گروه بین‌الملل مشرق- خلاصه گزارش: نظام حاکم در آمریکا یک نظام کاپیتالیستی است و در چنین نظامی همان‌طور که از نامش هم پیداست، پول حرف اول را می‌زند. با این حال، پول هر چه‌قدر هم که زیاد باشد، به تنهایی نمی‌تواند منافع صاحبش را تأمین کند، به ویژه اگر این منافع با منافع عموم مردم در تضاد باشد. این‌جاست که نقش یک بازیگر بی‌اندازه مهم برجسته میشود؛ بازیگری که حتی از پول هم مهم‌تر است: رسانه. بنابراین در آمریکا، هر کس پول و رسانه داشته باشد، می‌تواند منافع خود را تأمین کند. این همان واقعیتی است که یک خانواده میلیاردر در آمریکا به خوبی نشان داده‌اند: برادران «کوک» ثابت کرده‌اند که با پول و رسانه در آمریکا می‌توان منافعی را پیش برد که حتی حیات روی کره زمین را به خطر می‌اندازد. اگر تا کنون نام خانواده «کوک» یا «صنایع کوک» را نشنیده‌اید، کافی است بدانید چارلز و دیوید کوک قول داده‌اند حدود یک میلیارد دلار برای انتخابات سال 2016 آمریکا هزینه کنند؛ هیچ‌کس تا کنون قول چنین مبلغی را به نامزدهای انتخابات آمریکا نداده است.
پول کثیف برادران «کوک» تأمین‌کننده هزینه
غفلت از اقلیم [کره زمین]
خانواده «کوک[1]» یک خانواده آمریکایی اصالتاً آلمانی هستند که عمده فعالیتشان در صنایع نفت، تجارت و کارآفرینی است. شهرت این خانواده بیش از هر چیز به دو دلیل است: فعالیت‌های سیاسی[2] (از جمله لابی‌گری و حمایت مالی سیاسی به ارزش صدها میلیون دلار[3]) و مالکیت شرکت نفتی «صنایع کوک» که دومین شرکت خصوصی بزرگ جهان محسوب میشود. خانواده کوک[4] که سال 1888 به آمریکا مهاجرت کردند[5]، طبق گزارش سال 2015 مجله «فوربز»، با مجموع ثروت 86 میلیارد دلار، پس از خانواده 149 میلیارد دلاری «والتون[6]»، صاحبان فروشگاه‌های زنجیره‌ای «وال‌مارت»، دومین خانواده ثروتمند آمریکا[7] هستند.
بنیان‌گذار شرکت صنایع کوک، «فِرد کوک» بود[8]. وی سال 1927 روشی جدید را برای تبدیل نفت خام سنگین به گازوئیل ابداع کرد که باعث شد صنایع کوک بتواند با شرکت‌های بزرگ نفتی دیگر، وارد رقابت جدی شود. پس از مرگ فِرد، چهار پسر وی درگیر یک دعوای قضایی بر سر ارث پدری شدند[9] و نهایتاً چارلز و دیوید توانستند سهام دو برادر دیگر خود یعنی فردریک[10] و ویلیام را بخرند و شرکت صنایع کوک را تصاحب کنند.
برای برادران کوک؛ ثروت بهتر است یا قدرت؟
چارلز و دیوید اکنون به «برادران کوک[11]» مشهور[12] و به ترتیب به عنوان «رئیس هیأت مدیره و مدیرعامل» و «معاون اجرایی مدیرعامل» در صنایع کوک مشغول به کار هستند[13]. آن‌ها علاوه بر صنایع کوک، چندین بنیاد دیگر نیز دارند که هر کدام به نوبه خود منافع و دستورکارهای سیاسی و ایدئولوژیک آن‌ها را پیش می‌برند. این بنیادها مجموعاً با عنوان «بنیادهای خانواده کوک[14]» شناخته می‌شوند.
