به گزارش مشرق، کادرفنی تیم ملی ایران، به نظر می رسید با برنامه و سناریو ای از پیش هماهنگ شده، قصد داشتند که روی عملکرد داور کم تجربه سریلانکایی با اعتراض های فراوان و استفاده از جو سنگین ورزشگاه آزادی اثر بگذارند.
اگر به صحنه های داوری این بازی دقت کنید، پس از هر سوت داور تمامی اعضای کادرفنی تیم ملی ایران با لیدری کارلوس کی روش به سمت داور هجوم برده و اعتراض می کردند (که البته در فوتبال، حرکتی غیر حرفه ای تلقی نمی شود).
گل لحظات پایانی گوچی و بعد از آن اتفاقات بوجود آمده و درگیری و تنش بین بازیکنان طرفین، با اخراج کاپیتان سابق و مربی فعلی تیم ملی کشورمان همراه شد؛ این در حالیست که این اتفاق در آن لحظاتی که تیم قطر چندان خوب بازی نمی کرد، می توانست باعث "جوگیر" شدن آنها شده و همین جوگیر شدن و فوتبال احساسی شاگردان کی روش پس از گل نخست، در حضور 80 هزار تماشاگر اتفاقات بدی را رقم بزند؛ اما حرکت عرضی زیبای جهانبخش جلوی تمامی این اتفاقات را گرفت.
اما نکته جالب این بازی، اخراج جواد نکونام در اولین بازی ملی اش در کسوت مربی گری بود، نکونامی که در طول سال ها بازی کردنش در لالیگا، لباس یکی از تیم های سرخابی پایتخت و در پست اساسی هافبک میانی تیم ملی تا این حد عصبی نشده بود؛ اما این عصبی بودن علتش چیست؛ داور سریلانکایی یا دلایل دیگر؟ آیا اگر پس از اتفاقات رخ داده تیم ملی ضربه ای سنگین تر از اخراج مربی اش از روی نیمکت می خورد، ارزش این را داشت؛ یا شاید حتی همه این ها فلسفه بافی قطری هاست و آنها تنها به خاطر گل دقیقه 94 شروع به ایجاد درگیری و تنش کردند؟ با تمامی این تفاسیر جواد نکونام، حرکتش جلوی نیمکت قطر (شما بخوانید مشت های گره شده) را تکذیب کرد و اعلام کرد که تنها به خوشحالی با دیگر اعضای کادرفنی پرداخته است.
اما تکمیل کننده این سناریو ها آقای کارلوس کی روش، سرمربی تیم ملی بود که قصد داشت در میان دوره بدنسازی تیم های لیگ برتری اردوی ده روزه برگزار کند تا بازیکنان با هم هماهنگ تر شوند، اما با مخالفت امثال برانکو مواجه شد و این اتفاق با هماهنگی اکثر باشگاه ها رخ نداد و اردوی تیم ملی به بعد از هفته چهارم لیگ برتر موکول شد؛ از سوی دیگر بارها و بارها بر سر مسائلی مثل انجام تست پزشکی در ایفمارک با امثال برانکو به درگیری رسانه ای پرداخت، تا اینکه دیشب و در یک جشن ملی شمشیر را از رو بست و بدون هیچ ارتباطی به فوتبال برابر قطر، خطاب به برانکو ایوانکوویچ، گفت که منتظر هستم تا آن آقا بیرون بیاید و از هواداران فوتبال ایران معذرت خواهی کند.
اما از بعد فنی که بخواهیم به قضیه نگاه کنیم متوجه می شویم که در ترکیب تیم کی روش، در خیلی از پست ها هیچ چیز جای خودش نبود، مهدی طارمی بارها نشان داده هر چقدر از باکس محوطه جریمه دور تر باشد عملکرد بدتری از خود به نمایش می گذارد، اشکان دژآگه نیز معمولا لب خط بهتر جواب می دهد و عملا با حضور او در ترکیب، تیم بدون پلی میکر بازی می کرد و همین باعث شده بود تیم، به جز دلخوش کردن به حرکات طولی جهانبخش برنامه دیگری نداشته باشد؛ دفاع چپ و راست تیم هم عملکردی فوق العاده ضعیف نشان دادند، رضاییان حتی یک نفوذ موفق هم نداشت و در سوی دیگر احسان حاج صفی تمامی توپ ها را یا لو می داد یا به راحتی دریبل می خورد تا قطر روز پر موقعیتی را پشت سر بگذارد؛ تا یک نیمه نخست فوق العاده ضعیف را پشت سر بگذاریم و در طول نود دقیقه هم به جز شوت جهانبخش و موقعیت گل نصفه و نیمه انصاری فرد، موقعیت دیگری نداشته باشیم؛ اما نکته جالب این جاست که سوپرمن کی روش باز هم از راه رسید و درست شبیه به بازی برابر کره جنوبی، درست مثل بازی برابر بوسنی، درست مثل بازی برابر عراق به قول معروف در زمان درست و موقعیت درست خودش را قرار داد تا سه امتیاز حساس را به دست آورد.
با تمامی این تفاسیر کادرفنی تیم ملی در این بازی نمره قبولی نگرفت اما نباید فراموش کرد که با یک بازی نمی توان راجع به کل مجموعه قضاوت کرد و امیدواریم کی روش تیمش را از نظر روحی و فنی به تیمی درجه یک تبدیل کند تا در آستانه دیدار حساس مقابل چین، با اما و اگر و کلود امین و فرصت طلبی گوچی به دنبال پیروزی نباشیم.
