به گزارش خبرنگار جنگ نرم مشرق، عرصه ي هنر يکي از مهمترين حوزه هاي ديپلماسي عمومي است که کمک مي کند که يک کشور چه وجهه و چهره اي از خود به جهان معرفي کند. دو هنرمند نقاش ايراني که در کشور هاي عربي حاشيه خليج فارس تا کنون نمايشگاه نقاشي برپا کرده اند هردو ايراني هستند اما تفاوت هاي بسياري در آثار آنها ديده مي شود.جهان بخش صادقي زيبايي هاي فرهنگي و ملي ايران را به پرده تصوير کشيده و در نمايشگاه هاي مختلف به مردم جهان عرضه نموده است و ديگري حسام رحمانيان که چهره اي سياه از ايران را ترسيم کرده که شايد هيچ هنرمندي کشورش را اين گونه روي پرده نقاشي تصور نکند.

حسام رحمانيان

"حسام رحمانيان"يک نقاش ايراني است که اخيرا در دبي نمايشگاهي از نقاشي هاي خود برپا کرده است که مورد تحسين رسانه هاي غربي قرار گرفته است. او يک نقاش سياسي است که تلاش هنرمندانه خود را به سياه نمايي و برجسته کردن کاستي هاي کشورش معطوف داشته وچهره اي نفرت انگيز از کشورش به تصوير مي کشد. در اين خصوص نقاشي هاي موهني از مقامات بلند پايه سياسي و رهبران انقلاب به تصوير کشيده است و همين امر موجبات خرسندي و تشويق رسانه هاي غربي را فراهم کرده است. او هنرمندي مدرن است اما از قضا اين فلسفه هنر مدن را برنتافته که" هنر آزاد است و در خدمت سياست در نمي آيد!" لذا همه ي آثار او سياسي است.

پايگاه اينترنتي(thenational) "تيمور مون" (Timur Moon) در مقاله اي به آثار ارائه شده در گالري دبي توسط هنرمند ايراني پرداخته که به شرح زير مي باشد:

"حسام رحمانيان" هنرمند ايراني درباره سياست و ورزش‌هاي خشن نقاشي مي‌کشد. وي گاهي سياست را به عنوان ورزشي خشن به تصوير مي‌کشد و حتي خود نقاشي را نوعي مبارزه مرگبار مي‌داند. رحمانيان نقاشي متبحر است که نقاشي‌هايش به کاريکاتور نزديک است. او استعدادي کمياب دارد و مي‌تواند با چند ضربه استادانه قلم، شباهتي شگفت ايجاد کند.

  
قطعاً زمينه‌هاي مشترکي بين ورزش، مجادله و نقاشي وجود دارد. وي در اين باره مي‌گويد: "کار من اين است که از راه هنر، انتقاد کنم و تفکر مردم را برانگيزم. اگر اين کار را نکنم، کار خود را به درستي انجام نداده‌ام و صرفاً يک هنرمند تزئين‌گر خواهم بود."
به گفته وي، همه جامعه ايران سياسي است و نمي‌توان از اين واقعيت فرار کرد. وي مي‌گويد: "وقتي من اين پروژه را شروع کردم، دائماً به نسل جديد موسيقي زيرزميني گوش مي‌دادم و برنامه‌هاي تلويزيون‌هاي فارسي زبان را تماشا مي‌کردم که مردم در آنها آزادانه از سياست صحبت مي‌کنند. فرهنگ پاپ و موسيقي پاپ به مردم اجازه اين کار را مي‌دهد و درعين حال سرگرم‌کننده نيز هست."

 حتي در نقاشي‌هايي که وي از ميادين بوکس يا گاوبازي کشيده است، مي‌توان به سياسي بودن صحنه پي برد؛ چرا که مبارزاني که او به تصوير مي‌کشد.

وي مي‌گويد: "من مي‌خواهم نشان بدهم که سياست يک بازي است. يک نفر ديگر تصميم مي‌گيرد و ما فردا وارد جنگ مي‌شويم".
عناوين اين نقاشي‌ها، ازجمله "تو بجنگ تا من برقصم" يا "مرا با لحن جنگت بزن"، مضامين خود را از عناصر موسيقايي يا ورزشي فرهنگ پاپ برداشته‌اند.

 وي در اين مجموعه آثار شخصيت‌هاي مختلف را به صورت غيرمستقيم به تصوير کشيده است. به باور وي، ميمون نشان‌دهنده شخصيت‌هاي مطيع و فرمانبردار است؛ وي با کشيدن نقاشي‌هايي از شامپانزه، به بوش و ساير سياستمداران خودنما اشاره کرده است.

بيشتر آثار رحمانيان پر آب و تاب و تقريباً خام هستند. در اين نقاشي‌ها، در مجموعه "کودک هزار دلاري"، تصاويري از نوزاداني به چشم مي‌خورد که در فضايي به رنگ صورت رنگ‌پريده و سبز لاجورد، ماسک ضدگاز به صورت زده‌اند. اين نقاشي‌ها به طرح‌هاي تشويقي ايران براي بچه‌دار شدن براي خانواده‌هاي کم‌درآمد اشاره دارد.

