گروه فرهنگی مشرق- شبکه تهران بیش از یک هفته پیش از آغاز تعطیلات نوروز مجموعه سینمایی هایی را که قرار است در این دوره از این شبکه پخش شود را معرفی کرد. سینمایی هایی که تعدادی از آنها فیلم های مشهور هالیوودی هستند و یکی دو اثر هم از میان آثار عامه پسند ها انتخاب شده است.
فارغ از اینکه این فیلم ها چه محتوایی را به مخاطب انتقال می دهد، فرصت خوبی است که به یک بحث قدیمی دوباره زیر و رو کنیم. تلویزیون به مثابه دانشگاه عمومی. اگر چه مدت ها است از طرح این مساله توسط امام خمینی گذشته است و تاکیدات مقام معظم رهبری نیز در روند موجود رسانه ملی تاثیر چندانی نداشته، اما همچنان این مساله مورد توجه فعالان فرهنگی خارج از دایره مدیران سازمان بوده و هست.
با این همه در این مجال تنها به بررسی یک نکته می پردازیم؛ آیا مهم ترین وظیفه تلویزیون جمهوری اسلامی باید سرگرم سازی باشد؟ مدیران رسانه ملی همیشه با این مساله درگیر بوده اند که با مخاطب انبوهی که برای آرامش و سرگرمی به این رسانه مراجعه می کنند چه باید کرد؟ اما این سوال حتی هیچگاه طرح نشده است که سرگرمی ها آیا باید از برنامه ای فرهنگی تبعیت کند؟
اتفاق ساده این است که برای بررسی یک برنامه سرگرمی معمولی غربی و سخن گفتن درباره لایه های پنهان فرهنگی این اثر گاه ساعت ها بحث کارشناسی در رسانه ملی صورت می گیرید اما مدیران صدا و سیمای جمهوری اسلامی هیچگونه نیازی برای تامل بر زاویه فرهنگی سرگرمی های مردم در رسانه ملی احساس نمی کنند.
عجیب اینکه حتی در انتخاب یک فیلم سینمایی و یا یک برنامه سرگرم کننده به کیفیت اثر چندان توجه نمی شود؛ مخاطب سینما البته این بخت را دارد که یک اثر سرگرم کننده مشهور را که دارای کیفیت قابل قبولی است مشاهده کند آنهم نه به دلیل کیفیت که بیشتر به سبب شهرت اثر.
ناظران رسانه ملی به خوبی آگاهند که در سیاستگذاری موجود بیشترین زمان در رسانه ملی به برنامه های سرگرم کننده اختصاص می یابد، برنامه هایی که معمولا از هیچ سیاست ایجابی پیروی نکرده و تنها یک سیاست سلبی که به وجوه ظاهری بازیگران این برنامه ها مربوط می شود بر روی آنها موثر است. در چنین شرایطی چگونه می توان به تغییر روند سیاستگذاری در رسانه ملی امیدوار بود؟