اولین مطلب نقد و بررسی جشنواره موسیقی فجر به یکی از اعتراضات مهم هنرمندان در طول برگزاری جشنواره یعنی «بلیت‌فروشی» اختصاص یافته است. امسال دو سایت بلیت‌فروشی کار فروش بلیت‌های جشنواره را انجام دادند. «ایران کنسرت» و «تیوال» از سوی ستاد برگزاری جشنواره به عنوان سایت‌های فروشنده بلیت معرفی شدند. اما چه اتفاقی افتاد که همه اجراهای اصطلاحا «بفروش» به ایران کنسرت رفت و همه بیلبوردهایی که می‌بایستی تبلیغ جشنواره را می‌کرد به محل تبلیغ این سایت تبدیل شد؟
اعتراض هنرمندان
مروری به اظهار نظر هنرمندان درباره بلیت فروشی این دوره از جشنواره بخشی از این پرسش‌ها را پاسخ خواهد داد:
آریا عظیم‌نژاد: «ما در بخش بلیت فروشی دچار مشکلی بودیم که تا روزهای آخر ما به جز دو گروه خاص که برای تهیه کننده بود هیچ لینک فروش بلیتی روی سایت باز نشد! بدون هیچ دلیلی دو سایت مسوول فروختن بلیت ها شدند که یکی از آن ها کاملا ویترینی بود و یکی اصلا تبلیغ نداشت. در بیلبوردها که تعدادشان هم خیلی کم بود عنوان شده بود بلیت فروشی در ایران کنسرت و ایران کنسرت هیچ لینکی برای تهیه بلیت نداشت. یک بهم ریخته گی که همه به ضرر بود. خیلی از آدم ها بودن که تماس می گرفتن و نمی‌دانستند چطور باید بلیت تهیه کنند. من می فهمم که مدیریت جشنواره مجبور می‌شود از کسانی کمک بگیرد ولی این کسانی که وارد می‌شوند گاهی اوقات نیت خیری ندارند و برای کمک نمی‌آیند برای این هستند که منفعتی نصیب خودشان شود، باید این نگاه‌ها عوض شود.»
حجت اشرف‌زاده: «بسیاری از مخاطبان گروه‌های تلفیقی نمی‌دانند از کجا باید بلیت بخرند. توقع من این است که برای سال‌های آینده، ستاد جشنواره موسیقی فجر اعتماد بیشتری به گروه‌های تلفیقی دهد، زیرا تک‌تک گروه‌هایی که در فروش بلیت به مشکل برخورده‌اند، نوک پیکان را به سمت سایت فروش نشانه گرفته‌اند.»
اشکان خطیبی: «وقتی در این میان بلیت‌فروشی‌های بخش تلفیقی دو گروه از سایت ایران کنسرت سر درمی‌آورد، نشان می‌دهد که استثنایی هم برای این قاعده وجود داشته که شامل حال من، میلاد درخشانی، گروه بمرانی، آریا عظیمی‌نژاد و باقی دوستان نمی‌شده است! خود من با اینکه نام کنسرتمان را می‌دانستم، چند دقیقه وقت صرف کردم تا لینک آن را پیدا کنم. همه می‌گویند نسبت به پارسال بهتر است و ناشکری نکن اما به نظر من قیاس اشتباهی است. این یک جشنواره است که پسوند بین‌المللی را یدک می‌کشد بنابراین آدم توقع دارد که تمام اتفاقات سر جای خودش باشد.»
صندلی‌های خالی جشنواره؛ حاصل تصمیم‌گیری‌های یک سایت بلیت‌فروش!
انتظار می‌رفت از محل بلیت فروشی این دوره از جشنواره با توجه به آنکه تعداد اجراها از 64 به 80 رسید- در میان اجراهای پاپ نیز نسبت به سال گذشته از 12 اجرای سال گذشته به 22 رسید- رقم قابل توجهی کسب شود اما علی‌رغم تعدد اجراها بسیاری از کنسرت‌ها شاهد صندلی‌های خالی بودند به چند دلیل:
اول: وظیفه تبللیغات محیطی و بیلبوردهای جشنواره بر عهده سایت ایران کنسرت بود که علاوه بر کاهش محسوس بیلبوردها نسبت به سال گذشته، در تمامی این موارد تبلیغاتی این سایت به تنهایی به عنوان فروشنده بیلت‌های جشنواره معرفی شد! اتفاقاقی که منجربه اعتراض برخی از گروه‌ها نیز شد.