چارلز (چپ) و دیوید کوک
در این‌که برادران کوک اکنون از ثروتمندترین افراد در دنیا هستند، هیچ شکی نیست. فوربز نیز در لیست 10 فرد ثروتمند دنیا، دو برادر را در کنار هم در جایگاه نهم قرار می‌دهد[15]. با این وجود، «امپراتوری مسموم برادران کوک[16]» و قدرت آن‌ها برای نابود کردن آمریکا[17]، تنها از دلارهای این افراد آب نمی‌خورد؛ اگرچه ثروت آن‌ها در شکل‌دهی به این قدرت نقش کلیدی را ایفا کرده است.
برادران کوک برای رسیدن به قدرت سیاسی امروز خود در آمریکا[18]، به روش‌ها و ابزارهایی متوسل شده‌اند که البته منحصر به آن‌ها نیست، بلکه بسیاری از میلیاردرهای آمریکایی از آن‌ها استفاده کرده‌اند. با این حال، مثال برادران کوک به خوبی نشان می‌دهد که برای رسیدن به قدرت در آمریکا مهم‌ترین ابزار چیست: رسانه.
خانواده کوک نفوذ سیاسی غیرقابل‌انکاری در آمریکا دارند[19] و در موارد زیادی توانسته‌اند افکار عمومی این کشور را نیز آن‌گونه که خواسته‌اند، شکل دهند تا جایی که آن‌ها را «قوی‌ترین خانواده خصوصی آمریکا[20]» توصیف کرده‌اند. این خانواده هم‌چنین سوژه کتاب‌های مختلفی بوده‌اند که درباره تاکتیک‌های آن‌ها برای رسیدن به قدرت امروزشان نوشته شده است[21].
«[خانواده] کوک دموکراسی را می‌کشد»
اگر درباره مواضع سیاسی این خانواده کنجکاو هستید، باید بدانید که کوک‌ها از حامیان پروپاقرص جمهوری‌خواهان و مخالفان سرسخت اوباما هستند[22]. این افراد و هم‌فکران میلیونر و میلیاردر آن‌ها برای پیش‌برد، و در عین حال، پنهان کردن منافع و انگیزه‌های خود به روش‌های دیپلماسی عمومی روی آورده‌اند[23]. این در حالی است که گفته میشود «کم‌تر کسی توانسته است [به اندازه کوک‌ها] حملات بی‌رحمانه و مؤثر علیه آمریکایی‌ها بکند[24].»
آموزش قدرتمند شدن در آمریکا با 5 گام ساده
ثروتمندان در آمریکا، دست‌کم اگر به اندازه خانواده کوک باهوش باشند، برای کسب قدرت در این کشور به سراغ رسانه‌های می‌روند. از طریق رسانه‌های عمومی در آمریکاست که می‌توان تقریباً هر هدف سیاسی و ایدئولوژیکی را پیش برد؛ صرف‌نظر از این‌که این هدف چه اندازه غیرواقعی، غیرمنطقی، توجیه‌نشدنی و حتی علناً در تضاد با منافع 99 درصد از مردم آمریکا باشد.
برادران کوک[25] از طریق همین رسانه‌ها توانسته‌اند منافع و دستورکار خود را پیش ببرند و به هر کسی که سر راهشان بایستد، حمله کنند. استراتژی خانواده کوک، پنج مرحله بسیار ساده دارد: 1- خریدن شخصیت‌های محافظه‌کار در رسانه‌ها برای تبلیغ پیام آن‌ها؛ 2- تأمین مالی گروه‌هایی که کمپین‌های رسانه‌ای علیه حامیان محیط‌زیست را اداره می‌کنند؛ 3- ایجاد رسانه‌های خبری جناح راستی؛ 4- کنترل دقیق و سخت‌گیری در اعطای مجوز به خبرنگارانی که قصد حضور در جلسات و برنامه‌های آن‌ها را دارند (به منظور مخابره خبرها و گزارش‌های مطابق میل خودشان)؛ و 5- ارعاب و حمله به خبرنگارانی که به هر شکلی جرأت پیدا کنند گوشه‌ای از فعالیت‌های آن‌ها را افشا نمایند. در ادامه این گزارش، به توضیح دقیق‌تر این مراحل می‌پردازیم.
