عالي

متاسفانه آقای وکیلی با مغلطه میخواهند حرف خود را به کرسی بنشانند! و جمله ی ما رایت الا جمیلا را مساوی سرور میدانند! این چه سروری است که انسان را پیر میکند! تا جایی که عبدالله همسر خود را نمیشناسد! اگر باطن این قضیه فرحزا هست و مردمی که در ظاهر مانده ند باید عزاداری کنند پس چرا در زیارت عاشورا داریم که : و جلت و عظمت مصیبتک فی السموات علی جمیع اهل السموات دقت شود : علی جمیع اهل السموات و همچنین در ناحیه مقدسه آمده: مجالس ماتم برای تو در اعلا علّیین (عالم ملکوت) برپا شد. حوریان بهشتی در عزای تو بر سر و صورت زدند و آسمان و ساکنانش کوهها و دامنه هایش و دریاها و ماهیانش و باغهای بهشتی و نوجوانانش خانه کعبه و مقام ابراهیم، مشعرالحرام حرم خانه ی خدا (کسانیکه مُحرم هستند) و اطراف آن همگی درماتم تو گریستند. دقت شود که باطن عالم هم غرق در مصیبت بوده ولی طبق ادعای آقایان در ظاهر سختی و مصیبت است و باطن فرح و سرور! و آقای وکیلی جوابی برای این روایات نداده اند! و انگار نه انگار که این روایات هم مطرح شده! و این چه سروری است که پلک چشم امام رضا علیه السلام را زخمی کرده و امام زمان علیه السلام خون میگرید! و باز هم باید گفت که در هیچ جا اثری از سرور ائمه بعد از امام حسین علیهم السلام دیده نشده ! چه گریه ی با سرور و چه خنده متاسفانه آقای وکیلی با مغالطه و آراستن کلمات ، میخواهند مساله را مطابق با میل خود تفسیر کنند! صلی الله علیک یا قتیل العبرات یا مولای یا اباعبدالله

بسیار زیبا بود. واقعاً تأمل در همین چند نقد و نوشتاری که بین این دو بزگوار رد و بدل شد نشانگر روحیه مخالفان حکمت و عرفان است که با تمسک به برخی روایات و نادیده گرفتن بقیه روایات و با ضمیمه کردن چند مطلب غیر منطقی و سست و بی اساس و تهمت و افتراء می خواهند روی نظر خود تعصب ورزند و زیر بار حرف عقلانی و استدلالی نمی روند.

واقعاً باز هم مانند نوشتار قبلی؛ حجت الاسلام وکیلی بسیار زیبا تبیین فرموده اند مسئله را.

با تشکر از مشرق که باعث شد پی ببریم به اباطیل مخالفین فلسفه و عرفان که کاری جز تهمت و افتراء و هو و جنجال ندارند.

جناب آقای وکیلی مساله این است که شما حرف جدیدی نزده اید و صرفا بازگویی بخشی از مقاله قبلی تان است دیگر ان که کماکان ملاک صدق گفتارتان را رفتار جماعتی خاص گرفته اید که خب دیگر پاسخ ان بر همه اشکار است

اظهار سرور و ابتهاج در عاشورا تبدیل شد به اشک شوق و ابتهاج در عاشورا! خب الحمدلله نویسنده عارف و صوفی (البته از نوع خوب آن!) مسلک ما یک گام به عقب نشستند و یک گام از عالم وحدت به سمت عالم کثرات حرکت کردند!

گفتم الف/ گفت دگر / گفتم هيچ / گر در خانه كس است/ يك حرف بس است /

در مقاله قبلی و همچنین در متن کتاب روح مجرد هم همین بود. اگر شما دقیق نخوانده اید یا بد فهمیده اید مانند سایر مخالفین فلسفه و عرفان این تقصیر جناب وکلیلی یا تقصیر مرحوم حداد نیست. تقصیر شماست و بد فهمی شما.

الحمدلله. این گفت و گوی مکتوب حد و اندازه سواد آقای نصیری حتی در زمینه روایت هم که ادعای اصلیشونه نشون داد و مشخص شد به این زمینه هم به اندازه کافی تسلط ندارن و مثل همیشه تفسیر به رای بزرگترین دستاویزشونه. عمیقا معتقدم نصیری در عمل لااقل به اندازه سروش و امثال او به تفسیر به رای آیات و روایات ملتزمه.

