود به چند سطر تمجيد و ذوق زدگي از اين است که او چند بار جايزه اسکار را به خود اختصاص داده است.آيا در ميان سينما گران و رسانه اي هاي اين مرز و بوم کسي نيست که بداند استورارو چه فيلم هايي را فيلم برداري کرده و با چگونه کارگرداني همکاري داشته است. بد نيست همه ي ما يک بار ديگر تامل کنيم.