با اين حال،بسياري از آثار وي به صورت نقاشي‌هايي از صحنه‌هاي اعدام آغاز شده‌اند و نقش جديدي بر روي اين نقاشي‌هاي قديمي ترسيم شده است.

 وي مي‌گويد: بسياري از اين نقاشي‌هاي جديد بر روي تصاوير اعدام ترسيم شده‌اند و به معناي حقيقي کلمه، داستان‌هاي تلخي در پس خود دارند.

 جهانبخش صادقي

هرچند که نقاشان پرآوازه ايراني در پهنه جهان بسيارند اما ما قصد نداريم آقاي رحمانيان را با استاد فرشچيان و امثالهم مقايسه نمائيم از اين روي هنرمند ديگري را معرفي مي کنيم که 85% معلوليت جسمي دارد. وي چه بداند و چه نداند در عرصه ديپلماسي هنر فعال است، وي در مصاحبه خود با شبکه چهار سيما اعلام کرد که تلاش خود را براي معرفي وجهه فرهنگ ملت ايران به جهانيان معطوف داشته، و اين از مسايل مهم در عرصه ي ديپلماسي عمومي است.

جهانبخش صادقي در سن 16 سالگي در شب تولد امام حسين (ع) که براي چراغاني کردن محله ناصري کرمان مشغول ريسه کشيدن بود، بر اثر تصادف دچار 85 % معلوليت مي شود. وي هنرمندي متعهد است که هيچ گاه از سوي رسانه هاي غربي مورد تمجيد قرار نگرفته است.

اهداي نقاشي تصوير شهداي لبنان به سيدحسن نصرالله

او همچنين تصاوير شهدا را نيز با اعتقاد نقاشي مي‌کند و بابت اين کارش هيچ هزينه‌اي دريافت نمي‌کند. صادقي تاکنون تصوير 110 شهيد لبنان را نقاشي کرده است که به دفتر سيدحسن نصرالله و گروه مقاومت حزب‌الله لبنان هديه داده است. او سه بار با سيدحسن نصرالله ديدار کرده است و بابت نقاشي‌هايي که از شهداي لبنان کرده است و نمايشگاه‌هاي طولاني‌مدتي که در اين کشور برپا کرده است، تقريباً همه مردم لبنان او را مي‌شناسند.

صادقي که مشتريان خاص خود را نيز دارد و به او کارهايي را سفارش مي‌دهند درباره فروش آثارش مي‌گويد: «آثارم مشتري دارد و بسياري از توريست‌هاي خارجي که به ديدن من مي‌آيند سفارش تابلوهايي با تصاويري از فرهنگ و آداب و سنن مردم ايران را مي‌دهند.»

بازديد ديپلمات ها از آثار صادقي

از ميان سران کشورهاي مختلف نيز بازديدکنندگاني داشته است که دبير کل سابق سازمان کنفرانس سران کشورهاي اسلامي، سفير لبنان،‌ گابن، ‌ساحل عاج و ... از آن جمله‌اند و از ميان دولتمردان ايراني هم رئيس جمهور سابق ايران، دکتر ولايتي مشاور امور بين‌الملل مقام معظم رهبري، علي‌محمد بشارتي وزير اسبق، علي يونسي وزير اسبق اطلاعات به ديدن اين هنرمند و آثارش آمده‌اند اما در چند سال گذشته هيچ مسئولي از او ياد نکرده است و به ديدن او نرفته است.
جهان‌بخش صادقي بيش از 98 ورک‌شاپ داخلي و خارجي برگزار کرده است و بارها در کشورهاي کويت، قطر، امارات متحده عربي، سوريه و لبنان و همچنين شهرهاي مختلف ايران نمايشگاه برگزار کرده است.

صادقي در اين سفرهايش به آرزوي ديرينه خود نيز رسيده است که دراين باره مي‌گويد: «هميشه آرزو داشتم به سوريه مشرف شوم.»

صادقي مي‌گويد که استاد کاتوزيان بارها به ديدن او و آثارش آمده است و او را براي ادامه کارش تشويق کرده است.
علاوه بر استاد کاتوزيان، محمود فرشچيان و ديگر هنرمندان نقاش نيز به ديدن او آمده‌اند.

سخنان امام راحل منشور تجديد عهد هنر در انقلاب اسلامي است. او مي فرمايد: هنرمندان ما تنها زماني مي توانند بي دغدغه کوله بار مسئوليت و امانتشان را زمين بگذارند که مطمئن باشند مردمشان بدون اتکاي به غير تنها و تنها د رچارچوب مکتبشان به حيات جاويدان رسيده اند. هنري زيبا و پاک است که کوبنده سرمايه داري مدرن و کمونيسم خون آشام و نابود کننده اسلام رفاه و تجمل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومايگي، اسلام مرفهين بي درد، و در يک کلمه اسلام آمريکايي باشد.
 

به قلم ابراهیم ارجمندی