دوم: دو سایت برای بلیت فروشی معرفی شدند اما عملا تبلیغات برای یک سایت بلیت‌فروشی که به دلیل آوردن یک اسپانسر به جشنواره محبوب مدیران شده و برای جشنواره خط و ربط تعیین می‌کرد، انجام شد. به دلیل تصمیم‌گیری‌های شخصی این سایت برای جشنواره موسیقی «فجر انقلاب» بسیاری از مخاطبان امکان حضور در جشنواره را پیدا نکردند. مخاطبان در تبلیغات اندک محیطی به این سایت مراجعه می‌کردند اما این سایت حتی لینک مربوط دیگر سایت بلیت فروشی را برای مخطبان در دسترس قرار نداد، و تنها بلیت اجراهای مربوط به خود را بفروش رساند.
سوم: تقسیم بندی فروش بلیت این دوره از جشنواره تابع ضابطه و قانون خاصی نبود! سایت ایران کنسرت با منوی بازی که جشنواره در اختیارش قرار داده بود تقریبا تمام اجراهای پرفروش را از آن خود کرد.
چهارم: علی‌رغم تمامی امکاناتی که جشنواره در اختیار سایت‌های بلیت فروشی و به ویژه ایران کنسرت گذاشته بود، این سایت‌ها نتوانستند از پس تبلیغات جشنواره به خوبی‌برآیند. بسیار از گروه‌هاییی که برای اولین بار -چه در بخش بین‌الملل و چه در بخش‌های داخلی-در جدول قرار گرفتند تا لحظه اجرا برای معدود مخاطبان کنجکاوشان هم ناشناخته ماندند. حتی از تیزرهایی کوتاه یک دقیقه‌ای که سال گذشته برای معرفی گروه‌ها در فضالی مجازی پخش می‌شد نیز دریغ شد. حتی از برخی از گروه‌های بین‌المللی عکسی هم منتشر نشد! ضمن این که ستاد خبری و روابط عمومی این دوره نیز در این زمینه فعالیتی نکردند و فعالیت این گروه به گزارش لحظه به لحظه حضور مدیران در سالن‌های جشنواره محدود می‌شد!
پنجم: با رحلت‌آیت‌الله هاشمی رفسنجانی جشنواره با دو روز تاخیر آغاز به کار کرد و جدول جشنواره نیز طبعا با تغییراتی مواجه شد. به همین جهت کنسرت ژیوان گاسپاریان و سالار عقیلی به علت تغییر مکان برگزاری با مشکلاتی در برگزاری مواجه بود. ابتدا عنوان شد که مخاطبان می‌توانند با همان بلیت‌ها قبلی به سالن برگزاری مراجعه کرده و کنسرت را تماشا کنند اما مخاطبانی که با بلیت‌های قبلی مراجعه کردند به دلیل عدم حل این مشکل از سوی سایت بلیت‌فروشی مربوطه نزدیک به یک ساعت در هوای سرد این روزهای تهران در برج میلاد ماندند و سر آخر با مصائب فراوان به تماشای کنسرت نشتند. عده‌ی زیادی نیز حاضر به تحمل سرما نشدند و ترجیح دادند محل برگزاری کنسرت را ترک کنند!
با توجه به دلایل بیان شده باید از مسولان جشنواره موسیقی فجر پرسید، چرا باید یک جشنواره ملی دستمایه‌ای برای بهره‌برداری شخصی یک سایت بلیت‌فروشی قرار بگیرد؟ چرا باید بسیاری از تصمیمات به دلخواه و خوشایند این سایت انجام شود؟ آیا به صرف آوردن پول و اسپانسر و ... می‌توان برای جشنواره خط و ربط ترسیم کرد؟ آیا با پول می‌توان جشنواره را خرید؟ چرا باید یک سایت بلیت فروشی برای جشنواره موسیقی فجر انقلاب تصمیم بگیرد؟ آیا اساسا نظارتی بر این سایت‌ها از سوی مسولین جشنواره صورت می‌گیرد؟ با این تفاسیر و با اتفاقاتی که امسال برای جشنواره افتاد آیا بهتر نبود معاون محترم هنری ارشاد به جای حمیدرضا نوربخش حکم ریاست جشنواره بعدی را برای مدیر سایت یاد شده می‌‌زد و خیال همه را راحت می‌کرد؟
