گروه جهاد و مقاومت مشرق - «مرگ سرنوشت محتوم اهل زمین است، حتی آسمانیان نیز می‌میرند؛ بقا و قرار فقط از آن خداست و جز خدا قرار نیست کسی زنده بماند اما خداوند در کتابش می‌گوید: وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ: هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند».

خوشا به حال کسانی که می دانند برای چه باید جنگید و جان سپرد و جاودانه شد و خوشتر به حال آنانی که مشوق و همراه و همقدم و هم‌نفس اینانند.

«زنان خط مقدم هر جنگی هستند» کسانی که به بختک مصیبتی که امروز بر زندگی آنان افتاده فکر نمی کنند، نازک دلانی که چشمه زلال عطوفتشان از دل صخره ‌ای سخت می جوشد و مجمع اضدادند.

زنانی که به قول سید شهیدان اهل قلم پنداشته‌اند که: «تنها عاشوراییان را بدان بلا نیازموده اند… صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است و کار به «یا لیتنا کنا معک» ختم نمی‌شود.»

صبوری آنها -صبوری بی حساب آنها- در زندگی ناامن آینده، شگفت انگیز ترین حکایت‌هاست و همین صبوری و همراهی است که آنان را پیشاپیش مردانشان در خط مقدم جبهه‌های نبرد قرار داده است.

این مرقومه داستان زندگی «محمد بلباسی» و همسرش از خطه سرسبز شمال است  که فریاد «هل من ناصر ینصرنی» حسین را شنیدند و زندگی امن و آرام و حسرت برانگیزشان را فدای حقیقت درخواست حسین کردند.

«محمد بلباسی» و 12 تن دیگر از رزمندگان مازندران در نبرد خونین «خان طومان» در سوریه جاوادنه شدند و «محمد» جزو شهداییست که هنوز پیکر مطهرش به میهن بازنگشته است.

روایت همسر

دختران شصت و پنجی زیادی را می‌شناسم، دغدغه‌ها و سبک زندگی‌شان را می‌دانم اما از بدو ورودم به این خانه حسی درونی به من می‌گفت زندگی اینان زندگی است نه زندگی من و تو در خیابان‌های پرازدحام و پردود و پر وسوسه و دشنام....

زیاد تعجبی نمی‌کنم وقتی آرامش و صبوری‌اش را می‌بینم، صداقت زندگی و پیوند روحی‌شان و عشق چه قصه‌ها که نمی‌آفریند! قصه‌هایی که در زندگی واقعی محقق می‌شوند، حقیقتی تلخ اما دوست‌داشتنی...

«محبوبه بلباسی» متولد اسفند 1365 است و هنوز وارد دهه سوم زندگی‌اش نشده است، تحصیلاتش دیپلم است اما طراحی هم می کند. 15 ساله بود که سال 80 با شهید محمد بلباسی عقد کرد و و سال 82 هم رفتند زیر یک سقف.

می‌گوید: جالب است برایتان بگویم که به شدت مخالف ازدواج بودم ولی آن روز که با محمد صحبت کردیم حس کردم به هم می‌آییم. بیشتر زمان صحبت به خاطره گویی و خنده گذشت.

شهید بلباسی در آن جلسه از اخلاق خودش و خانواده‌اش گفت و من هم همینطور. دوست داشتم همسرم با ایمان باشد. آنقدر اخلاقش به دلم نشست که دیگر از تحصیلات و دارایی و شغلش سوالی نکردم حتی پدر و مادرم هم نپرسیدند. محمد بسیار محجوب و سر به زیر بود و خیلی این خصوصیات او را دوست داشتم و به دل من نشست. نه تنها من، هر کسی او را در جلسه اول می‌­دید همین حس را پیدا می‌کرد.

می‌خندد و ادامه می‌دهد: این اواخر بهش می‌گفتم آنقدر شانست بلند است که همه دوستت دارند. می‌گفت، آره اگر شهید شوم مراسمم خیلی شلوغ می­شه!

همسرش قبل از نظامی شدن محمد موافق ورودش به سپاه بود: وقتی محمد آمد خواستگاری هنوز وارد سپاه نشده بود و اصلاً قرار هم نبود نظامی شود، می‌خواست پیش پدرش در مغازه کار کند. زمانی هم که می‌خواست پاسدار شود دو دل بود که برود یا نه. اما من موافق رفتنش بودم چون پدرم هم شغلش آزاد بود و دوست نداشتم، بالاخره قسمت بود و سال 82 رسما جذب سپاه شد.

