در مراحل پایانی جنگ دوم جهانی و در زیر فشار خردکننده بمب افکن های متفقین که شبانه روز ، نقاط مختلف آلمان را آماج بمب های خود قرار می دادند طراحان آلمانی به دنبال طراحی شکاری های جدید با قابلیتهای منحصر به فرد رفتند. شرکت آلمانی " Bachem" طرح یک شکاری با عنوان مدل " BA349 " ملقب به خون آشام را به نیروی هوایی آلمان معرفی کرد. این طرح برخلاف سایر هواپیماهای معمولی یک شکاری رهگیر با موتور راکتی بود که از یک پرتاب گر به ارتفاع 8 متر به صورت عمودی به سمت آسمان پرتاب می شد.
این هواپیما به وسیله هدایت رادیویی به سمت دسته پروازی بمب افکن ها هدایت می شد. در این مرحله خلبان کنترل هواپیما را بدست گرفته و راکتهای جاسازی شده در جلوی هواپیما را به سمت بمب افکن ها شلیک می کرد. سپس هواپیما به حالت افقی درآمده و پس از اتمام سوخت خلبان بایستی با چتر هواپیما را ترک می کرد و بخش انتهایی هواپیما نیز که حامل موتور بود با چتر بازیافت می شد. با وجود اینکه خلبان آزمایشی در اولین پرواز کشته شد چیزی در حدود 36 فروند از این هواپیماها ساخته شد که البته هیچ کدام از آنها به صورت عملیاتی مورد استفاده قرار نگرفتند.
خفاش های بمب افکن
بعد از حمله ژاپن به آمریکا در بندر پرل هاربر و ورود آمریکا به جنگ دوم جهانی طرح های زیادی از طرف افراد مختلف برای ساخت سلاح ارائه شد. اما یکی از عجیب ترین این طرح ها استفاده از خفاش ها به عنوان نوعی بمب افکن بود. در این طرح قرار بود که بمب های بسیار کوچکی به بدن خفاش ها وصل شده و آنها در یک مخزن بزرگ قرار می گرفتند و از هواپیما به پایین پرتاب میشدند.
در این بین یک چتر سرعت مخزن را کم کرده و درب مخزن باز می شد و اجازه می داد که درب مخزن باز شده و خفاش ها رها شوند. این بمب ها طوری طراحی شده بودند که پس نشستن خفاش ها بر روی سطوح مختلف منفجر می شدند. هدف از این کار ایجاد آتش سوزی بزرگ در شهرهای ژاپن بود که خانه های آن از جنس چوب و کاغذ ساخته شده بود. اما به دلیل اینکه در یکی از تمرین ها بسیاری از خفاش ها ساختمان های خودی را مورد حمله قرار دادند و همچنین آماده شدن بمب اتمی آمریکا این طرح متوقف شد.
موشک با هدایت کبوتری
یکی دیگر از طرح های مربوط به استفاده از حیوانات در سلاح ها مربوط به استفاده از کبوترها در سیستم هدایت موشک بود. در این طرح قرار بود تا یک کبوتر آموزش دیده در دماغه موشک قرار گرفته و تصویری از هدف را برای او پخش می کنند. در این حالت و بر اساس تعلیمات این کبوتر با استفاده از پدالهای کنترل نزدیک خود می توانست موشک را بر روی هدف تنظیم کند. در زمان آموزش وقتی کبوترها می توانستند هدف را پیدا کرده و بر روی آن باقی بمانند به آنها به عنوان جایزه دانه داده می شد. ارتش آمریکا قصد داشت تا از این روش برای هدایت موشکها استفاده کند و تعدادی از موشکهای خود را برای این منظور آماده کرده بود. البته سپس این روش با روش هدایت الکترونیکی جایگزین شد.
