گروه فرهنگي مشرق- سفرامام حسين(ع) به همراه کاروان از مکه نقطه آغاز خط سرخ شهادت و قيام است. امام(ع) از مکه تا کربلا منازل متعددي را طي کردند که هر يک از اين منازل و اشاراتي که امام در آنها داشته اند، کلاس درسي است.مشرق ان شاء الله تا ماه محرم مي کوشد تا بصورت مداوم آنچه در تاريخ از اين منازل نقل شده است را در اختيار خوانندگان بگذارد. روايت اين منازل همگي از کتاب گران سنگ استاد "محمد رضا سنگري"، "آئينه داران آفتاب" است. براي اين بزرگوار نيز اجري جزيل و توفيقي مضاعف آرزومنديم.
*****
منزل بيست و ششم: نينوا (کربلا)
قافله اباعبدالله دوشادوش سپاه حُرّ به نينوا رسيد. در اين هنگام سواري (بيشتر مقاتل مرکب او را اسب نوشته‌اند، برخي نيز شتر) پيدا شد؛ مسلّح و کماني بر دوش افکنده. از کوفه آمده بود. به حسين و يارانش سلام نکرد و نامه‌اي از عبيدالله بن زياد به حُرّ داد.
در نامه نوشته بود:
اما بعد، فَجَعْجعْ بالحسين حين يبلغک کتابي و يقدمُ عليک رسولي فلا تُنزلهُ اِلّا بالعراء في غير حِصْن و علي غير ماء وَ قد امرتُ رسولي اَنْ يلزمک و لا يفارقُکَ حتّي يأتيني بانفاذک امري و السّلام؛
باري، همان‌جا که نامه‌ام را دريافت مي‌کني، بر حسين و يارانش سخت بگير و او را در بياباني بي‌آب و سبزه و پناهگاه فرود آور. به آورنده نامه دستور داده‌ام مرا از اعمال و تصميمات تو باخبر سازد و از تو جدا نشود تا فرمانم را اجرا کني؛ و السلام.
حُرّ پس از خواندن نامه آن را به امام داد و گفت: جز اجراي فرمان امير چاره‌اي ندارم. در همين جا فرود آي و بهانه براي امير مساز!
امام فرمود: بگذار به دهکده غاضريّه، که فاصله‌اي اندک دارد يا در شفيه، فرود آييم. حُرّ گفت: به خدا قسم، نمي‌توانم؛ اين فرستاده ديده‌بان من است.
يزيد بن مهاجر کندي (ابوشعثاء) فرستاده را شناخت و گفت: مادرت سوگوارت شود؛ چه آورده‌اي؟ او گفت: امام خويش را پيروي کرده‌ام!
ابوشعثاء گفت: عصيان پروردگار کرده‌اي و تبهکاري و عار و نار خريده‌اي. سپس اين آيه را خواند: و جعلناهم ائمهً يدعونَ الي النّار و يوم القيامه لايُنصرون.
گويا در همين موقعيّت زهير بن قين پيشنهاد جنگ با حُرّ داد و امام فرمود: من دوست ندارم آغازگر جنگ باشم. اين پيشنهاد را به منازل پيشين نيز نسبت داده‌اند.
زهير پيشنهاد داد در همين نزديکي دهکده‌اي است؛ در زميني پرپيچ و خم که فرات از سه سو آن را در بر گرفته است و مناسب است، به آنجا برويم.
امام فرمودک نام آن چيست؟ گفت: عقر! و امام فرمود: اللهم اِنّي اعوذ بک من العقر.
عقر را به معني نازايي و سرگشتگي دانسته‌اند؛ (اخبار الطّوال، ترجمه دامغاني، ص 250) به معني بي‌پا کردن و انداختن نيز آورده‌اند. (ترجمه کامل، خليلي، ج 5، ص 156)
در اين موقعيت امام حرکت کرد و به کربلا فرود آمد. حُرّ نيز روياروي او فرود آمد.
امام در اين هنگام به زهير بن قين شهادت خود، حمل سر بر نيزه به دست زحر بن قيس و ورود به مجلس يزيد و دست خالي و بي‌بهره بيرون آمدن زحر را خبر داد.
ورود حضرت اباعبدالله الحسين(ع) را به کربلا روز پنج‌شنبه دوم محرم ذکر کرده‌اند. (در اين که ورود پنج‌شنبه يا روزي ديگر از هفته بوده، اختلاف است.)
بازگويي قصّه شهادت يحيي بن زکريا، اعلام وفاداري هلال بن نافع (نافع بن هلال) و برير بن خضير را در همين موقعيت ذکر کرده‌اند.