سال 82 شهید بلباسی وارد سپاه شد و هیچ دلهره‌ای همسر جوانش را نگران نمی‌کرد: زمانی که محمد وارد سپاه شد اصلاً خبری از جنگ نبود و مثل یک کارمند می‌رفت و می‌آمد، به خصوص اینکه او در قسمت ستادی بود نه لشکری و خطر آنچنانی نداشت. همان اوایل ازدواج که تازه وارد سپاه شده بود منتقل شدیم تهران و دو سالی در منطقه نارمک خانه ای با ماهی 40 هزار تومن اجاره کردیم، من مریض شدم و شهید بلباسی درخواست انتقالی داد که برگردیم شهر خودمان اما قبول نمی کردند، فرماندهانش گفتند یک سال مأموریتی برو ولی دوباره برگرد. اما محمد بعد از یک سال مجدد گفت می­‌خواهم در شهر خودم بمانم.

پای رفتن محمد را هیچ وقت سست نمی‌کرد: همسرم خیلی به مأموریت می‌رفت اما من هیچ وقت موقع رفتنش «نه» نمی­‌گفتم. حداقل یادم نمی­‌آید که گفته باشم؛ فقط ماموریت­‌هایش که پشت سر هم می­‌شد می­‌گفتم وقتی تو خودت می­‌خواهی من که نمی­‌توانم بگویم «نرو» اما من و بچه­‌ها هم به تو نیاز داریم، آخر هم مرا راضی می‌کرد و می‌رفت.

زن و مرد هر دو فرزند دوست داشتند: فرزند اولمان فاطمه خانم سال 85 متولد شد. دو سال و 8 ماه بعد حسن به دنیا آمد و دو سال بعد هم آقا مهدی را خدا به ما داد. چهار ماه دیگر هم اگر خدا بخواهد زینب خانم متولد می‌شود. سرش خیلی شلوغ بود آنقدر که برای تولد مهدی نتوانست خودش را برساند. با اینکه نگهداری بچه‌ها سخت بود اما هر دو نفرمان بچه دوست داشتیم، به شدت درگیر کارهای مربوط به اردوهای جهادی و راهیان نور بود آنقدر که 8 سال پیاپی عید را خانه نبود. دوبار در این سفرها همراهش بودم که آخرین آن همین عید گذشته بود.

محبوبه خانم، علی‌رغم خانه‌دار بودن، به روز و آنلاین بود و در جریان ریز اخبار سوریه قرار داشت: هر از گاهی حرف رفتن به سوریه را می‌زد. من از اوضاع خبر داشتم و عکس­‌های شهدا را می­‌دیدم، اخبار را پیگیر بودم، عکس فرزندان شهدا را می­‌دیدم. فوق­ العاده برایم دردناک و ناراحت­ کننده بود.

پارسال قبل از اینکه «جهاد مغنیه» شهید شود داشتم عکس چهره‌اش را طراحی می­‌کردم، کارم که به نیمه رسید او  هم شهید شد و دیگر دست و دلم نرفت کاملش کنم.

کلا این بحث­‌ها را دنبال می­‌کردم، راستش دوست هم داشتم این فضای جهاد را تجربه کنم، نه اینکه محمد برود و شهید شود اما فضای دفاع را دوست داشتم. از طرفی هم چون مسئولیت اردوی استان مازندران را بر عهده داشت و سرش شلوغ بود خیالم راحت بود که سوریه نمی­‌رود.

محمد می‌گفت اگر من به عنوان مدافع حرم نروم دیگری نرود چه کسی برود: یک شب اسفند ماه بود، با مادرشوهر و خواهر شوهرم نشسته بودیم، یکدفعه گفت: حالا شاید ما بخواهیم برویم سوریه. مادرشوهرم به خاطر من گفت: نه تو سه تا بچه داری نرو! خیلی ناراحت شد. محمد که مخالفت مادرش را دید گفت: من نروم، دیگری نرود پس چه کسی باید برود؟ تازه قطعی نیست،شاید بروم شاید هم نه!

از شهدا خواسته بود که اگر صلاح باشد او به سوریه اعزام شود: جنوب که رفتیم خیلی کم همدیگر را دیدیم و حتی یک عکس هم نتوانستیم با هم بیندازیم. آنجا ما با افراد دیگر می­‌رفتیم شلمچه و طلائیه و ایشان اصلاً با ما نمی­‌آمد. بعد از 3، 4 روز که برگشتیم، رفتیم برای خانه کلی خرید کردیم و در راه پرسیدم: «قرار بود یکی از دوستانت کمک کند بروی سوریه، چه شد؟» گفت: «نه من دیگر از کسی خواهش نمی­‌کنم. از شهدا خواستم اگر صلاح باشد خودشان درست می­‌کنند». این اولین باری بود که من این حرف را از او شنیدم، شاید از آنها خیلی چیزها را خواسته بود ولی هیچ وقت بیان نمی­‌کرد که من از شهدا چیزی را می­‌خواهم.