گام اول: در رسانه‌های جمعی برای خود حمایت «بخرید»
«دیک آرمی» نماینده جمهوری‌خواه سابق تگزاس در کنگره آمریکا و کسی که قبلاً ریاست یکی از گروه‌های روابط عمومی خانواده کوک را به عهده داشت، درباره نفوذ کوک‌ها در رسانه‌های آمریکایی این‌گونه می‌گوید: «آن‌ها به جای به دست آوردن [حمایت] رسانه‌ها، هزینه آن [جذب حمایت] را می‌پرداختند.»
«کوک‌ها را قرنطینه کنید»
خانواده کوک برای توجیه اهداف خود و حتی تبلیغ و ترویج آن‌ها، از چندین گروه مهم روابط عمومی استفاده می‌کنند. یکی از آن‌ها گروه «فریدم‌ورکس» است که از دل سازمان «شهروندان حامی اقتصاد سالم» (یکی از سازمان‌هایی که کوک‌ها تأسیس کرده‌اند) بیرون آمده است[26]. از جمله کارهایی که فریدم‌ورکس برای کوک‌ها انجام داد، عقد یک قرارداد محرمانه در سال 2011 با «گلن بک[27]» مجری و صاحب‌نظر سیاسی وقت شبکه فاکس‌نیوز بود. «بک» از شخصیت‌های به شدت تأثیرگذار در فضای رسانه‌ای آمریکا محسوب میشود.
{$sepehr_media_1441992_400_300}
توضیحات برنی سندرز (سناتور وقت) درباره برادران کوک - دانلود
بر اساس این قرارداد، «بک» موظف بود «مطالب جاسازی‌شده»ای را بخواند[28] که توسط کارکنان فریدم‌ورکس نوشته شده بودند. مجری فاکس‌نیوز[29] که مهمان سمینارهای برادران کوک هم بود، در ازای این کار، سالیانه مبالغی دریافت می‌کرد که در نهایت به یک میلیون دلار رسید. عملاً به «بک» گفته می‌شد که چه باید بگوید و او هم این صحبت‌ها را به گونه‌ای در حرف‌های خودش ادغام می‌کرد که به نظر برسد، دارد نظر خودشان را بیان می‌کند. گفته میشود از وقتی این معامله، امضا و کار مجری فاکس‌نیوز آغاز شد، 50 هزار مشترک ایمیلی به مخاطبان گروه فریدم‌ورکس افزوده شد[30].»
گروه دومی که کوک‌ها برای تبلیغات از آن استفاده می‌کنند، «آمریکایی‌های حامی رفاه[31]» نام دارد؛ که این گروه هم از سازمان «شهروندان حامی اقتصاد سالم» منشق شده و بودجه قابل‌توجهی هم از «بنیادهای خانواده کوک» دریافت می‌کند[32]. این گروه هم مانند قراردادی را که فریدم‌ورکس با «گلن بک» بسته بود، با «مارک لوین» مجری محافظه‌کار رادیو امضا کرد تا لوین به حملات این گروه علیه «مایکل مان» از کارشناسان محیط‌زیست و اقلیم‌شناسی کمک کند.
