به گزارش گروه دفاع و امنيت مشرق، چين در چارچوب برنامه هاي فضايي خود در نظر دارد پس از سال 2020 فضاپيماي سرنشين دار به کره ماه اعزام کند.
چين به مدد سرمايه گذاريهاي هنگفت و دانش علمي متخصصان خود موفق شد در سال 2003با استفاده از امکانات بومي خود فضاپيماي سرنشين دار به فضا پرتاب کند در حالي که پيش از آن تنها اتحاد جماهير شوروي سابق و امريکا موفق شده بودند به چنين موفقيت جالبي دست پيدا کنند.
از زماني که چينيها نيز به چنين موفقيتي دست پيدا کردند،برنامه پروازهاي فضايي سرنشين دار اين کشور در کانون توجه دانشمندان و محافل علمي جهان قرار گرفته است. تنها ماموريتهاي فضايي سرنشين دار به کره ماه در فاصله سالهاي 1969تا 1972در چارچوب برنامه آپولو از طرف سازمان فضايي امريکا، ناسا، صورت گرفت.
اکنون سه قدرت بزرگ آسيا،چين، ژاپن و هند، رقابت شديدي را براي فتح کره ماه آغاز کرده اند و تلاش مي کنند در زمينه اکتشافات فضايي به ويژه در کره مريخ گوي سبقت را از يکديگر بربايند. هند قصد دارد تا سال 2013، چندين ماموريت فضايي انجام دهد که پرتاب کاوشگر به ماه و کره مريخ نيز در چارچوب همين برنامه پيش بيني شده است.
هند نيز مانند چين ابراز اميدواري کرده است بتواند يک روز موشک سرنشين دار به فضا بفرستد. ساخت و پرتاب کاوشگر چانگ ايي که دومين دستگاه آن سال گذشته به کره ماه فرستاده شد، بخشي از يک برنامه اکتشافي است که چينيها با تکميل ان قصد دارند فضانوردان خود را به ماه بفرستند.
در اين برنامه بلند پروازانه فضايي چين،ساخت يک ايستگاه فضايي نيز پيش بيني شده است.
وو ويرن، پژوهشگر ارشد برنامه چانگ ايي، مي گويد: هنوز هيچ جدول زماني براي پرتاب اولين فضاپيماي سرنشين دار چين به کره ماه تعيين نشده است، اما چيزي که مسلم مي باشد اين است که اين ماجراجويي فضايي پيش از سال 2020صورت نخواهد گرفت. برنامه پروازهاي فضايي سرنشين دار چين که براي وجهه و جايگاه چين از اهميت بالايي برخوردار است،در اوايل دهه 90آغاز شد و دانشمندان فضايي چين براي تهيه و آغاز اين برنامه فناوريها و امکانات فضايي روسيه را خريداري کردند.
بر خلاف ديگر برنامه هاي فضايي از جمله رصد زمين از فضا يا بررسي حالات ظاهري ستارگان، در برنامه پروازهاي فضايي سرنشين دار چين خبري از همکاريهاي بين المللي نيست و اين برنامه توسط ارتش چين کنترل مي شود.
دو سال پيش، اقدام چين در انهدام يک ماهواره هواشناسي فرسوده ، تواناييها و پيشرفتهاي اين کشور را در عرصه مبارزه فضايي به همه کشورهاي جهان نشان داد.
اين ماهواره فرسوده که تخريب آن نگرانيهاي زيادي در ميان کشورهاي جهان به ويژه امريکا بر انگيخت در همان مداري قرار داشت که ارتش امريکا از آن استفاده ميکند.
آژانس فضايي هند سال 2008 کاوشگر چاندرايان يک را با استفاده از يک موشک ماهواره بر از مرکز فضايي ساتيش داوان واقع در منطقه سريهاريکوتا در ايالت تاميل نادو به فضا پرتاب کرد.
اين ماموريت فضايي هند در سه مرحله به اجرا گذاشته شد: پرتاب موشک، قرار گرفتن کاوشگر ماه در مدار زمين در فاصله 385هزار کيلومتري زمين، يک رشته تجارب و مشاهدات در اطراف ماه به مدت سه سال از قبيل جستجوي آب، مواد معدني و عوامل شيميايي. مسئولان سازمان تحقيقات هوافضاي هند اعلام کرده اند اين ماموريت فضايي که دولت هند براي اجراي آن 90ميليون دلار هزينه کرده است در سال 2012با يک ماموريت ديگر تکميل خواهد شد.
