به گزارش مشرق، «سید نعت‌الله عبدالرحیم‌زاده» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:
هیئت بلندپایه دولتی و نظامی از پاکستان به سرپرستی تهمینه جنجوعه، معاون وزیر خارجه پاکستان، راهی افغانستان شده تا بنابر بیانیه وزارت خارجه پاکستان، در مورد «نگرانی‌ها و تعهدات دوجانبه مبنی بر مبارزه قاطع با تروریسم به ویژه بعد از حملات اخیر مرگبار در افغانستان» با طرف افغانی مذاکراتی داشته باشد. هرچند که وزارت خارجه پاکستان در بیانیه خود حاضر به قبول ارتباط این سفر با سفر هفته قبل هیئت افغانی به سرپرستی ویس احمد برمک، وزیر داخله و معصوم ستانکزی، رئیس امنیت ملی، به اسلام‌آباد نشده اما از ظواهر امر پیدا است که چنین ارتباطی وجود دارد، چنان که ستانکزی روز پنج‌شنبه و بعد از آن سفر خبر از آمدن هیئت پاکستانی به کابل در روز شنبه داده بود.
هیئت افغانی به اسلام‌آباد رفته بود تا اسنادی مربوط به مراکز گروه‌های طالبان در خاک پاکستان و حمایت این کشور از طالبان و چگونگی نقش طالبان و شبکه حقانی در حملات اخیر کابل را به پاکستانی‌ها نشان دهد. این هیئت درخواست عدم حمایت پاکستانی‌ها از طالبان و تحویل عوامل حملات خونین اخیر به کابل را داشت و برمک هم گفت که در جلسه‌ای با حضور مشترک نخست‌وزیر، رئیس سازمان اطلاعات نظامی آی‌اس‌آی(ISI) و رئیس ستاد مشترک پاکستان اسناد خود را به آنها نشان داده و آنها با دقت و حوصله به حرف‌های او گوش داده و وعده بررسی آن اسناد را داده و حتی رئیس آی‌اس‌آی پیشنهاد مکانیزم مشترک برای رد و بدل کردن اطلاعات بین دو طرف را داده است. حالا هیئت پاکستانی به کابل آمده تا اسلام‌آباد اولین گام را برای پاسخ دادن به درخواست‌های کابل برداشته باشد اما نکته مهم این است که اسلام‌آباد در این نخستین گام تا چه حد توقعات کابل را برآورده می‌کند و تا چه اندازه حاضر به پاسخگویی قابل‌قبول نسبت به ادعاهای کابل خواهد بود.
روشن است که کابل با ارائه اسناد و شواهد خود به پاکستانی‌ها کاری بی‌سابقه کرده و آنها را به صورت مستقیم مورد خطاب قرار داده تا در مورد آن اسناد پاسخگو باشند و به همین جهت، آمدن هیئت پاکستانی به کابل حداقل کاری است که اسلام‌آباد می‌توانسته بکند. بنابراین، نباید به نتایج کاری این هیئت زیاد خوش‌بین بود و گفت که اسلام‌آباد سیاست قبلی خود را کنار گذاشته و حالا می‌خواهد به خواسته‌های کابل پاسخ مثبت بدهد و دیگر از طالبان حمایت نخواهد کرد یا شبکه حقانی را به سراغ کابل نمی‌فرستد.
دست کم، آمدن این هیئت پاکستان به کابل در حد سفرهای سابق مقامات سیاسی و نظامی پاکستانی به کابل قابل ارزیابی است و نه بیشتر که در این صورت، پاکستانی‌ها تنها همان مانورهای سیاسی قبل را آن هم برای نشان دادن حسن همجواری تکرار می‌کنند. این هیئت علاوه بر نمایش تکراری، این بار پیشنهادی برای طرف افغانی دارد که از حالا معلوم است این پیشنهاد چندان مورد رضایت کابل نخواهد بود.
در واقع، این پیشنهاد ظاهری موجه دارد و آن هم همکاری اطلاعاتی و امنیتی دو طرف و ایجاد مکانیزم مشترکی برای کنترل مرزها است تا نیروهای طالبان نتوانند با ورود به خاک پاکستان خود را به مراکز امن در خاک این کشور برسانند.
پاکستان با این پیشنهاد می‌خواهد بگوید که حاضر به همکاری برای مبارزه با جنگجویان طالبان است که به نظر می‌رسد پیشنهادی موجه و در جهت حسن همجواری است اما این پیشنهاد برای طرف افغانی به معنای پذیرفتن خط مرزی رسمی بین دو کشور(دیورند) و همچنین پذیرفتن رسمی نیروهای پاکستانی بر سر این خط است.
تلقی عمومی در میان افغان‌ها مبنی بر استعماری بودن این خط مرزی و تحمیل آن از سوی استعمار انگلیس در زمان تسلطش بر هند به افغانستان است و به همین جهت هم پذیرش این خط به عنوان مرز رسمی به عنوان یک خیانت مورد تخطئه عمومی است و تنها شیوع شایعه‌ای در مارس گذشته مبنی بر پذیرش این خط از سوی عبدالله عبدالله، ریاست اجرایی دولت افغانستان، در کابل سر و صدایی به پا کرد و حتی تکذیب این موضوع از سوی عبدالله عبدالله هم آن سر و صداها را خاموش نکرد.
حالا هیئت پاکستانی به کابل آمده تا با پیش کشیدن خط دیورند تمام نقشه‌های طرف افغانی را برای تسلیم اسلام‌آباد در برابر خواسته‌هایش و قطع حمایت از طالبان نقش بر آب کند و با یک مانور تکراری باز همان قصه قدیمی اتهام‌زنی توسط کابل و رد آنها از سوی اسلام‌آباد تکرار شود.