محمد به دوستش گفته بود یک بار هم شده من باید بروم سوریه، یکبار من را ببر دیگر نمی‌روم. دوستش آقای صادقی 15 فروردین زنگ زد گفت: امشب داریم می‌­رویم آماده­‌ای؟ به خیلی از بچه­‌ها زنگ زده‌­ایم و آنها گفتند ما آماده نیستیم، دو سه روز به ما مهلت بدهید.

آن شب به محمد بلباسی هم زنگ زدند و گفتن تا چند ساعت دیگر آماده باش: وقتی زنگ زدند شهید بلباسی به من نگاه کرد و گفت: «می­‌گوید امشب حرکت است، بروم؟» گفتم: «دوست نداری؟ مگر از شهدا همین را نخواستی؟ برو».

انگار همه تحمل‌ها را که تاکنون کرده بود تمرین بود و همه مقاومت‌ها مقدمه این امتحان: آن شب آنقدر به من شوک وارد شده بود که اصلاً حالم خوب نبود و از لحاظ گوارشی مشکل پیدا کردم. ساعت یازده زنگ زد به فرمانده‌اش و گفت: «سردار اجازه بده من بروم» هماهنگ کرد و  زنگ زد عکاسی و گفت: «عکس فوری می­‌خواهم الان می توانید برایم انجام دهید؟» آنها هم گفتند: «باشه بیا». یعنی واقعاً من پر کشیدن او را به چشم دیدم که او دارد پر می­‌کشد و می­‌ر‌ود.

باز پیش خودم گفتم:« مگر دفعه اول بروند شهید می‌­شوند؟! یکبار است دیگر این همه رفتند و برگشته‌­اند».

محبوبه خانم از آخرین باری که محمد را می‌بیند روایت می‌کند و اینکه تمام تلاشش را کرده بود که اندیشه او پای رفتنتش را سست نکند: خداحافظی آخر ما حال و هوای «خداحافظی آخر» را نداشت، خیلی عادی نشست کمی با هم صحبت کردیم و گفت اگر من رفتم و شهید شدم درباره من چه می­‌خواهی بگویی؟ با خنده و شوخی گفتم: تو برو! بالاخره من یک چیزی می­‌گویم.

می­‌خندیدم ولی هر دو نفرمان دلمان از این حرف‌ها ریش می­‌شد، ظاهراً می­‌خندیدیم ولی وقتی این حرف‌ها را می­‌زدیم هم دل من می­‌ریخت و هم خودش منقلب می­‌شد. بچه­‌ها را کنار کشید و گفت: من می­‌خواهم به  سوریه بروم، دفعات قبل برمی­‌گشتم ولی اینجا شاید برگردم شاید هم برنگردم، می­­‌خواهم با دشمن بجنگم. به مهدی هم قول تانک و تفنگ داده بود. بعد آنها را خواباند و آمد لباس­هایش را آماده کرد و گفت چه بپوشم؟ با همان لحن شوخی گفتم: مگر می­‌خواهی بروی آنجا تیپ بزنی؟!

کوله­‌اش را بست و ساعت 2 حرکت کرد و رفت. وقتی می‌خواستم از زیر قرآن ردش کنم گفتم: آیه­‌الکرسی بخوان، اضطراب دارم و او خواند و این آخرین باری بود که محمدش را زنده می‌دید.

بعد از اینکه رفت، اضطراب شدیدی وجودم را گرفت آنقدر که کسی من را اینگونه ندیده بود، تلفن هیچ کسی را جواب نمی­‌دادم، عصبی و کلافه بودم، هر کس زنگ می­‌زد می­‌گفتم تو را به خدا به من زنگ نزنید، مگر قرار است اتفاقی بیفتد که تماس می‌گیرید؟ قبلا هم ماموریت می­‌رفت مگر کسی به من زنگ می­‌زد؟ می­‌خواستم خودم را راضی کنم که چیزی نیست، رفته سوریه و برمی­‌گردد دیگر.

گمان می کنم خوشبختی تنها چیزی در جهان است که فقط با دست‌های طاهر کسی که به راستی خواهان است ساخته می‌شود، از پیِ اندیشیدنی طاهرانه و محمد و محبوبه این داستان چقدر خوشبخت بودند...

تمام تماس‌­های تلفنی که با هم داشتیم را ضبط کردم. وقتی از اوضاع می‌پرسیدم می‌گفت: «نگران نباشی‌ها، هیچ خبری نیست، امن است. در صورتی که اینها 3 تا عملیات داشتند، بیست و یکم، سی و یکم و آخری هم هفدهم بود. وقتی زنگ می­‌زدم باید 10 بار زنگ می‌­خورد تا جواب بدهد از بس سرش شلوغ بود. ولی این یک ماه سیر شدیم از بس با هم صحبت کردیم، تلفن تایمر 10 دقیقه­‌ای داشت و قطع می­‌شد، دوباره 10 دقیقه دیگر صحبت می­‌کردیم، تا 40 دقیقه هم طول می‌کشید».