علاوه بر گروه‌های بالا، «بنیاد هریتیج» از اندیشکده‌های شناخته‌شده و تأثیرگذار آمریکایی نیز میلیون‌ها دلار از بنیادهای خانواده کوک دریافت کرده[33] و میلیون‌ها دلار نیز برای حمایت از کوک‌ها به برنامه‌های رادیویی «راش لیامباو»، «شان هانیتی» و «لورا اینگراهام» داده است[34]. علاوه بر این، سال 2014 «اتاق بازرگانی هم‌کاران آزادی‌خواه» (گروه محوری در شبکه مالی کوک‌ها) 1.5 میلیون دلار[35] به شرکت «لانتز گلوبال» وابسته به «فرانک لانتز» استراتژیست جمهوری‌خواه، پرداخت کرد تا پیام‌های مدنظر خانواده کوک را مخابره کند[36]. لانتز سپس از موقعیت خود به عنوان تحلیلگر اخبار شبکه سی‌بی‌اس استفاده کرد و از کوک‌ها تقدیر و دفاع نمود، بدون آن‌که حرفی از مبادلات مالی میان خود با این خانواده بزند.
«آمریکا مشکل «کوک» دارد»
(اشاره به شعار مبارزه با «کوکائین»)
کمپانی صنایع کوک هم‌چنین سال 2011 «مایکل گلدفارب» کارشناس سیاسی جمهوری‌خواه را استخدام کرد تا وجهه این شرکت را در جامعه آمریکا بهبود بخشد (در ادامه گزارش در این‌باره بیشتر می‌خوانید). گلدفارب آن زمان دبیر ستون نظرات مجله محافظه‌کار ویکلی‌استاندارد بود[37] و مدت کوتاهی پس از استخدام وی، ویکلی‌استاندارد یک مقاله طولانی در دفاع از کوک‌ها منتشر کرد که «لی فانگ» خبرنگار تحقیقی آمریکایی، آن را «8000 کلمه شرح حال قدیسین» توصیف می‌کند[38].
گام دوم: پایگاه‌های «خبری» برای خود بسازید
برادران کوک چند رسانه به اصطلاح «خبری» را ساخته‌اند که دیدگاه‌های محافظه‌کارانه و پیام ضددولتی کوک‌ها را منعکس می‌کنند: «دیلی‌کالر»، «واشنگتن‌فری‌بیکن»، و «فرانکلین‌سنتر». دیلی‌کالر توسط «فاستر فریس» تأسیس شد. فریس سرمایه‌گذار آمریکایی، حامی مالی مهم کوک‌ها و از شرکت‌کنندگان در بسیاری از جلسات سالانه این خانواده محسوب میشود که دست‌کم یک میلیون دلار در راه آرمان‌های محافظه‌کارانه کوک‌ها کمک کرده است. فریس سه میلیون دلار بودجه اولیه برای تأسیس دیلی‌کالر اختصاص داد.
«بنیاد چارلز کوک» بعدها از وب‌سایت محافظه‌کار دیلی‌کالر پشتیبانی کرد و اکنون نام این پایگاه را در لیست «سازمان‌های شریک» خود آورده است[39]. «تاکر کارلسون» از بنیان‌گذاران و سردبیر ارشد دیلی‌کالر نیز روابط نزدیکی با کوک‌ها دارد. وی سال 2009 به «مؤسسه کیتو» (از اندیشکده‌های شناخته‌شده آمریکایی) پیوست[40]؛ اندیشکده‌ای که کوک‌ها از بنیان‌گذاران آن بودند. کارلسون اکنون هم عضو ارشد کیتو محسوب میشود[41]. مؤسسه کیتو میلیون‌ها دلار از خانواده کوک دریافت کرده و دیوید کوک عضو هیأت مدیره آن است[42].
بعد از آن‌که وجهه کوک‌ها در آمریکا رو به خرابی گذاشت، صنایع کوک (همان‌طور که اشاره شد) مایکل گلدفارب را برای نجات از این وضعیت استخدام کرد. گلدفارب سال 2012، واشنگتن‌فری‌بیکن را تأسیس کرد و هنوز هم ریاست آن را به عهده دارد. این وب‌سایت مقالاتی[43] را در دفاع[44] از خانواده کوک منتشر و به مخالفان[45] آن‌ها حمله کرد[46]؛ فری‌بیکن هم‌چنین انتقادات کوک‌ها از اوباما[47] و سناتور «هری رید[48]»، دستورکار برادران کوک[49]، و حتی آرمان‌شهر این خانواده را که از نظر فری‌بیکن «بهشت روی زمین[50]» است، ترویج می‌کند.
