به گزارش مشرق، پیش‌نویس اساسنامه فدراسیون‌های ورزشی توسط وزارت ورزش و جوانان آماده و برای همه فدراسیون‌ها نیز ارسال شده تا آنها مطالعه لازم را صورت بدهند و اگر نیاز است، حتی برخی موارد را از فدراسیون جهانی رشته متبوع خود استعلام بگیرند تا پس از تایید، آماده شود.
روز سه‌شنبه هفته گذشته برای اولین بار متن کامل اساسنامه را منتشر و ایرادهایی و نکاتی که در نگاه اول در آن به چشم می‌آمد را اعلام شد. با این حال در این اساسنامه موارد دیگری هم وجود دارد که جای تأمل دارد.
* اولین مسئله در بند یک از ماده 5 است. در این بند آمده که اولین هدف فدراسیون‌ها «توسعه و ارتقای رشته تحت پوشش در سراسر کشور بین همه گروه‌ها» است. این در حالی است که فدراسیون‌ها مقررات فدراسیون جهانی را برای اداره آن رشته نمایندگی می‌کنند و مسئولیت توسعه با باشگاه‌ها است.
* موضوع بعدی که در اساسنامه‌های جهانی دیده نمی‌شود، اما در اساسنامه پیشنهادی وزارت ورزش وجود دارد، موضوع «ارتقا کمی و کیفی ورزش قهرمانی در سطح ملی و بین‌المللی و تقویت همبستگی، غرور و هویت ملی» است که در شماره 2 از ماده 5 آمده است. چنین مسئله‌ای جزو وظایف فدراسیون‌ها نیست، اما به نظر می‌رسد در ایران اجرایی می‌شود و البته فدراسیون‌های جهانی نیز مشکلی با آن ندارند.
* مورد سوم عدم وجود نهادی به نام «دیوان ملی داوری ورزشی» در کشور است اما نام این دیوان در بند 14 از ماده 6 آمده است. مشخص نیست چرا در حالی که این نهاد در کشورمان وجود خارجی ندارد، اما نام آن در اساسنامه پیشنهادی دیده می‌شود و اعلام شده مشکلات حقوقی باید در این دیوان حل شود. باید این سؤال را از مسئولان وزارت ورزش پرسید که چه زمانی دیوان ملی داوری ورزشی تشکیل خواهد شد و این اتفاق - که حرف از تشکیل آن چند سال است مطرح شده - چه زمانی رخ می‌دهد و آیا قرار است به زودی تاسیس می‌شود که وزارت ورزش از آن به عنوان مرجع حل اختلاف نام برده است چرا که پیش بینی و گفته شده اساسنامه تا پایان شهریور ماه سال جاری نهایی خواهد شد.
* در بند 17 از ماده 6 به موضوع استقرار نظام استعدادیابی اشاره شده است. در این باره باید گفت که استعدادیابی مربوط به آموزش و پرورش است. سوال اصلی این است که فدراسیون چگونه می‌تواند در بین میلیون‌ها نوجوان و جوانانی که همگی تحصیل می‌کنند، دست به استعدادیابی بزند؟
* تبصره یک از ماده 17 به موضوع مهمی اشاره دارد. در این تبصره آمده است: «رئیس فدراسیون جلسه مجمع عمومی را شروع نموده و رئیس جلسه مجمع توسط اعضا انتخاب و براساس دستور جلسه، مجمع را اداره می‌کند.» در اینجا باید گفت که در همه جای دنیا رئیس فدراسیون ریاست مجمع این رشته را بر عهده دارد و وزیر یا معاونش نمی‌توانند رئیس مجمع شوند. بدون شک در جایی که وزیر یا معاونش حضور داشته باشند، اعضای مجمع آنها را رها نمی‌کنند تا به رئیس فدراسیون که سمتش از آنها پایین‌تر است، برای ریاست مجمع رای بدهند. برخی‌ها این مسئله را به نوعی مصداق دخالت دولت می‌دانند و هم اکنون وزیر ورزش یا معاونش که در جلسات مجمع حاضر باشند، ریاست را بر عهده دارند اما سوال اصلی این است که چه اتفاقی افتاده وزارت ورزش و جوانان به فکر این افتاده تا ریاست وزیر یا معاونش را در مجمع، قانونی کند.
* یکی از مسائلی که در این اساسنامه به آن اشاره نشده، تعیین سرپرست پس از پایان ریاست است. این یکی از اشتباهات بزرگی بوده که بارها و بارها صورت گرفته و نباید از این پس شاهد آن باشیم. در واقع پس از پایان دوره 4 ساله ریاست، نایب رئیس فدراسیون عهده‌دار مسئولیت تا زمان انتخابات باید باشد.
* تعیین مدرک تحصیلی «کارشناسی ارشد» یکی از شرایط نامزدی ریاست یک فدراسیون است که در ماده 28 دیده می‌شود. نمونه‌های بسیاری در دنیا وجود دارد که رئیس یک فدراسیون ممکن است مدرک تحصیلی بالایی نداشته باشد، اما از قابلیت اجرایی بالایی بهره ببرد. ضمن اینکه یک رئیس فدراسیون نباید حقوق بگیر وزارت ورزش باشد.