چقدر محمد آقا محبوبه را تشویق کرد که گواهینامه رانندگی‌اش را بگیرد: پیش آمده بود کارهای بیرون از منزل را انجام دهم اما کار بانکی را بلد نبودم. تا اینکه مجبور شدم در این مدتی که محمد نیست این کار را هم انجام دهم. وقتی شنید با خنده گفت: «دیگر مستقل شدی». گفتم: «امتحان آئین­‌نامه راهنمایی رانندگی دارم و اصلا نخوانده­‌ام» گفت: «من می­‌دانم تو حتماً قبول می­‌شوی و اتفاقاً فردا صبح هم که امتحان دادم قبول شدم». بعد که زنگ زد پرسید:« قبول شدی؟» گفتم: «بله». گفت: «امتحان شهر را هم که قبول شوی یک شیرینی پیش من داری». که متأسفانه نشد امتحان بدهم و شیرینی محمد آقا هم ....

خیلی موافق فعالیتم در فضای مجازی نبود اما در عین حال می‌گفت: دوست دارم به روز باشی و اخبار را پیگیری کنی. خبرها را هم از من پیگیری می‌کرد. مثلا اخبار 20:30 که شروع می­‌شد بچه­‌ها تلویزیون را روشن می­‌کردند و می­‌گفتند: مامان اخبار شروع شده.

بعد از 15 سال زندگی مشترک دوباره به نقطه طلایی زندگی‌شان برگشته بودند:«اینقدر که با هم صحبت می‌کردیم به او می‌گفتم:«یاد دوران نامزدی افتادم، انگار دوباره من را به آن دوران برگرداندی، یک مدت روابطمان عادی شده بود ولی الان احساس می­‌کنم به دوران گذشته و نامزدی برگشته­‌ایم و دوباره به اوج دوران حسی رسیده­‌ایم». می‌خندید و می­‌گفت:«خدایا به علاقمندان ما اضافه کن».

محبوبه اینقدر شاد و پرنشاط و امیدوار و خوشبخت بود که اصلا فکرش را نمی‌کرد محمد را دیگر نبیند: اصلا فکر نمی‌کردم این دفعه که می­‌رود دیگر برنمی­‌گردد. چون اصلاً وصیت­‌نامه­‌ای ننوشته بود و به بچه‌ها قول داد که تا 14، 15 خرداد حتماً برمی­‌گردد. مهدی خیلی روزشماری می­‌کرد و بی‌قرار بود. من هم خودم را به آن راه می­‌زدم و می­‌گفتم حتماً برمی­‌گردد. تماس که می‌گرفت فقط می­‌خواست بگوید من سالم هستم. در صورتی که آنجا خیلی خبرها بوده و ما تازه می­‌فهمیم که چگونه می­‌رفته جلو و دوستانش می­‌گویند او با این وضعیت نترسی که داشت همان ابتدا باید شهید می­‌شد.

محبوبه خانم ثانیه به ثانیه آخرین تماس محمد را به خاطر دارد: آخرین تماسش ظهر همان شبی بود که شهید شد. دقیقا پنجشنبه روز مبعث ساعت 12 و نیم ظهر. شب قبلش ما عروسی پسر عمه­‌ام دعوت بودیم. زنگ که زد گفتم: «جای تو در عروسی خالی بود، همه می­‌پرسیدند تو کجایی؟ می‌گفتند شوهرت قهرمان است». بلند بلند خندید و پرسید: «چرا وسط هفته عروسی گرفتند؟» گفتم: «مبعث است دیگر»، گفت: «جدی؟» آنقدر سرشان شلوغ بود که هر وقت زنگ می­‌زد روزهای هفته را از من می­‌پرسید.

گوشی مدام دستم بود مبادا زنگ بزند و متوجه نشوم، یاد فیلم شیار 143 افتادم که مادر شهید رادیو به کمرش بسته بود، کلاً در عروسی موبایل خودش و موبایل خودم مدام دستم بود یک لحظه رفتم لباس عوض کنم دیدم گوشی زنگ خورده بعد دیگر زنگ نزد تا فردا ظهرش همان تماس آخر. گفت:«مواظب بچه­‌ها باش من 14، 15 خرداد برمی­‌گردم. اصلا نگران نباشید، فکر نکنید من اینجا دلهره دارم. تو آرام باشی من خیالم راحت  است».

