به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، بیشتر انقلاب‌های حقیقی و درست،‌ حامل بذرهای یک ایده جدید هستند که از محدوده محلی و منطقه‌ای فراتر می‌روند و بعد از ریشه‌یابی، رشد و تکثیر می‌یابند. موضوع مهم این است که اصولا تأثیر سیاسی و اجتماعی این مدل از انقلاب‌ها در طی سال‌های مقدماتی آن قابل ارزیابی و تحلیل کامل نخواهد بود، بلکه نتایج آن را باید در طی نسل‌ها یا حتی قرن‌ها مورد تحلیل و بررسی قرار داد. اکنون با گذشت حدود 40 سال از پیروزی انقلاب اسلامی و 28 سال از پایان یافتن جنگ‌تحمیلی شاهدیم که چگونه این انقلاب در سایر کشورها  نیز تکثیر شده است.

انقلاب شکوهمند اسلامی ایران که در سال 1357 به رهبری امام خمینی(ره) و با حضور مردم به سرانجام رسید را می‌توان در دو قالب مورد تحقیق قرار دارد. نخست طی شدن روند طبیعی انقلاب و دیگری روند صدور انقلاب بر مبنای منطقی که امام خمینی (ره) بنیان‌گذارش بودند. سفارش و بیانت ایشان آن‌چنان ژرف‌اندیشانه و وسیع بوده است که موجب شد پیامدهای آن از ظرفیت هم‌نشینی، هم‌خوانی و اقناع تفکر سیاسی – اجتماعی درمیان مردم ایران و سایر کشورها برخوردار باشد.

اگر چه پس از آغاز جنگ اثرگذاری جمهوری اسلامی ایران در عراق با موانع جدی مواجه شد و اساسا بروز شرایط جنگی میان عراق و ایران به شکل قابل ملاحظه‌ای، فعالیت اسلام‌گرایان شیعه در عراقی را محدود کرد اما موضع گیری دقیق و اندیشمندانه امام (ره) با بیان گفته‌هایی همچون «ما باید از مستضعفان جهان پشتیبانی کنیم، ما باید در صدور انقلابمان به جهان کوشش کنیم و تفکر اینکه انقلابمان را صادر نمی‌کنیم، کنار بگذاریم؛ زیرا اسلام بین کشورهای مسلمان فرقی قایل نمی‌شود و پشتیبان تمام مستضعفان جهان است.»(1) و «ما می‌خواهیم همین معنویتی که در ایران پیدا شده صادر کنیم، ما نمی‌خواهیم شمشیر بکشیم و تفنگ بکشیم و حمله کنیم، ما می‌خواهیم این انقلابمان را، انقلاب فرهنگی‌مان را، انقلاب اسلامی‌مان را به همه ممالک اسلامی صادر کنیم.»(2) موجب شد تا حتی اسرای عراقی نیز به رهبری جمهوری اسلامی ایران از صمیم قلب اعتماد کنند.

این اعتماد تا جایی بود که هنگامی که سرباز یا افسر عراقی توسط رزمندگان به اسارت گرفته می‌شدند بجای برافراشتن پارچه سفید که به نشانه صلح یا پذیرش اسارت در قانون جنگ‌های جهان است در اکثر مواقع تصویری از امام خمینی را از روی سینه‌هایشان وصل می‌کردند یا آن را به دست می‌گرفتند تا ارادتشان را به رهبری جمهوری اسلامی ایران بروز دهند و به این واسطه تصویر مبارک امام را امان‌نامه خود قرار می‌دادند. نمونه‌ این امان نامه را می‌توان در تصویر مشاهده کرد.

1. صحیفه نور، جلد ۱۲، ص ۱۹.

2. همان، ص ۲۸۳.