گروه فرهنگي مشرق- گزارش هاي کامران نجف زاده بيشتر از آنکه حاوي اطلاعات ناب و بي بديل باشد، محصولاتي دلي است که با روحيه و احساسات ايراني جماعت، بيشتر پيوند مي خورد.
اعزام نجف زاده به پاريس اگر چه به روال عادي ماموريت هاي خبرنگاران به کشورهاي ديگر انجام شد اما بيشتر از هر چيز براي خود او ضرر داشت. بعضي مغرضين که هر موضوعي را براي تضعيف نظام را بهانه مي کنند، برخي گزارش هاي او در دوران انتخابات را دليل اعزامش به پاريس دانستند و گفتند که او مزد خوش خدمتي هايش را گرفته. اما حقيقت چيز ديگري بود. او از مدت ها پيش بايد به فرانسه اعزام مي شد و حالا کارهايش چند ماهي عقب افتاده بود.
غرض اينکه به گفته نجف زاده رفتنش به پاريس جداي از تحمل غربت و سختي کار بدون داشتن کارت خبرنگاري، باعث شد که حالا در تهران، همان سمند معمولي و خانه رهني اش در اکباتان را هم نداشته باشد. ضررهاي مالي فراواني کرده و حالا معلق در ميان هوا و زمين، منتظر است تا جايگاه خبري جديدي برايش تعريف شود.
در اين ميان اما ماجراي اخراج نجف زاده از پاريس بيشترين سود را براي خود او داشت. حالا ديگر او مجبور نيست براي خالي نبودن عريضه گزارش هايي بفرستد که هيچ بار احساسي و عاطفي در آنها ديده نمي شود. روح گزارش هاي نجف زاده از همان نگاه شرقي و ايراني در انتخاب سوژه ها و لحن گفتارش هويدا بودو او در زمان حضورش در پاريس، به شدت از آن فضا فاصله گرفت.
مدتها است که گزارشهايي با حس و حال کوچک ترين مدرسه ايران در روستاي جمال آبـاد کـالو در شهرستان دير از او نديده ايم و بي شک حضورش در ايران باعث مي شود که دوباره، وقتي صبح به محل کار و تحصيل مي رويم، گزارش ديشب نجف زاده سر زبانها باشد و احيانا کساني که آن را نديده اند، غبطه بخورند.
حافظه مردم ايران هنرمنداني را به ياد مي سپارد که با روحيات و احساساتشان سرو کار داشته باشند و کامران نجف زاده مدتي از اين ارتباط بي بهره بود. حالا آمدنش به مام وطن باز او را در اين فضاي احساسي قرار مي دهد تا گزارشهايي بگيرد که يا خنده را بر لبهاي ما مي نشاند و يا راه اشک را از چشمهايمان باز مي کند. براي همين است که بايد اخراج او از پاريس را اخراجي بابرکت دانست و هنوز هم به او اميدوار بود.