آقای وکیلی نوشته اند در مقاله آقای نصیری توحید افعالی به غلط به جبر تعریف شده است. خب حالا برای این که عمق استدلالات و استنادات آقای وکیلی روشن شود، دوستان به بیت زیر از گلشن راز شیخ شبستری که احتمالا یکی دیگر از انسانهای کامل جماعت عارف و صوفی است، توجه فرمایند: هر آن کس را که مذهب غیر جبر است نبی فرمود که او مانند گبر است! بله این همان توحید افعالی آقایان است! البته اگر آقایان جرآت دارند، ادعا کنند که فلسفه و عرفان قائل به جبر نیست، تا آن وقت سیه روی کنیم هر که در او غش باشد! بسم الله

اگر واقعا طالب یافتن نظر آقایان فلاسفه و عرفا در مورد جبر و اختیار هستید بروید کتاب خیرالاثر فی رد جبر و القدر اثر حضرت استاد علامه حسن زاده حفظه الله را بخوانید. البته اگر توان فهمش را دارید.

احسنت بر تو Vahid حقا که جناب وکیلی جوابی برای این استدلالات ارائه نکرده اند و تنها به بازگویی مقاله قبلی خود پرداخته اند ، و کماکان این سوال در ذهن هر خواننده روشن و حق جویی باقی می ماند که بر اساس کدامین حق و کلام ، شادی و ابتهاج برای عاشورا!!!

وکیلی و بقیه طبقه صوفی مسلک در یک مشخصه با سروش یکسانند و ان هم اعتقاد عمیق شان به پلورالیسم است

البته اباطیل خاص حضرات صوفی مسلک است

متاسفانه آقای وکیلی با مغالطه میخواهند حرف خود را به کرسی بنشانند! و جمله ی ما رایت الا جمیلا را مساوی سرور میدانند! این چه سروری است که انسان را پیر میکند! تا جایی که عبدالله همسر خود حضرت زینب را نمیشناسد! اگر باطن این قضیه فرحزا و سرور آور هست و مردمی که در ظاهر مانده ند باید عزاداری کنند پس چرا در زیارت عاشورا داریم که : و جلت و عظمت مصیبتک فی السموات علی جمیع اهل السموات دقت شود : علی جمیع اهل السموات و همچنین در ناحیه مقدسه آمده: مجالس ماتم برای تو در اعلا علّیین (عالم ملکوت) برپا شد. حوریان بهشتی در عزای تو بر سر و صورت زدند و آسمان و ساکنانش کوهها و دامنه هایش و دریاها و ماهیانش و باغهای بهشتی و نوجوانانش خانه کعبه و مقام ابراهیم، مشعرالحرام حرم خانه ی خدا (کسانیکه مُحرم هستند) و اطراف آن همگی درماتم تو گریستند. دقت شود که باطن عالم هم غرق در مصیبت بوده است ولی طبق ادعای آقایان ظاهر عاشورا سختی و مصیبت است ولی باطن آن فرح و سرور! و آقای وکیلی جوابی برای این روایات نداده اند! و انگار نه انگار که این روایات هم مطرح شده! و این چه سروری است که پلک چشم امام رضا علیه السلام را زخمی کرده و امام زمان علیه السلام خون میگرید! و باز هم باید گفت که در هیچ جا اثری از سرور ائمه بعد از امام حسین علیهم السلام دیده نشده ! چه به صورت خنده و چه به صورت گریه ی با سرور متاسفانه آقای وکیلی با مغالطه و آراستن کلمات ، میخواهند مساله را مطابق با میل خود تفسیر کنند! صلی الله علیک یا قتیل العبرات یا مولای یا اباعبدالله

وحید جان! خدای جزای خیرت دهد و اجر همه ما در مصیبت جانکاه عاشورا عظیم باشد انشاء الله و خداوند همه ما را به طریق مستقیمش هدایت فرماید.

اي كاش برادر محترم جناب وحيد آقا كمي دقت مي‌كرد. اين همه روايت در مقاله آقاي وكيلي آمده بود كه به صراحت بر فرح و سرور معنوي اهل بيت دلالت مي‌كرد و مفصلا نوشته بود كه اين سكه دو رو دارد و اهل بيت و هر شيعه مخلَصي هم شادند و هم غمگين و گريه هاي ايشان لازمه كمالشان است و حضرت آقاي حداد نيز در اواخر مثل اوائل سلوك گريه حزن و اندوه داشتنه و جمع بين هر دو مسأله مي‌كردند. با اون همه توضيح عجيب است كه باز هم بگويد كه آقاي وكيلي جواب نداده است. از آقاي نصيري تعجب است كه به جاي جواب يك مشت حرف جديد مطرح كرده است. آيا مي‌شود انسان جميل را ببيند و مسرور نشود؟ البته سرور معنوي