در بین سالهای 1944 تا 1945 میلادی ، ژاپنی ها 9000 عدد بالن را که با مواد منفجره پر شده بود را در مسیر باد به سمت ایالات متحده به پرواز درآوردند تا پس از طی مسافتی در حدود 8000 کیلومتر به آمریکا برسند و در این کشور ایجاد تخریب کنند. البته باید گفت که تنها 1000 عدد از این بالون ها به آمریکا رسید و تنها در یک مورد توانست با ایجاد انفجار در ایالت اورگان آمریکا 6 نفر را از بین ببرد تا این 6 کشته به عنوان تنها تلفات آمریکا در طول جنگ دوم جهانی ثبت شود.
در سال 1941 میلادی و پس از حمله آلمان نازی به اتحاد جماهیر شوروی سابق ، روسها سعی کردند تا از هر روش ممکن برای متوقف کردن ستون های زرهی آلمان استفاده کنند. یکی از این طرح ها ، استفاده از سگ های انتحاری بود. ابتدا برای آموزش سگها آنها را گرسنه نگاه داشته و سپس به آنها آموزش دادند که غذای خود را در زیر تانکها و خودروهای زرهی جستجو کنند. سپس در میدان جنگ این سگها به خط مقدم منتقل شده و در حالی که مواد منفجره به بدن آنها وصل شده بود در میدان رها می شدند. پس از رفتن به زیر تانک این مواد منفجره در اثر برخورد با سطح زیر تانک منفجر می شد. اطلاع دقیقی از میزان موفقیت این طرح در دسترس نیست اما شنیده ها از نابودی 300 تانک آلمانی به دست این سگهای انتحاری خبر می دهد.
در سالهای پایانی جنگ دوم جهانی کشور ژاپن که درگیر نبردی خونین شده بود برای دفاع از سرزمین خود راه حلی متفاوت را در پیش گرفت. واژه "کامیکازه "یک لغت ژاپنی به معنای طوفانی از جانب خداوند است . در زمان حمله چنگیز خان مغول به ژاپن طوفانی درگرفت و باعث نابود شدن کشتی های مغول شد. از آن زمان این واژه در میان مردم ژاپن رواج پیدا کرد. در مراحل پایانی جنگ دوم جهانی و با روشن شدن نشانه های شکست کشور ژاپن ، ارتش و نیروی دریایی این کشور سعی کردند با استفاده از خلبانان داوطلب هواپیماهای خود را به بدنه ناوهای آمریکایی بکوبند و آنان را غرق کنند.
در ادامه این روند ژاپنی ها دست به طراحی هواپیمایی موشکی با موتور جت زدند که می توانست با سرعت 1040 کیلومتر بر ساعت یک سرجنگی به وزن 1200 کیلوگرم را به مسافت 36 کیلومتر حمل کند. نام این هواپیما " شکوفه گیلاس " بود و 852 فروند از آنها ساخته شد. البته این هواپیما که می بایست توسط بمب افکن ها و کشتی های مادر حمل می شد بسیار دیر به میدان آمد و نتوانست آسیب چندانی به کشتی های آمریکایی وارد کند. چه بسا ورود این پرنده در سالهای قبل می توانست نتیجه جنگ را تغییر دهد.
پرنده نقره ای
اما آخرین طرح در لیست ما یک نوع موشک بسیار پیشرفته از آلمان نازی بود که در حد یک طرح باقی ماند. طرح " پرنده نقره ای" بر این اساس واقع شده بود که یک موشک مزبور را بر روی یک پرتابگر به طول 3 کیلومتر قرار داده پرتاب کنند.
سپس این پرنده با استفاده از موتور خود به ارتفاع 145 کیلومتری رسیده و در نزدیکی جو زمین به حرکت خود با سرعت 22100 کیلومتر بر ساعت ادامه می داد و سپس به آرامی به سمت هدف شیرجه خود را با کمک نیروی باد انجام می داد. این پرنده بدون سرنیشن حاوی یک سر جنگی به وزن 4 تن بود و می توانست اکثر نقاط آمریکا را مورد هدف قرار دهد. این پروژه بسیار آینده نگرانه بوده و از توانایی های آلمان نازی به دور بود و در حد یک ماکت باقی ماند.
