گروه فرهنگي مشرق - روزنامه تماشا در شماره ديروز خود در يکي از صفحات داخلي عکسي را منتشر کرد که در آن "حبيب کاشاني" مدير باشگاه پرسپوليس در کنار يکي دو نفر ديگر با پيراهن مشکي نشان داده مي شدند و ذيل عکس هم تيتري با مضمون که سرخ پوشان در تشييع شهداي گمنام آمد و الخ.
روزنامه تماشا بخشي از نشريات زنجيره اي است که چندي با انتساب به يک جريان منتسب به يکي از مقامات ارشد به راه افتاده و البته با رويکرد ورزشي و با مطالب عامه پسند فعال است. نکته ديگر اينکه اين عکس حبيب کاشاني درست در شرايطي منتشر مي شود که وي به شدت مورد انتقاد رسانه ها قرار دارد. عملکرد کاشاني در استقبال از تيم عربستاني آن هم در حالي که اعضاي تيم پرسپوليس در فرودگاه عربستان مورد انگشت نگاري قرار گرفتند و پس از آن سخنان نه چندان مودبانه وي که در پاسخ به دانشجويان بازداشت شده در ورزشگاه آزادي عواملي بود که فشار رسانه اي سنگيني را بر مدير باشگاه سرخ ها وارد کرد اما اين بار اين فشار رسانه اي نه از جانب ورزشي نويس ها بلکه از جانب کساني بود که از خاستگاه حبيب کاشاني و پايگاه ايدئولوژيکي که او سال ها است که خود را به آن نسبت مي دهد سوال مي کردند.
اما بعد، انتشار اين عکس در آن روزنامه و از آن شخصيت در آن شرايط و با اين پيشينه چند حرف حساب دارد که انديشيدن به آن مي تواند افقهايي را از تغييرات فرهنگي در کشور و خصوصا در برخي از نهادها مانند ورزش و فرهنگ باز کند. اينکه چه جريان رسانه اي اين عکس را منتشر مي کند و خبري را که به رپرتاژ آگهي شبيه است يا حداکثر به آگهي هاي تقدير و تبريک نيم تاي پايين روزنامه ها مي ماند خود نشان از ريشه اي است که رفتار اين جريان در پايگاه هاي سياسي دارد.
نکته دوم کنش پذيري و انفعال کاشاني است؛ او به شدت احساس مي کند که پايگاهي که بر اساس آن توانسته کسب وجهه کند حالا به شدت آسيب ديده و به هر روشي حتي انتشار عکسش در تشييع جنازه شهداي گمنام استفاده کند.
اما نکته سوم؛ اگر کمي گوش تيز کنيد نيازي به گفتن نکته سوم نيست. صداي پاي سکولاريسم در ورزشگاه آزادي هم پاي قدم هاي حبيب کاشاني به گوش مي رسد. درست همان جايي که حمايت از مظلوم را در عرصه پيش پا افتاده اي مانند مسابقه فوتبال که هيچ رگ حيات کشور به آن متصل نيست را بر نمي تابند و فردا و پس فردايش مي شوند عابد و زاهد و مسلمان و انقلابي و غيره، اين جدا کردن ساحات که حالا همه جا باب شده از حج گرفته تا فوتبال چه معنايي غير از سکولاريسم دارد. بگذريم که اين بار نقاب مذهبي هم به رخ زده است.
سخن آخر هم با جناب رئيس باشگاه. ايشان بيش از اينکه براي وجهه و صندلي شان نگران باشند و آرزوي صندلي هاي بزرگ تري را بکنند که ممکن است درش گم شوند- که البته ان شاء الله اين طور نيست- کمي هم مراقب باشند که يک وقت دين شان هوا نرود ديگر اصلا ماجرا ماجراي "کلمه الحق عند امام جائر" نيست ماجرا ماجراي "من سمــع رجل ينادي ياللمسلمين فلم يجبه فليس بمسلم" ان شاء الله که شما همان طور که از وجناتتان پيداست معناي اين روايت را مي دانيد و نيازي به ترجمه نيست. فقط يادتان باشد که براي اثبات مسلماني گاهي به بيش از انتشار يک عکس نياز است. والسلام علي من اتبع الهدي
