سرویس تاریخ مشرق- «جعفر شریف امامی» که در سال‌ پایانی رژیم پهلوی به نخست‌وزیری رسید، سالیان زیادی ریاست مجلس سنا را بر عهده داشت و از بزرگترین فراماسونرهای ایران بود. او در بخشی از خاطراتش درباره نحوه تصویب قانون در مجلس در زمان شاه می‌نویسد:

یک لایحه‌ای را ولیان، وزیر اصلاحت ارضی، آورده بود برای مرحله دوم اصلاحات ارضی که مربوط می‌شد به کشاورزان و خرده مالکین به اصطلاح. این لایحه که به تصویب مجلس رسیده بود وقتی آمد به سنا خیلی ایراد داشت. من خیلی ناراحت شدم، زیرا این لایحه اگر که تصویب می‌شد یک عده‌ی زیادی را ناراضی و ناراحت می‌کرد و هیچ مصلحت نبود.

مطلب را به عرض اعلیحضرت رساندم و توضیحاتی دادم که به این دلیل، به این دلیل، اینجا این عیب‌ها در لایحه است. فرمودند که ولیان را بخواهید و همین‌هایی که به من گفتید به او بگویید تا قانون را بدین صورت که توضیح دادید بنویسد و به تصویب برساند. چند دقیقه بعد برگشتم به سنا، ولیان تلفن کرد که اعلیحضرت فرمودند خدمتتان برسم و راجع به آن مطلب صحبت بکنم. گفتم همین الان بیایید. آمد آنجا و گفت چه جوری می‌خواهید؛ بگویید تا بنویسم.

به او گفتم که صحبت از خواست شخصی و اینها نیست. مصلحت را باید در نظر بگیریم و اول به این دلایلی که می‌گویم توجه بکنید تا آن چیزی که تهیه می‌شود، طوری باشد که این معایب و نواقص در آن نباشد و به آن ایرادی نتوان وارد کرد. بعد نشستم طرح جدیدی را به او گفتم و او یادداشت کرد و نوشت. کمی صحبت کردیم و بررسی شد و به یک صورت قطعی بین ما دو نفر درآمد و گفتم: خیلی خوب، حالا این را در هیئت دولت مطرح بکنید که وزرا مطلع بشوند. بعد به عرض اعلیحضرت برسانید و بعد بدهید به مجلس. گفت: ای آقا، من الان می‌روم همین را به عرض می‌رسانم. گفتم: آخر در هیئت دولت باید مطرح بشود. این آخر، لایحه است، باید قانون بشود. گفت: نخیر، من درست می‌کنم خودم.

در عرض شاید یک ساعت و نیم بیشتر طول نکشید، تلفن کرد به من که به عرض رساندم و تصویب فرمودند و به این ترتیب تمام بود دیگر و اصلا در هیئت دولت هم مطرح نکرد. آمد این لایحه را داد و آن لایحه را پس گرفت. منظورم این است که کار این اواخر به این صورت رسیده بود که هیئت دولت اصلا در جریان کارها نبود. [۱]

۱- خاطرات شریف امامی، ویراستار حبیب لاجوردی، تهران؛ چاپ تک، ۱۳۸۰، چاپ دوم، صص ۱۱۴ و ۱۱۵.