دفعه آخر تلفنش خیلی قطع و وصل می­‌شد. پرسیدم چه شده؟ گفت: اینجا تیراندازی می­‌کنند قطع و وصل می‌­شود، اگر زنگ نزدم نگران نباش! ممکن است تلفن قطع شود. اتفاقا شب اولی که تماس نگرفت اصلا نگران نشدم در حالی که دفعات قبل اگر ده دقیقه دیرتر زنگ می­‌زد می‌خواستم سکته کنم. ولی آن شب تا صبح خانه مادرشوهرم بودیم و کلی هم گفتیم و خندیدیم. فکر کردم حتماً فردا صبح تماس می‌گیرد.

همسر شهید روز فردای شهادت محمد بلباسی را اینگونه روایت می‌کند: «روز جمعه همه خبر داشتند جز من. شبکه‌های تلگرامی را مرتب سر می‌زدم اما همسایه‌مان آن روز اینترنت و تلفن‌ام را پنهانی قطع کرده بود. من اصلا منتظر شنیدن خبر شهادتش نبودم، منتظر بودم چند روز دیگر بیاید و اصلاً فکر نمی­‌کردم در این مدت شهید شود. حتی یک درصد هم احتمال نمی­‌دادم.

جمعه تا ظهر خانه مادرشوهرم بودم. بعدازظهر که آمدم خانه‌خودمان جاری­‌ام زنگ زد گفت ما می­‌خواهیم بچه­‌ها را ببریم پارک شما هم می­‌آیید؟ می­‌خواستند مرا ببرند بیرون که نفهمم. اما قبول نکردم و گفتم: کمرم درد می­‌کند، دراز کشیدم. آمدند بچه­‌ها را بردند پارک و ساعت 7 برگشتند. جالب است همان روز شهادت محمد، ساعت خانه خوابید، تسیبح در دستم پاره شد، آبگرمکن خاموش شد. با این اوضاع اصلاً نمی­‌خواستم فکر بد کنم، می­‌گفتم اینها همه اتفاقی است. دلم ریش می­‌شد ولی خودم را گول می‌زدم. ساعت 8 شب می­‌خواستم بخوابم، عمویم زنگ زد و گفت: می‌خواهیم با پدرت یک سر بیاییم آنجا، هستی؟ بعد که فهمید در حال خواباندن بچه‌ها هستم خیالشان راحت شد که  سمت موبایل هم نمی­‌روم و منصرف شدند.

بعد از عمو یکی از دوستانم از تهران زنگ زد و گفت: نگران نباشی‌ها آن خبری که داده‌­اند تکذیب شده. اصلا به روی خودم نیاوردم که بی­‌خبر هستم. گفتم: آهان، باشه دست شما درد نکنه. بعد رفتم گوشی محمد آقا را آوردم و از طریق سیم کارت، اینترنت گوشی را فعال کردم، دیدم چه خبر است و تا آخر قضیه را گرفتم اما باز به روی خودم نیاوردم تا ساعت 12 شب.

 به داماد خواهر شوهرم که دوست صمیمی محمد بود و شهید بلباسی باعث ازدواج‌شان شده بود زنگ زدم. او آدم خیلی منطقی و آرامی است، قضیه را گفتم و خواهش کردم خبری برایم بگیرد. دیدم دارد گریه می­‌کند. با شنیدن صدای گریه‌اش کلاً ماجرا را فهمیدم.

ساعت 12 به پدرم زنگ زدم، گفتم بیایید ببینیم چه خبر است؟ آنها فکر کرده بودند ما خواب هستیم. یعنی تمام این مدت من خودم را حفظ می­‌کردم و به روی خودم نمی­‌آوردم. آنها که آمدند اینقدر سست بودم که وقتی وارد شدند نتوانستم از جایم بلند شوم . عمویم گفت: نگران نباش من تکذیبیه می­‌نویسم، شکایت می‌­کنم از دستشان که چرا این خبرها را زده­‌اند چون اصلا چنین چیزی نیست،اسم شهید کابلی را گفتند ولی اسمی از محمد نیاوردند.

گوشی عمویم در شارژ بود و قفل نداشت. پنهانی گوشی را باز کردم و دیدم همسایه‌مان پیام داده که خانواده محمد آقا فهمیدند؟ من بیایم بالا؟

تا آن موقع می­‌خواستم خودم را کنترل کنم و بگویم حالا شاید مجروح شده و به خودم امیدواری می‌دادم. اما همان لحظه یک پیام دیگر از پسر عموی محمد آمد که نوشته بود: شهادتش مبارک و عکس جنازه­‌ او را فرستاده بود. وقتی عکس را دیدم، آنجا دیگر مطمئن شدم و نتوانستم خودم را کنترل کنم.

محبوبه در آن لحظات تلخ طاقت فرسا، وقتی تصویر بی جان محمدش را دیدبه این فکر کرد که زینب(س) چگونه سر بریده و بدن شرحه شرحه شده حسین را دید و تاب آورد...