اتفاقا من از آقاي وكيلي تشكر مي‌كنم كه يك نكته جديد را خيلي خوب توضيح داده است كه براي خود من قبلا سؤال بود و آن فرق بين سرور معنوي و سرور دنيايي است. از نوشته آقاي نصيري كاملا معلومه سرور دنيايي مي‌فهميده و بي‌ادبي كرده عرفا را كنار ناصبي ها قرار داده است. حالا كه مطلب علامه طهراني معلوم شد ديگر هيچ كس نمي تونه بگه خلاف سيره ائمه است چون اونها هم معلومه اشك شوق هم مي‌ريختند. علامه مجلسي هم كه گفته بودند امام حسين در عاشورا فرح و سرور داشته‌اند معلوم شد سرور معنوي بود است. البته اگر ما هم بفهميم سرور معنوي يعني چه. خداوند اشك حزن و عشق و شوق ما را بيشتر فرمايد و در اين ايام حزن آل الله ثواب همه عزاداران را نيز بيشتر فرمايد. و درجات مرحوم قاضي و حداد و طهراني را كه از عاشقان و عزاداران واقعي حسيني بودند بيشتر كند.

بي انصافي تا كجا برادر ملاك صدق گفتار آقاي وكيلي آن همه روايت بود كه آقاي نصيري هيچ جوابي نداد

از جناب وكيلي جهت اين تبيين بسيار زيباي روايات اهل بيت و كلام بزرگان خيلي ممنونم. اميدوارم خداوند به همه دوستان مخالف نيز توفيق فهم معارف اهل بيت را عطا نمايد. با تشكر ان شاء الله آقاي نصيري نيز كمي انصاف به خرج داده بدون تحصيلات عميق درباره كار بزرگان قضاوت نكنند و لا اقل اسم نواصب را وسط نكشند. حضرت آقا در پيام تسليت علامه طهراني فرموده اند ايشان از معدود فرزانگاني بود كه فقه االله اكبر را كه از مقوله شهود است در كنار فقه اصغر جمع كرده بود

اگر دوست داريد حقيقت روشن شود كمي بايد دروس تخصصي را تحصيل كنيد. جبر مشترك لفظي است. مرحوم شهيد صدر نيز كه عارف نيست ولي باسواد و تيزهوش است در دروس في علم الاصول مي‌فرمايد كه حرف عرفا اصلاً جبر نيست و با روايات لاجبر ولاتفويض مخالف نيست گرچه مرحوم صدر خودشان حرف عرفا را قبول ندارند

