گروه فرهنگی مشرق-محمدرضا پارسا: گاهی وقت ها همه چیز انگار دارد تو را در مسیری هل می دهد که دلت نمی خواهد. گاهی وقت ها  هرچقدر هم مقاومت میکنی انگار بی فایده است. دلت می خواهد اشتباه باشد اما همه شواهد و قرائن نشان می دهد که اتفاقی دارد می افتد . اتفاق یا اتفاق هایی که تو دلت نمی خواهد باور کنی.
مثل پلیسی که درگیر پرونده برادرش می شود. برادری که جرم کرده است. کلی هم شاهد و مدرک مبنی بر مجرم بودن برادرهست. اما سخت می شود از پلیس انتظار داشت که مدارک را کنار هم بچیند و پرونده را سامان دهد و بفرستد برای دادگاه که بر اساس این همه مدرک برادر م مجرم است و تمام.
حکایت جشنواره و فیلم های امسال هم شبیه همین است. منتقد ی که فیلم های این سه چهار روزه را دیده است چه نتیجه ای عایدش می شود؟ منتقد ( البته اگر قرار ادی با جشنواره نداشته باشد و بتواند آزادنه نقدش را بکند و از سوی دیگر اهل تفکر و تعمق باشد) با چه فیلم هایی روبرو بوه است تا حالا؟
چقدر از فیلم ها تا حالا توانسته اند مشکلی از مشکلات جامعه را حل کنند؟ یانه.اصلا این توقع زیادی است...چقدر توانسته اند مشکلات را کارشناسانه و دوستانه و بی غرض نشانکارکردی دهند که کارشناسان بروند سراغ رتق و فتقش...یا اصلا این هم نه.چقدر توانسته اند حکم یک سرگرمی بی خطر و درست برای مخاطبشان داشته باشند؟ چقدر توانسته اند به آنها امید و انگیزه بدهند برای ساختن کشور و حل مشکلات....مگر نمی گوییم سینما ابزار مدرن دنیاست و با آن ال می کنند و بل می کنند. حالا این ابزار مدرن چقدر در رفع مشکلات کشور یا آدم های این کشور موثر بوده اند؟ به جرات می توانم بگویم کمتر از ده درصد از آنها اینطور بوده اند.
بدتر این که بیش از 90 درصد فیلم ها نه تنها اینگونه نبوده اند که حتی به صورتی هدفمند و هماهنگ در جهت مشوش کردن ذهن مخاطب و القاء نا امیدی و از همه بدتر حمله به قواعد و اصول فقهی و شرعی گام برداشته اند.انگار از جایی سرمایه ای زیاد فراهم شده تا کلی فیلم برای حمله به اصول فقهی ساخته شود.انگار دشمنان کشور شمشیر را از رو بسته اند و متاسفانه گروهی از اهالی سینما هم ناخواسته و نادانسته درگیر بازی آنها شده اند. سینماگرانی که بی اطلاع از آن اراده پلید( و احتمالا خارجی) فیلم هایی در راستای اراده او ساخته و در زمین اوو بازی کرده اند.


بیایید با هم چند تا از فیلم های چهار روز جشنواره را یک مرور دم دستی و ساده کنیم.شاید همین برای اثبات این ادعا کافی باشد.
ناهید: فیلم شبه فمینیستی که یک قصه و داستان رویی تقریبا جذاب دارد اما در لایه زیرینش بحث اعطای حضانت بچه ها به پدر و ازدواج موقت را به شدت نقد می کند.
ارغوان: فیلم شبه روشنفکری که حول محور خیانت و طلاق می گذرد.و باز البته لایه رویی دارد با یک قصه خانوادگی و لایه زیرینی که از این ناحیه فکر و ذهن مخاطب را هدف می گیرد
بوفالو: فیلمی که یک لایه مدرن و آوانگارد رویی دارد و باز در لایه دوم شک و تردید به همه چیز است که جولان می دهد. زن و مردی دزدی کرده اند و هردو قهرمان های فیلمند. بهرام بوفالویی که نام فیلم بر اساس لقب او گذاشته شده اما چرایی اعطای این لقب به او را نه خودش می داند و نه مخاطب. غرق شده ای که شوهر زن است اما دست آخرکارگردان، لباس های او را به تن بهرام بوفالو می پوشاند و به جای او غرقش می شود.بوفالو برای بیرون کشیدن او تردید دارد. ترس از پلیس هم عامل تردیدش نیست.چرا که اصلا پیش از این کارش همین بوده..حالا او حتی به چشمهایش هم مکوک است و همانها باعث اعتراض مخاطب ها می شوند و ...و باز خیانت به عشق
خداحافظی طولانی: مردی کمک می کند تا زن بیمارش که به کما رفته بمیرد و بعد با دختری دیگر دوست می شود اما همچنان دلش پیش همسرس است که کشته و با او در خیالش هم کلام می شود  و...
چهارشنبه 19 اردیبهشت: اگرچه شاید ازجمله سالمترین فیلم های جشنواره باشداما همان را هم می شود نشانه هایی از ارتباط ذهنیی یک شخص متاهل با یکی دیگر را دید.


حکایت عاشقی و زنی که با وجود تاهل هنوز به یاد پسری است که عاشقش بوده
خانه دختری که حتی می شود موضوع تجاوز پدر به دختر را هم از آن استباط کردو...
آفتاب و تگرگی که باعث شد در اتفاقی نادر مخاطبان حتی نسبت به حماسه ملی و دینی چون دفاع مقدس مواجهه ای تحقیرآمیز و از سر تمسخر داشته باشند.


یا دوران عاشقی و باز بحث حضانت و ازدواج موقت و ..یا  شکاف که هم اساسا ازدیاد فرزند و بچه دار شدن را تجویز نمی کند و بعد از دیدن فیلم حس شک به توانایی برای پدر یا مادر شدن به مخاطب منتقل می شود.
اینها فقط مشت نمونه خروار بود که با آن بگویم همه شواهد و قرائن می گوید انگار اراده ای وجود دارد مبنی بر حمله به شعائر اسلامی و موضوعات جزیی فقهی( مثل ازدواج موقت و شهادت دو زن به جای یک مرد در دادگاه و اعطای حضانت به پدر و ...که همواره مورد نقد ناآگاهان بوده است)
دلم نمی خواهد باور کنم .امیدوار هم هستم که دیدن بقیه فیلمها این اعتقاد را رد کند.اما اگر یک درصد این امکان واقعیت داشته باشد آن وقت است که به حال کل این سینما باید فکری جدی و اساسی کرد نه برای خوشحالی و بدحالی اش.
حالا با همه این اوصاف حساب کنید چه برخوردی باید با این سینما داشت؟ چند میلیارد صرف ساختن فیلم شده است؟ تا حالا چند میلیارد صرف همین جشنواره  فیلم فجر شده است؟ این همه هزینه برای چه محصولی؟ شک به فقه و شرع و مردم و دین؟ ناامیدی؟ القاء روحیه بی قیدی؟ تلاش برای جلوگیری از ازدیاد نفوس؟ یا ...
به نظر شما صرف این همه هزینه در شرایط سخت اقتصادی برای سینمایی که فقط گل به خودی میزند منطقی است؟ به نظر شما سینما انقلاب فرهنگی نمی خواهد؟
در مجالی دیگر بیشتر به این موضوع خواهیم پرداخت