وقتی عکس را دیدم ناخودآگاه یاد کربلا و حضرت زینب افتادم، جنازه محمد سالم سالم بود، فقط از پشت سر یک تیر خورده بود و انگار خواب بود. آن لحظه فقط نام امام حسین(ع) را صدا می­‌زدم و آن صحنه برایم تداعی می­‌شد که چقدر سخت است.....

از خدا شکوه نکن، از خدا گلایه نکن، فقط سرت را روی شانه های آرامش بخش خدا بگذار و های های گریه کن، خودت را به خدا بسپار و از او کمک بخواه، خودت را در آغوش گرم خدا گم کن...

رفتم نماز شکر خواندم. قبلش وقتی خواستم وضو بگیرم دیدم چقدر سخت است که تو بعد از این اتفاق نماز شکر بخوانی! در آن لحظه و اوج ناراحتی و اضطراب و بی­‌قراری و درد و غصه که به همه چیز فکر می­‌کنی و شوهرت را هم از دست داده­‌ای، بخواهی نماز شکر بخوانی خیلی سخت است. شاید دو روز بعد راحت­‌تر بتوانی بخوانی.

مادران شهدا وقتی می­‌گویند لحظه شنیدن خبر شهادت فرزندانمان نماز شکر خواندیم، وقتی همسر شهید کابلی گفت: من سجده شکر کردم، بدانید خیلی سنگین است. در لحظه نماز گریه می­‌کردم که خدایا! چقدر سخت است، حضرت زینب(س) وقتی می­‌گوید (ما رأیت الا جمیلا)  چطور ما «حسین حسین» می­‌کردیم بدون اینکه درکی داشته باشیم؟ واقعا  سخت است.

خسته و شکسته و غمگین، خداوند را سپاس گفت و به این تقدیر رضایت داد: آن شب همه خیلی گریه کردند. من و مادرشوهرم و خواهرهای محمد آرام بودیم ولی مهمان­‌ها خیلی گریه می­‌کردند. تا صبح مهمان می­‌آمد و بچه­‌ها بیدار شدند، فاطمه شروع کرد گریه کردن، حسن به روی خودش نمی‌­آورد، مهدی فهمیده بود ولی لج کرده بود و چیزی نمی‌­گفت. در آن ولوله فرصت نکردم خودم به بچه­‌ها بگویم ولی خودشان متوجه شدند چون دیگر مهدی نمی­‌گوید بابا کجاست؟ چرا نمی­‌آید؟ دیشب تب کرده بود و هذیان می­‌گفت. از هذیان گویی‌اش خنده ام گرفته بود. می‌گفت: «مغزم داغ شده خنکش کن». یا می گفت:«بابایی بد است چرا نمی­‌آید؟»

تا چند روز قبل اصلا به این قضیه فکر نمی­‌کردم که خب حالا من مانده‌ام و چهارتا بچه، ولی الان فکر می­‌کنم. فکر می­‌کنم چقدر مسئولیتم سنگین است، چون از این به بعد اگر خطایی از بچه‌ها سر بزند دیگر نمی‌گویند پدرشان مقصر است می‌گویند مادرش نتوانست آنها را خوب تربیت کند.

محبوبه در این چند روز یک حدیث قدسی شنیده است که کسانی که در راه خداوند به شهادت برسند، خود خداوند وعده کرده که سرپرستی خانواده آنان را بر عهده بگیرد و آنان عائله خداوند می‌شوند؛ نگاه خدا چقدر تحمل این ماجرا را آسان می‌کند...

اضطراب از نبودن پدر بچه ها مسلماً در وجودم زیاد بود اما چند روز پیش موضوعی را شنیدم که پیش از آن به گوشم نخورده بود و خیلی قوت قلبم شد. در مراسمی یک آقای روحانی از قم آمده بود و می‌گفت: «سرپرست بچه­‌های یتیم و شهدا خود خدا است، شما نگران چه هستید؟» این را که شنیدم خیلی آرام شدم و برایم خیلی جالب بود. اینقدر حرف‌های آن روحانی در مورد مقام شهدا به دلم آرامش می‌داد که دوست داشتم کسی با من حرف نزند و تماماً حواسم به سخنرانی باشد.

به بچه­‌ها هم گفتم ناراحت نباشید که بابا شهید شده و ما تنهاییم، حضرت آقا دیگر بابای ماست، بابای ما دیگر بزرگ است. با فاطمه؛ دختران دیگر شهدا را در برنامه «ملازمان حرم» هر روز نگاه می­‌کردیم. به او می گفتم: ببین اینها پدرشان شهید شده ولی باز هم چقدر مقتدر هستند و چقدر زیبا حجاب دارند.