«برادران کوک = جنایت علیه بشریت»
«فرانکلین‌سنتر» که پایگاه اینترنتی «واچ‌داگ» را اداره می‌کند، یک سرویس به اصطلاح «تحقیقی» وابسته به «شبکه سیاست‌های ایالتی» است؛ شبکه‌ای از اندیشکده‌های محافظه‌کار که عمده بودجه خود را از گروه‌های سرمایه‌ای وابسته به کوک‌ها یعنی «صندوق حامیان» و «صندوق سرمایه حامیان» دریافت می‌کند. خود فرانکلین‌سنتر در سال 2011، معادل 95 درصد از درآمد خود را از «صندوق حامیان» دریافت کرد و تا سال 2013 هم میلیون‌ها دلار از صندوق سرمایه حامیان می‌گرفت[51].
فرانکلین‌سنتر بارها به برنامه‌های دولتی در آمریکا، به ویژه آن‌هایی که اوباما مؤسس‌شان بود، حمله می‌کرد و نماینده موضع محافظه‌کاران درباره این برنامه‌ها بود. این سرویس، با 40 وب‌سایت ایالتی و برخورداری از نویسندگانی در 34 ایالت مختلف آمریکا (طبق آمار سال 2013)، طیف گسترده‌ای از مخاطبان را دارد[52] و گزارش‌هایش گاهاً در روزنامه‌های ایالتی و محلی نیز منتشر می‌شوند.
گام سوم: از کمپین‌های خبری، حمایت کنید
کلید موفقیت کوک‌ها، تیمی رو به رشد و متشکل از «گروه‌های غیرانتفاعی» موظف به «بسیج افکار عمومی» در حمایت از دستورکار این خانواده بوده است؛ به خصوص برای مقابله با هرگونه اقدامی در زمینه حفظ محیط‌زیست. برادران کوک به همین منظور اقدام به تأسیس و تأمین مالی یک «ماشین سیاسی خصوصی» برای حمایت از مؤسسات آموزشی و اندیشکده‌ها در سراسر آمریکا کردند تا دیدگاه آن‌ها را ترویج کند. «تدا اسکاکپول» محقق دانشگاه هاروارد در این‌باره می‌گوید: «غفلت از تغییرات اقلیمی زمین، تعمداً و به سرعت، از اندیشکده‌ها و رسانه‌های عمومی به تمام آمریکا گسترش یافت و حدود 30 تا 40 درصد از مردم آمریکا را در برگرفت.»
در میان این گروه‌های «غیرانتفاعی»، «آمریکایی‌های حامی رفاه» و «مؤسسه کیتو» شاید مهم‌تر از بقیه باشند. «آمریکایی‌های حامی رفاه» علاوه بر «رهبری یک جنبش ملی برای جلوگیری از اقدام در مورد تغییرات اقلیمی» نقش رهبری را در سازمان‌دهی شورش‌های[53] موسوم به «جنبش تی پارتی[54]» ایفا کرد[55].»
«ننگ بر دیوید کوک» - تظاهرات حامیان حفاظت از محیط‌زیست
از سوی دیگر، مؤسسه کیتو، نقش اصلی را در حمله به یک واقعیت و اتفاق‌نظر علمی درباره نقش انسان‌ها در تغییرات اقلیم انسانی داشت. کیتو طی یک سری گزارش دروغ که به‌رغم انتقادات متخصصان، باز هم در رسانه‌های تحت حمایت کوک‌ها تکرار شدند، ادعا کرد که کارشناسان اقلیم‌شناسی برای فریب مردم، اطلاعات در این خصوص را دست‌کاری کرده‌اند[56].