ايزابل سوربس ورژه، متخصص امور مربوط به برنامه فضايي چين در مرکز ملي تحقيقات علمي فرانسه ، مي گويد: برنامه فضايي هند در مقايسه با برنامه چين کاملا متفاوت است چرا که هنديها براي آغاز کردن و توسعه دادن برنامه فضايي خود فناوريهاي فضايي کشورهاي پيشگام در اين زمينه را وارد کردند در حالي که چين در طول مدت تهيه و اجراي برنامه فضايي خود به طور مستقل عمل کرد.
اس ساتيش، مدير مرکز تحقيقات فضايي هند، مي گويد: هند در نظر دارد در سال 2016يک فضاپيماي سرنشين دار به فضا پرتاب کند.
وي افزود دانشمندان و کارشناسان امور فضايي جهان به اين مسئله اذعان دارند که دانشمندان فضايي هند در تهيه و اجراي علوم فضايي، توسعه کشورشان را اصل قرار مي دهند.
متخصص امور مربوط به برنامه فضايي چين در مرکز ملي تحقيقات علمي فرانسه معتقد است دانشمندان و مسئولان فضايي هند به برنامه فضايي کشورشان به عنوان عنصري تعيين کننده در توسعه اقتصادي کشورشان مي نگرند، آنها از سامانه هاي بسيار کارامدي در مشاهده و رصد زمين برخوردار هستند و در آموزش و حتي درمان از راه دور نيز امکانات مناسبي دارند.
کارشناس مرکز ملي تحقيقات علمي فرانسه بر اين عقيده است که چينيها در اين زمينه حدود پنج سال از هنديها عقب تر هستند اما دولت چين با سرمايه گذاريهاي قابل توجه تلاش مي کند اين عقب ماندگي را جبران کند.
ژاپن نيز يکي ديگر از کشورهاي آسيايي است که در سالهاي اخير خود را به عنوان يکي از قدرتهاي فضايي جهان معرفي کرده است.
ايزابل سوربس ورژه معتقد است که نبايد تصور کنيم که کشورهاي چين، هند و ژاپن در عرصه فضايي در آسيا رقابت مي کنند چرا که اصولا سطوح فناوري اين کشورها کاملا متفاوت است؛ ژاپني ها در عرصه فضايي بسيار جلوتر و پيشرفته تر از چينيها و هنديها هستند.
ژاپن با داشتن يک فضاپيماي تدارکاتي و يک آزمايشگاه در فعاليتهاي ايستگاه فضايي بين المللي مشارکت مي کند و در چند زمينه علمي مرتبط با فضا در قاره آسيا حرف اول را مي زند.
کاوشگر ژاپني هايابوسا پس از هفت سال و طي کردن شش ميليارد کيلومتر موفق شد تکه هاي کوچکي از يک سيارک را به زمين بفرستد که در واقع اولين نمونه هاي يک جرم آسماني غير از کره ماه است که روي زمين مورد آزمايش و بررسي قرار گرفت.
آژانس فضايي ژاپن (جاکسا) در حال حاضر تلاش مي کند دومين کاوشگر خود را به فضاهاي دور بفرستد به اميد اينکه بتواند در کاوشهاي فضايي خود مواد آلي يا معدني حاوي آب به زمين ارسال کند و در واقع با اين کار آثاري از حيات فرازميني پيدا کند و افقهاي جديدي پيش فراروي جامعه جهاني قرار دهد.
ايزابل سوربس ورژه افزود: ژاپنيها با داشتن رادارهاي پيشرفته و امکانات بصري قابل توجه، يک برنامه کارامد براي رصد زمين در اختيار دارند.
رصد زمين براي حفاظت از محيط زيست کره زمين از اهميت زيادي برخوردار است و برخي از کشورها مانند ژاپن و برزيل آنرا به عنوان زمينه فضايي تخصصي خود انتخاب کرده اند.
آژانسهاي فضايي برزيل و ژاپن در چارچوب يک برنامه مشترک براي حفاظت از منابع زميني، سه ماهواره به فضا پرتاب کرده اند.
برزيل و ژاپن همچنين چند طرح فضايي نيز براي تهيه نقشه هاي دقيق از منطقه آمازون، منابع آب و پراکندگيهاي بارش در اين منطقه دارند.