محبوبه یادگاری در وجود خود از محمد دارد که هنوز چشم به دنیا نگشوده است و 4 ماه دیگر پا به این کره خاکی خواهد گذاشت: محمد آقا وقتی متوجه شد فرزند چهارمی خدا به ما عنایت کرده ­‌گفت: «حس می­‌کنم فرزندمان دختر است و اسمش را با خودش آورده چون ظهر عاشورا به دنیا می‌آید، اسمش را زینب بگذاریم».

همسر شهید بلباسی با اقتداری قابل وصف از دلایل حضور ایران در سوریه و اعزام مدافعان حرم می‌گوید: برخی افراد می‌گویند چه دلیلی دارد ایرانی ها بروند در خاک یک کشور بیگانه بجنگند؟ یا اینکه اگر نروند جنگ زودتر تمام می‌شود. اولاً از کجا معلوم است که اگر ایران در سوریه حضور داشته باشد صلح برقرار شود، این حرف‌ها از زبان رسانه‌های بیگانه مطرح می‌شود، حرف‌هایی که پایه و اساسی ندارد،  مانند آتش­‌بسی که اعلام کرده بودند و آن بلا را سر رزمندگان ما آوردند.

دوما که مسلم است دشمن، دشمن قسی القلبی است و باید از حرم حضرت زینب(س) و حضرت رقیه (س) دفاع کنیم، چرا که تکفیری ها گفته بودند می رویم شهر دمشق را می‌گیریم و قرار بود دوباره به ساحت این دو بانوی عزیز هتک حرمت شود. یکی از بچه های رزمنده تعریف می‌کرد، تروریست‌ها آدم­‌های فوق­العاده وحشی‌ هستند و در جیب­‌هایشان پر از قرص روانگردان و آمپول بود، وقتی یکی را با تیر می زدی اینقدر مست و غیر طبیعی بود که نمی‌افتاد.

جدای از این مساله اعتقادی،اگر مدافعان حرم در سوریه نجنگند دشمن آرام آرام جلو می‌آید و به مرز ما می­‌رسد،‌بنابراین عقل حکم می‌کند که باید در سوریه جنگید.

افرادی که می‌گویند نباید ایران در سوریه باشد و باید مذاکره کنیم واقعا دلایل عقلی و منطقی‌شان چیست؟ نتیجه این همه مذاکرات چه شد؟

قدرت های استکباری هزینه‌های هنگفتی برای پیروزی این تروریست‌ها می‌کنند. از گاز استریلی که یکی از جزئی ترین امکانات جنگی است گرفته تا تسلیحات؛ آن وقت عجیب است که عده ای چشمشان را روی این واقعیت‌ها می‌بندند.

همسر شهید بلباسی از تفاوت حرف و عمل مسئولان دلگیر است و می‌گوید: در مسئله سوریه متاسفانه حرف و عمل برخی از مسئولین ما خیلی فرق می­‌کند. حرف می­‌زنیم و مذاکره می­‌کنیم ولی در عمل مجبور هستیم برویم و بجنگیم چون چاره­‌ای نداریم. نیروهای ما انشاءالله دارند پیش می­‌روند و خیلی از نقاط حفظ شده و باز هم پیش‌روی می­‌کنند.

محبوبه بلباسی اتهاماتی را که مدافعان حرم در ازای گرفتن پول و امکانات به سوریه رفته‌اند شنیده است و در پاسخ می‌گوید: حرف هایی که معاندین نظام مطرح می کنند و متاسفانه برخی از مردم خودمان هم ساده لوحانه باور می کنند بسیار است. مثلا می‌گویند مدافعین حرم پول می‌گیرند و به جنگ می‌روند. فیش حقوقی ما که مشخص است و والله یک ریال اضافه بر آن نمی‌گیریم.

روایتی که همسر شهید از مشی زندگی خودشان می‌گوید بسیار دلنشین است: اتفاقا قبل از عید قرار بود محمد از اداره‌شان یخچال قسطی بگیرد. منتها به ما گفته بودند باید 600 هزار تومان پیش­ قسط بدهید کالایتان را تحویل بگیرید. شهید بلباسی هیچ وقت حق مأموریت‌هایی که در عید می‌رفت  نمی‌گرفت، می‌گفت اینها باشد به حساب رد مظالم. وقتی خواستیم یخچال بگیریم پولمان نمی رسید. گفت: «راضی هستی حق مأموریت را بگیریم برای یخچال؟» گفتم:« نه. حالا اشکال ندارد. چند ماه دیرتر می­‌خریم».

شهید بلباسی به قدری به سپاه علاقه داشت که می‌گفت اگر روزی بگویند دیگر به تو  حقوقی نمی‌دهیم می‌روم یک کار دوم می‌گیرم اما از سپاه بیرون نمی‌آیم، اصلا به کارش دید مادی نداشت.