متأسفانه اعضای مؤسسه کیتو نیز اغلب به عنوان کارشناسان بی‌طرف در رسانه‌های جریان اصلی نقل‌قول می‌شدند، تا جایی که یکی از محققان کیتو، بیش از 20 مصاحبه انجام داد و این به اصطلاح رسوایی اقلیم‌شناسان را از یک «ادعای ساختگی» در رسانه‌های جهت‌دار به یک دروغ باورپذیر در صفحات نیویورک‌تایمز و واشنگتن‌پست تبدیل کرد.»
«آمریکایی‌های حامی رفاه» و مؤسسه کیتو هم‌چنان دستورکار ضدمحیط‌زیستی خود[57] را در رسانه‌ها دنبال می‌کنند[58]، بدون آن‌که روابط خود با صنعت نفت آمریکا را افشا نمایند. این دو گروه به هیچ عنوان تنها ابزارهای صنعت نفت برای مقابله با کمپین‌های حفاظت از محیط‌زیست نیستند، بلکه ده‌ها گروه دیگر نیز با حمایت شرکت‌های فعال در صنایع سوخت‌های فسیلی، همین کار را انجام می‌دهند. یکی از تاکتیک‌هایی که معمولاً توسط این گروه‌ها به کار گرفته میشود، انتشار هماهنگ[59] مقالات در ستون‌های نظرات[60] خود با هدف ترویج ادعاهای دروغ[61] علیه سیاست‌های زیست محیطی[62] در روزنامه‌های ایالتی و محلی است. این گروه‌ها بیش از 100 میلیون دلار پول از کوک‌ها گرفته‌اند تا نظریات رادیکال آن‌ها را ترویج کنند.
گام چهارم: خبرنگارانی را انتخاب کنید که از قوانین شما پیروی کنند
فعالیت‌های سیاسی کوک‌ها، تا حد زیادی زیر پنهان‌کاری دفن شده است و همین یکی از کلیدهای موفقیت آن‌هاست. نشست‌های دوسالانه کوک‌ها (که در آن‌ها موفق شده‌اند صدها سرمایه‌دار محافظه‌کار را مجاب کنند تا کنترل میلیون‌ها دلار از پولشان را به این خانواده بسپارند) همگی پشت درهای بسته انجام شده است.
اعتراض به کوک‌ها با ماسک‌های برادران کوک
تعداد انگشت‌شماری از خبرنگاران رسانه‌های جریان اصلی صرفاً در سال‌های اخیر، توسط کوک‌ها برای شرکت در اجلاس‌های آن‌ها دعوت شده‌اند؛ آن هم تنها در بخش‌هایی از مراسم و تحت شرایط شدیداً کنترل‌شده[63]. خبرنگاران باید تعهد می‌دادند که هویت شرکت‌کنندگان در کنفرانس را بدون رضایت آن‌ها افشا[64] و از نزدیک با حامیان، مصاحبه نکنند[65]. زمانی هم که به‌رغم همه این تمهیدات، کوچک‌ترین گزارشی از نشست، بر خلاف میل برادران کوک یا شرکای آن‌ها منتشر می‌شد، فوراً با سرکوب[66] و انکار و اصلاح[67] با آن برخورد می‌کردند.
با میلیاردرهای آمریکایی که به بیرون درز کرده است - دانلود
گام پنجم: هر کس تاکتیک‌هایتان را افشا کرد، او را بترسانید
«جین مایر» خبرنگار نیویورکر و نویسنده کتاب «پول سیاه: تاریخ مخفی میلیاردرهای پشت ظهور راست افراطی»، از سال 2010 و زمانی که اولین مقاله مفصل خود را درباره برادران کوک منتشر کرد، هدف تاکتیک‌های ارعاب و تلاش رسانه‌های وابسته به خانواده کوک برای بی‌اعتبار کردن او بوده است.
