به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، چند روزی است صحبت از این می شود که قرار است رقابت های بوکس از شبکه سه سیما یا شبکه تخصصی ورزش پخش شود. این اتفاق در حالی امکان روی دادن دارد که از هنگام پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون، این رشته به دلیل ذات خشن و جلوگیری از اشاعه آن در سطح جامعه جوان ایرانی، کمتر مورد توجه رسانه‌ها بوده است. رسانه ملی نیز در این سال‌ها روند بایکوت این رشته را در پیش گرفته بود و عملاً شاهد بایکوت این رشته بودیم. البته، گاهی اخباری درباره آن در رسانه‌ها منتشر می‌شد اما عموماً به دلیل عملکرد ضعیف این فدراسیون نیز بود که موضوع این گزارش نیست.


* ورزشی با ناهنجاری های اجتماعی و آسیب های شخصی
دلیل این واکنش نیز مشخص بود. بوکس به‌گونه‌ای پایه‌گذاری شده که بر مبنای خشونت ذاتی است و نمی‌توان منکر این مشخصه شد. در حقیقت، همین رفتار است که موجب می‌شود بوکس با واکنش دفاعی مواجه شده و اقبال خانواده‌ها به آن نیز عموماً کم باشد. همین خشونت می‌تواند موجب اثرات اجتماعی و ناهنجاری‌هایی شود که در امنیت و نظم عمومی، اثر نامطلوب داشته باشد.

البته، این را نیز باید در نظر داشت که علاوه بر این اثرات منفی اجتماعی که در این گونه ورزش‌ها به‌شدت وجود دارد، این ورزش تبعات شخصی نیز دارد که اکنون می‌توان در بزرگان و قهرمانانی چون محمدعلی کلی دید. بوکس می‌تواند در بلندمدت منجر به اختلالات روانی و حرکتی شود که بازگشت‌ناپذیر است و سلامتی فرد را به مخاطره می‌اندازد. در واقع، مقابله سرد جامعه با بوکس می‌تواند در هر دوی این عوامل ریشه داشته باشد.


* و ناگهان رئیس مادام‌العمر وارد می شود!
در این بین، ناگاه، احمد ناطق نوری (رئیس فدراسیون) بیرق مصاحبه و فریاد را برمی دارد که بوکس بایستی به رسانه ملی بازگردد و امکان پخش پیدا کند. وی که به مجلس شورای اسلامی راه نیافته و در این روزهای بیکاری به یاد این ورزش رهاشده افتاده، حتی شاهد مثالی می آورد که ورزش های رزمی نیز دارای آثار سوء و مروج خشونت هستند اما در عمل، رفتار دوگانه ای در قبال آنها صورت می گیرد. این استدلال را البته می توان به حساب دوری این رئیس از فدراسیون و جامعه ورزش دانست؛ اما با پاسخ هایی همراه است که توجه به آنها مهم است.

اما ناطق نوری که به نظر رئیس مادام‌العمر این فدراسیون است، فراموش کرده این رشته دارای چنان خشونت بالایی است که در رده‌های بالای ليست خشن‌ترین ورزش های جهان قرار دارد. آن‌قدر فشار در این ورزش بالاست که اثرات عجیب و مخرب شخصی دارد.

همین نیز موجب شده تا در میان 10 ورزش خشن جهان، عنوان چهارمی را به نام خود بزند. پیش از بوکس، هنرهای رزمی مختلط (این رشته متفاوت از ورزش‌های رزمی است)، هاکی روی یخ و راگبی قرار دارند. در این فهرست، کُشتی نیز قرار دارد.


* اشتباه پشت اشتباه؟
در سوی دیگر، بر فرض صحت ادعای خشونت آمیز بودن ورزش های رزمی، باید دو نکته را مد نظر قرار داد. یکی اینکه این ورزش ها کنترل شده تر است. همین نیز موجب می شود تا آثار مخرب شخصی کمتری داشته باشد. این موضوع در محل ضربات بیشتر اهیت دارد که به سر خورده نمی شود تا اثرات حرکتی قابل توجه داشته باشد. بررسی سرانجام یک بوکسور با یک رزمی کار نشان‌دهنده واقعیت‌هایی درباره این حقیقت است که چقدر میان این دو تفاوت وجود دارد.

نکته دوم این است که بر فرض خشونت بالای رشته های رزمی و پخش آن از سوی سیما جمهوری اسلامی ایران، این دلیلی نمی شود که عمل اشتباه دیگری صورت بگیرد. یک حرکت غلط، نمی تواند و نباید زمینه‌ساز عمل غلط دیگری شود. در این بین، نباید از یاد برد که این رشته ها، مبنایی دفاعی نیز دارند که چنین توجیهی برای بوکس وجود ندارد.

در این بین، باید بار دیگر توجه داشت که ناطق نوری این روزها به ایجاد فضایی پرداخته که بیشتر شبیه یک هیاهوی رسانه ای در آستانه المپیک است؛ وگرنه خود آقای رئیس نیز می‌داند فرجام این گونه ورزش‌ها چیست.