همسر محمد بلباسی خطاب به کسانی که می‌گویند مدافعان حرم پول می‌گیرند و داوطلب رفتن به سویه می‌شوند می‌گوید:  گیرم که ما پولی بگیریم، آیا با پول امید آمدن همسرم به خانه برمی­‌گردد؟ اگر بچه های من بروند پارک و دلشان بخواهد مانند بقیه دوستانشان، پدرشان کنار آنها باشد، جواب این حس را پول می دهد؟ چقدر باید بگذرد تا فرزندانم عادت کنند که دیگر قرار نیست پدرشان در را باز کند و بیاید داخل؟ این ها با پول قابل قیاس است؟ کسی حاضر می‌شود این لحظه ها را به خاطر پول از خانواده‌اش دریغ کند؟

شما میلیاردها تومان پول داشته باشید، کاخ بسازید ولی وقتی پدر نباشد چه فایده؟ این موضوعات هم احساسی است و هم عقلی. هر کسی هم که این اتهامات را می­‌زند می­‌داند چه دارد می­‌گوید منتها نمی‌فهمم چرا خودشان را به آن راه می­‌زنند؟

همسر شهید عشق پدر به فرزندانش را اینگونه روایت می‌کند: محمد خیلی به بچه­‌ها علاقه داشت. قبل از رفتنش فاطمه زمین خورده بود و صورتش زخمی شد. هر وقت زنگ می­‌زد می­‌گفت صورت فاطمه را بخیه کردی، خوب شد؟ دائم سفارش می‌کرد به مدرسه بچه‌ها بروم و درسشان را پیگیری کنم.

گاهی که به گذشتن از همه تعلقاتش فکر می‌کنم به خودم می‌گویم او که این همه به خانواده‌اش علاقه داشت لحظه شهادت به چه فکر می‌کرده که همه چیز را فراموش می‌کند و پشت سرش را هم نگاه نمی‌کند؟

همیشه سفارش می‌کرد و می‌گفت: هر اتفاقی افتاد تو آرام باش و فقط به حضرت زینب(س) فکر کن و نگران نباش. مثل کوه قوی باش . اصلا توقع ندارم ناآرام باشی. حالا من هم جز توکل و توسل کار دیگری نمی­‌توانم بکنم. خدا را شکر با اینکه 3 فرزند دارم ولی هر 3 بچه­‌های آرام و مودبی هستند.

این روزها فضای خیلی پر استرس و سختی بود ولی احساس می­‌کردم به من احاطه دارند. یکی از دوستانم می‌گفت: گریه نکن، تو الان بغل حضرت زینب(س) هستی، ناراحت نباش. این را برای خودت ترسیم کن که اینها الان اطراف تو هستند. همینقدر که فکر می­‌کنم به من توجه می­‌کنند از سرم هم زیاد است. همیشه می­‌گویم خدایا شکر گرفتار معصیت نیستیم و  گرفتار مصیبت شده‌ایم.

آرزوی محبوبه و یادگاران محمد بلباسی دیدن حضرت آقاست: خیلی دوست دارم به دیدن مقام معظم رهبری بروم. این یک ماهی که محمد رفته بود هر وقت عکس حضرت آقا را می­‌دیدم گریه می­‌کردم و می‌‌گفتم خدا را شکر من توانستم یک کاری برای شما انجام بدهم چون کار دیگری که از دستم برنمی­‌آمد، آن موقع هنوز محمد شهید نشده بود، همینطور که می­‌گفتم اشکم هم جاری می­‌شد. از ایشان می‌خواهم  فقط دعای عاقبت بخیری برای ما بکنند و بتوانیم این راه را ادامه بدهیم و زینبی باشیم.

منزل شهید کابلی رفته بودم خانمش می­‌گفتند قبل از رفتنش همسرم گفت: من می­‌روم شهید هم می­‌شوم و شما را هم می­‌برند نزد حضرت آقا. وقتی رفتی به ایشان بگو حضرت مهدی(عج) ظهور کردند از ایشان خواهش کنند دوباره ما را برگردانند، تا یکبار هم در رکاب امام زمان‌مان شهید شویم.

آرزوی شهید بلباسی که محبوبه نمی‌دانست برآورده شده یا خیر: شهید بلباسی خیلی دوست داشت حاج قاسم را ببیند. او را بسیار دوست داشت و می‌گفت: «یک ایمان قوی می­‌خواهد که آدم به اینجا برسد، اینها فقط عمل نیست ایمان هم است که آدم مثل حاج قاسم باشد».

اذان مغرب را گفته‌اند و محبوبه و مادر همسرش و اهالی خانه به نماز ایستاده‌اند.... می‌دانم که به یاری اراده و ایمان چون کوه این شیرزنان، روزهای شیرین‌تر زندگی_ در فراسوی همه صخره‌های سخت تحمل سوز_ در انتظارشان است...