مأمورین استخدامی کوک، «اتاق عملیاتی» برای بی‌اعتبار کردن مقاله نیویورکر از راه تخریب چهره مایر تشکیل دادند و حتی از یک شرکت تحقیقات خصوصی خواستند تا دنبال لکه‌هایی در سابقه مایر بگردد. یک منبع آگاه به این شرکت گفته بود: «اگر نتوانستند چیزی پیدا کنند، باید چیزی بسازند.»
مایر تنها خبرنگاری نیست که تجربه ارعاب برادران کوک را دارد. «کانر گیبسون» محقق سازمان حامی محیط‌زیست «صلح سبز»، در جلسه سالانه «شورای تبادل [نظر] قانون‌گذاری آمریکا» با «مایک مورگان» مدیر امور دولتی کمپانی صنایع کوک مواجه شد. گیبسون با گوشی خود از بخشی از این گفت‌وگو فیلم‌برداری کرد، اما مورگان گوشی او را گرفت[68] و تا زمانی که پلیس مجبورش نکرده بود، به مورگان پس نداد.
«تیم دیکنسون» خبرنگار مجله «رولینگ استون»، کمپانی صنایع کوک را «خشن‌ترین و متوهم‌ترین سازمانی که با آن مواجه شده‌ام» توصیف می‌کند. مأمورین امنیتی کوک، هم‌چنین وقتی «کنت وگل» خبرنگار نشریه «پولیتیکو» را در کافه محل یکی از نشست‌های کمپانی صنایع کوک دیدند، او را تهدید به دست‌گیری کردند، «مگر این‌که بلافاصله محل را ترک کند.»
صنایع کوک علاوه بر همه این‌ها، از وب‌سایت خود با عنوان «حقایق کوک[69]» نیز برای مبارزه با گزارش‌های خلاف میلش استفاده می‌کند. این وب‌سایت وظیفه دارد تا به خبرنگاران مدنظر صنایع کوک (از خبرنگاران نیویورک‌تایمز گرفته تا پولیتیکو) حمله کند و تخصص و تعهد آن‌ها را زیر سؤال ببرد، صرفاً به خاطر این‌که کوک‌ها از گزارش‌های این خبرنگاران خوششان نمی‌آید[70].
درباره حمله برادران کوک به وی - دانلود
کوک‌ها قطعاً تنها خانواده، و صنایع کوک تنها شرکتی نیست که از طریق نفوذ در دستگاه‌های رسانه‌ای آمریکا، افکار عمومی این کشور را با خود هم‌راه کرده و در پشت پرده، منافع خود را محقق می‌کنند. آشنایی با گام‌های بالا نه تنها نشان می‌دهد در آمریکا پول حرف اول را می‌زند و می‌تواند هر هدفی را توجیه کند، بلکه کمک می‌کند تا راحت‌تر شرکت‌های منفعت‌طلبی مانند صنایع کوک را بشناسیم.
[3] Koch-backed political network, built to shield donors, raised $400 million in 2012 elections Link
[25] Dylan Ratigan Makes It Official: Mark Ames & Yasha Levine Broke The Koch Brothers’ Takeover Of America Link
[27] Glenn Beck, Rupert Murdoch and the Koch brothers - are these the guys who have the answers? Link
[32] Media Disclosure Guide: Here Are The Industry-Funded Groups Attacking The EPA's Climate Plan Link
[38] Weekly Standard Publishes Hagiography To Koch Brothers, Doesn’t Disclose Financial Ties To Kochs Link
[55] Charles Koch’s Frankenstein Problem: He Created the Tea Party Monster — and Now He’s Horrified With the Results Link
[56] "We Win": Conservative Media Celebrate Public Misconception That Climate Scientists "Falsified" Data Link
[61] A Web Of Climate Deception: The Beacon Hill Institute, Richard Berman, And The State Policy Network Link