از مشرق تقاضا مي‌كنم كه اين عبارات مرحوم شهيد مطهري را در كتاب شهيد با اينكه طولاني است بياورد كه توضيح حرف مرحوم طهراني است و ميگن عاشورا در بعد اجتماعي جاي گريه است و گريه هم انواعي دارد و ولي در بعدي جاي سرور است با توضيح آقاي وكيلي هم مي‌سازد از ايشان هم تشكر مي‌كنم. «پس شهادت از نظر اسلام از جنبه فردى يعنى براى شخص شهيد يك موفقيت است، بلكه بزرگترين موفقيت است؛ آرزوست، بلكه بزرگترين آرزوست. امام حسين فرمود: جدّم به من فرموده است كه تو درجه‏اى نزد خدا دارى كه جز با شهادت به آن درجه نائل نخواهى شد. پس شهادت امام حسين براى خود او يك ارتقاء است، عاليترين حدّ تكامل است. تا اينجا ما مسئله مرگ و شهادت را از جنبه فردى تحليل كرديم و رسيديم به اينجا كه اگر مرگ به صورت شهادت باشد واقعا يك موفقيت است براى شهيد؛ جشن و شادمانى دارد. لهذا سيد بن طاووس مى‏گويد: اگر نبود كه دستور عزادارى به ما رسيده است، من روز شهادت ائمه را جشن مى‏گرفتم. اينجاست و از اين جنبه است كه ما به مسيحيت حق مى‏دهيم به نام شهادت‏ مسيح كه مى‏پندارند شهيد شده، براى مسيح جشن بگيرند. اسلام هم در كمال صراحت، شهادت را موفقيت شهيد مى‏داند نه چيز ديگر. اما از نظر اسلام آن طرف سكه را هم بايد خواند. شهادت را از نظر اجتماعى- يعنى از آن نظر كه به جامعه تعلق دارد پديده‏اى است كه در زمينه خاص و به دنبال رويدادهايى رخ مى‏دهد و به دنبال خود رويدادهايى مى‏آورد- نيز بايد سنجيد. عكس‏العملى كه جامعه در مورد شهيد نشان مى‏دهد صرفاً به خود شهيد تعلق ندارد، يعنى صرفاً ناظر به اين جهت نيست كه براى شخص شهيد موفقيت يا شكستى رخ داده است. عكس‏العمل جامعه مربوط است به اين كه مردم جامعه نسبت به شهيد و جبهه شهيد چه موضعگيرى‏اى داشته باشند و نسبت به جبهه مخالف شهيد چه موضعگيرى‏اى داشته باشند؟ رابطه شهيد با جامعه‏اش دو رابطه است: يكى رابطه‏اش با مردمى كه اگر زنده و باقى بود از وجودش بهره‏مند مى‏شدند و فعلا از فيض وجودش محروم مانده‏اند، و ديگر رابطه‏اش با كسانى كه زمينه فساد و تباهى را فراهم كرده‏اند و شهيد به مبارزه با آنها برخاسته و در دست آنها شهيد شده است. بديهى است كه از نظر پيروان شهيد كه از فيض بهره‏مندى از حيات او بى‏بهره مانده‏اند، شهادت شهيد تأثرآور است. آن كه بر شهادت شهيد اظهار تأثر مى‏كند در حقيقت به نوعى بر خود مى‏گريد و ناله مى‏كند. .... اينجاست كه مى‏گوييم: گريه بر شهيد، شركت در حماسه او و هماهنگى با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست. اينجاست كه بايد ببينيم آيا جشن و شادمانى و پايكوبى و احياناً هرزگى و شرابخوارى و بدمستى- آنچنان كه در جشنهاى مذهبى مسيحيان ديده مى‏شود- همشكلى و همرنگى و هم‏احساسى مى‏آورد يا گريه؟ معمولًا درباره گريه اشتباه مى‏كنند؛ خيال مى‏كنند گريه هميشه معلول نوعى درد و ناراحتى است و خود گريه امرى نامطلوب است..... خنده انواع و اقسام دارد كه نمى‏خواهم فعلًا وارد بحث انواع و اقسام آن بشوم. گريه نيز به نوبه خود انواع و اقسام دارد. گريه هميشه ملازم است با نوعى رقّت و هيجان. اشك شوق و عشق را همه مى‏شناسيم. در حال گريه و رقّت و هيجان خاص آن، انسان بيش از هر حالت ديگر خود را به محبوبى كه براى او مى‏گريد نزديك مى‏بيند، و در حقيقت در آن حال است كه خود را با او متحد مى‏بيند. خنده و شادى بيشتر جنبه خودى و شخصى و در خود فرو رفتن دارد و گريه بيشتر جنبه از خود بيرون آمدن و خود را فراموش كردن و با محبوب يكى شدن. خنده از اين نظر مانند شهوت است كه در خود فرو رفتن است و گريه مانند عشق است كه از خود بيرون رفتن است. امام حسين عليه السلام به واسطه شخصيت عالى‏قدرش، به واسطه شهادت قهرمانانه‏اش مالك قلبها و احساسات صدها ميليون انسان است. اگر كسانى كه بر اين مخزن عظيم و گرانقدر احساسى و روحى گمارده شدند- يعنى رهبران مذهبى- بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت همشكل كردن و همرنگ كردن و هم‏احساس كردن روحها با روح عظيم حسينى بهره‏بردارى صحيح كنند، جهان اصلاح خواهد شد. راز بقاى امام حسين اين است كه نهضتش از طرفى منطقى است، بُعد عقلى دارد و از ناحيه منطق حمايت مى‏شود، و از طرف ديگر در عمق احساسات و عواطف راه يافته است. ائمه اطهار كه به گريه بر امام حسين سخت توصيه كرده‏اند، حكيمانه‏ترين دستورها را داده‏اند. اين گريه‏هاست كه نهضت امام حسين را در اعماق جان مردم فرو مى‏كند؛ تكرار مى‏كنم: به شرط آنكه گروهى كه بر اين مخزن عظيم گمارده شده‏اند بدانند چگونه بهره‏بردارى كنند.»

شادی برای خود ایمه است که به مقام وصل رسیده اند نه برای ما عزیز جان

بنده با افكار استاد وكيلي آشنايي خوبي دارم به حق وقتي در اصفهان بودند نشان دادند كه شخص يا اشخاص مد نظرشون نيست و حقيقت را راحت و لخت بيان ميكنند جالب اينجاست كه يكي از مدعيان مكتب تفكيك كه در جلسه تبيين اصول تفكيك حاضر شد گفتند ما اصلا دور و تسلسل را قبول نداريم ومن همه سوالاتمو از اين حرف گرفتم