سرویس سیاست مشرق - از هم اکنون احتمالاتی درباره
عدم حضور حسن روحانی در انتخابات سال 96 میان حامیانش مطرح شده است. از این روست
که مرتضی الویری، شهردار اسبق تهران و فعال سیاسی اصلاحطلب محمدرضا عارف و اسحاق
جهانگیری را به عنوان نامزدهای محتمل جایگزین روحانی معرفی و روحانی را در شرایط
دشواری توصیف و بیان می‌کند ممکن است او به دلایلی از حضور در انتخابات ریاست‌جمهوری
دوازدهم انصراف دهد. [1]الویری می‌گوید با توجه به فضای موجود و اتفاقاتی که ممکن است در آ‌ینده رخ دهد امکان اینکه کسانی به روحانی بگویند آمدنت به مصلحت نیست و خودش بگوید من نیستم وجود دارد و از این روست که اصلاحات «پلنB » خود را بر اساس عدم حضور روحانی در انتخابات طرح‌ریزی کرده و آلترناتیو‌های وی را افرادی چون عارف و جهانگیری معرفی می‌کند.
اما فارغ از رقابت‌های انتخاباتی چرا حسن روحانی بایستی در انتخابات سال 96 شرکت کند؟ موضوع اصلی در این روند پاسخگویی به افکارعمومی به طور شفاف در خصوص عملکرد دولت یازدهم است. حسن روحانی یکی از وعده‌های انتخاباتی‌اش را گزارش 100 روزه به مردم عنوان کرد اما این وعده نیز چندان محقق نشد. حضور رئیس‌جمهور در گفتگوی تلویزیونی نیز حتی نتوانست حامیان دولت را راضی کند. به عنوان مثال جلال جلالی‌زاده، عضو حزب اتحاد ملت درباره گفتگوی تلویزیونی مردادماه امسال رئیس‌جمهور بیان کرد: «گفت‌وگوی آقای روحانی بسیار شعاری بود و ممکن است نگاه مردم به او تغییر کند چون روحانی نتوانسته به زبان آنها سخن بگوید.[2]»
همچنین عبدالله ناصری عضو شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان درباره گفتگوی روحانی گفت: «باوجودآنکه آقای روحانی سخنران بسیار خوبی است، اما در گفت‌وگویش با مردم، انتظار من به‌عنوان شهروند را نتوانست برآورده کند، چون در این مدت زمانی که با مردم سخن می‌گفت، صحبت‌های بسیار تکراری را بیان کرد و از این جهت انتظار دیگری از ایشان بود.»
دولت همواره در رویکردی
تبلیغاتی عملکرد خود را با واژه‌های پرطمطراق و افتخارآمیز همچون « فتح‌الفتوح»،
«آفتاب تابان»، «دستاوردهای عظیم» و... توصیف کرده است اما در عمل این انتقاد وجود
دارد که با وجود این تعریف و تمجید‌ها چرا وقایعی که گفته می‌شود به طور ملموس
برای جامعه اتفاق نمی‌افتد. سئوال مهران مدیری در برنامه دورهمی از معصومه ابتکار،
رئیس سازمان محیط زیست که بی‌پرده سئوال کرد که «چرا اتفاقی نمی‌افتد؟» موید
همین مطلب است.