اگر به صحنه های داوری این بازی دقت کنید، پس از هر سوت داور تمامی اعضای کادرفنی تیم ملی ایران با لیدری کارلوس کی روش به سمت داور هجوم برده و اعتراض می کردند (که البته در فوتبال، حرکتی غیر حرفه ای تلقی نمی شود).
گل لحظات پایانی گوچی و بعد از آن اتفاقات بوجود آمده و درگیری و تنش بین بازیکنان طرفین، با اخراج کاپیتان سابق و مربی فعلی تیم ملی کشورمان همراه شد؛ این در حالیست که این اتفاق در آن لحظاتی که تیم قطر چندان خوب بازی نمی کرد، می توانست باعث "جوگیر" شدن آنها شده و همین جوگیر شدن و فوتبال احساسی شاگردان کی روش پس از گل نخست، در حضور 80 هزار تماشاگر اتفاقات بدی را رقم بزند؛ اما حرکت عرضی زیبای جهانبخش جلوی تمامی این اتفاقات را گرفت.
اما نکته جالب این بازی، اخراج جواد نکونام در اولین بازی ملی اش در کسوت مربی گری بود، نکونامی که در طول سال ها بازی کردنش در لالیگا، لباس یکی از تیم های سرخابی پایتخت و در پست اساسی هافبک میانی تیم ملی تا این حد عصبی نشده بود؛ اما این عصبی بودن علتش چیست؛ داور سریلانکایی یا دلایل دیگر؟ آیا اگر پس از اتفاقات رخ داده تیم ملی ضربه ای سنگین تر از اخراج مربی اش از روی نیمکت می خورد، ارزش این را داشت؛ یا شاید حتی همه این ها فلسفه بافی قطری هاست و آنها تنها به خاطر گل دقیقه 94 شروع به ایجاد درگیری و تنش کردند؟ با تمامی این تفاسیر جواد نکونام، حرکتش جلوی نیمکت قطر (شما بخوانید مشت های گره شده) را تکذیب کرد و اعلام کرد که تنها به خوشحالی با دیگر اعضای کادرفنی پرداخته است.
اما تکمیل کننده این سناریو ها آقای کارلوس کی روش، سرمربی تیم ملی بود که قصد داشت در میان دوره بدنسازی تیم های لیگ برتری اردوی ده روزه برگزار کند تا بازیکنان با هم هماهنگ تر شوند، اما با مخالفت امثال برانکو مواجه شد و این اتفاق با هماهنگی اکثر باشگاه ها رخ نداد و اردوی تیم ملی به بعد از هفته چهارم لیگ برتر موکول شد؛ از سوی دیگر بارها و بارها بر سر مسائلی مثل انجام تست پزشکی در ایفمارک با امثال برانکو به درگیری رسانه ای پرداخت، تا اینکه دیشب و در یک جشن ملی شمشیر را از رو بست و بدون هیچ ارتباطی به فوتبال برابر قطر، خطاب به برانکو ایوانکوویچ، گفت که منتظر هستم تا آن آقا بیرون بیاید و از هواداران فوتبال ایران معذرت خواهی کند.
اما از بعد فنی که بخواهیم به قضیه نگاه کنیم متوجه می شویم که در ترکیب تیم کی روش، در خیلی از پست ها هیچ چیز جای خودش نبود، مهدی طارمی بارها نشان داده هر چقدر از باکس محوطه جریمه دور تر باشد عملکرد بدتری از خود به نمایش می گذارد، اشکان دژآگه نیز معمولا لب خط بهتر جواب می دهد و عملا با حضور او در ترکیب، تیم بدون پلی میکر بازی می کرد و همین باعث شده بود تیم، به جز دلخوش کردن به حرکات طولی جهانبخش برنامه دیگری نداشته باشد؛ دفاع چپ و راست تیم هم عملکردی فوق العاده ضعیف نشان دادند، رضاییان حتی یک نفوذ موفق هم نداشت و در سوی دیگر احسان حاج صفی تمامی توپ ها را یا لو می داد یا به راحتی دریبل می خورد تا قطر روز پر موقعیتی را پشت سر بگذارد؛ تا یک نیمه نخست فوق العاده ضعیف را پشت سر بگذاریم و در طول نود دقیقه هم به جز شوت جهانبخش و موقعیت گل نصفه و نیمه انصاری فرد، موقعیت دیگری نداشته باشیم؛ اما نکته جالب این جاست که سوپرمن کی روش باز هم از راه رسید و درست شبیه به بازی برابر کره جنوبی، درست مثل بازی برابر بوسنی، درست مثل بازی برابر عراق به قول معروف در زمان درست و موقعیت درست خودش را قرار داد تا سه امتیاز حساس را به دست آورد.
با تمامی این تفاسیر کادرفنی تیم ملی در این بازی نمره قبولی نگرفت اما نباید فراموش کرد که با یک بازی نمی توان راجع به کل مجموعه قضاوت کرد و امیدواریم کی روش تیمش را از نظر روحی و فنی به تیمی درجه یک تبدیل کند تا در آستانه دیدار حساس مقابل چین، با اما و اگر و کلود امین و فرصت طلبی گوچی به دنبال پیروزی نباشیم.
